Η Συχνοτική Συμπεριφορά της 17ης Απρίλη, αναμφίβολα ξέφυγε: έφτασε ακόμα και σε ...αποκαλύψεις για τους συντελεστές της, για κλοπές π.χ. δίσκων ή για συκοφαντικά δημοσιεύματα περί οικείων προσώπων τους.
Κατάφερε επίσης και μίλησε (πάλι) πολύ για τους Deep Purple. Με αφορμή όμως τη φρέσκια συνεργασία μεταξύ Archie Shepp & Jason Moran έθιξε και τα όσα συμβαίνουν εσχάτως με τους χίπστερ και μία συγκεκριμένη πλευρά της τζαζ παρακαταθήκης. Ειπώθηκαν μάλιστα και εκφράσεις τύπου «βαρετομούρηδες»!
Και να 'ταν μόνο αυτά... Η εκπομπή χάραξε και παράλληλες διαδρομές μεταξύ των Boys Next Door του Nick Cave και των πρώιμων U2, ταξίδεψε στη Σμύρνη του 1909 αλλά και στην Τυνησία του 2021 –όπου αναζήτησε τη «μεταλλική» Δημοκρατία του Νέου Γολγοθά– ενώ συζήτησε και για τα μπλουζάκια hard & heavy συγκροτημάτων που φοράει ο Φοίβος στο House of Fame.
Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο το σόου (χωρίς διαφημιστικά μηνύματα) πατώντας στον σύνδεσμο εδώ.
Συμπεριφέρθηκαν συχνοτικώς τα εξής κομμάτια:
1. ZINO FRANCESCATTI & ROBERT CASADESUS: Ludwig Van Beethoven's Allegro Molto (Sonata no. 4 for Violin and Piano)
2. DEEP PURPLE: First Day Jam
3. RUINS: Mahavishnu Orchestra Medley
4. ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΟΡΑΚΑΚΗΣ: Ήταν Κάποτε Μια Χώρα
5. ARCHIE SHEPP & JASON MORAN: Sometimes I Feel Like A Motherless Child
Σε αντίθεση με τη Συχνοτική Συμπεριφορά που είχε προηγηθεί, με το αφιέρωμα στις μακροσκελείς συνθέσεις που δεν παίζονται συχνά στο ραδιόφωνο (περισσότερα εδώ), στην εκπομπή της 10ης Απρίλη φτάσαμε το μπλα-μπλα σε επίπεδα ρεκόρ με τον Στυλιανό Τζιρίτα.
Κάπου από τον Ερρίκο τον Όγδοο το πιάσαμε, δηλαδή, στις «νοιάζομαι» φάτσες του Facebook το προχωρήσαμε, στον Μάριο Τόκα, στα μπλουζάκια Δημήτρη Κοντολάζου, στην Αιχμαλωσία της Εκκλησίας, στον Herbie Hancock και στον κατά Στίβεν Σπίλμπεργκ Πόλεμο των Κόσμων το φτάσαμε. Σε κάποιο σημείο, μάλιστα, με είπε και συντηρητικό άνθρωπο.
Ερρίκο τον Όγδοο αποφάσισα στο μεταξύ κι εγώ να βαφτίσω το podcast μικρόφωνο με το οποίο γράφουμε κάθε εβδομάδα τις εκπομπές που στέλνουμε έπειτα στον Εν Πλω 89,2. Κι αυτό γιατί μας έβγαλε την πίστη μέχρι να ...συνεργαστεί και να μπορέσουμε να γράψουμε δίχως προβλήματα. Σε κάποιο σημείο, να φανταστείτε, ήμασταν πλέον σίγουροι ότι είχε χαλάσει.
Αλλά τέλος καλό, όλα καλά. Και στην πορεία, παρά το μπλα-μπλα που ρίξαμε, προλάβαμε και παίξαμε και κάμποση μουσική. Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο το σόου (χωρίς διαφημιστικά μηνύματα) πατώντας στον σύνδεσμο εδώ.
Συμπεριφέρθηκαν συχνοτικώς τα εξής κομμάτια:
1. ΚΑΜΕΡΑΤΑ - ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ (σε διευθ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΜΥΡΑΤ): Νίκου Κυπουργού "Άνοιξη Στον Αίμο" - ζωντανή ηχογράφηση στο Μέγαρο Μουσικής, 2008
2. RICK WAKEMAN: Anne Boleyn "The Day Thou Gavest Lord Hath Ended"
3. GLENN GOULD & COLUMBIA SYMPHONY ORCHESTRA (σε διευθ.VLADIMIR GOLSCHMANN): Johann Sebastian Bach's Allegro (Concerto For Piano And Orchestra No. 3)
4. ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ & ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ: Σ' Αγαπώ
5. HERBIE HANCOCK: Wandering Spirit Song
6. GOOGOOSH: گوگوش (Makhloogh)
7. AL DI MEOLA, JOHN McLAUGHLIN & PACO DE LUCÍA: Aspan
8. ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΑΡΜΑΓΟΣ & ΑΝΝΑ ΛΙΝΑΡΔΟΥ: Θέση
9. BARRY MANILOW: It's A Miracle
10. KID GALAX: Lies And Lust
11. ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ: Νύχτα Θεά
12. GOJIRA: Amazonia
13. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΝΤΟΛΑΖΟΣ: Στην Υγειά Του Έρωτά Μου
14. DAWN UPSHAW, SŌ PERCUSSION & GILBERT KALISH: Caroline Shaw's Narrow Sea Pt. 2
Την επιστροφή τους ετοιμάζουν αυτό το διάστημα οι Black Midi, ένα από τα καινούρια συγκροτήματα του ευρύτερα alternative pop/rock ήχου που κουβεντιάστηκε με κολακευτικά λόγια στον σχετικό Τύπο (και είχε όντως κάτι να πει, γιατί πολλοί συζητιούνται, αλλά δίχως αληθώς σοβαρούς λόγους).
Οι Λονδρέζοι μετρούν μόλις 4 χρόνια ζωής φέτος κι έχουν προγραμματίσει να βγάλουν το νέο τους άλμπουμ Cavalcade στις 28 Μαΐου μέσω της Rough Trade Records, με παραγωγό τον John «Spud» Murphy, πλην του "John L", όπου στην κονσόλα βρέθηκε η Marta Salogni. Το τραγούδι αυτό κυκλοφορεί ήδη ως single και δεν είναι λίγοι όσοι το καλοϋποδέχτηκαν, αν κρίνω από όσα είδα στα social media. Δεν ξέρω, ωστόσο, αν είναι το πιο αντιπροσωπευτικό του ήχου του Cavalcade.
Οι Black Midi, αν και νέο σχήμα, μετρούν ήδη κάμποσες κυκλοφορίες. Κεντρική σημασία ανάμεσά τους, όμως, έχει το άλμπουμ Schlagenheim του 2019 (Βρετανία #43), το οποίο και προξένησε τις συζητήσεις γύρω από το όνομά τους. Ενόψει λοιπόν της επιστροφής τους, αναδημοσιεύται εδώ –με μικρές, αισθητικής φύσης τροποποιήσεις– η κριτική μου σε αυτό, που πρωτοδημοσιεύτηκε τότε στο Avopolis.
Όπως τόνισα εκεί, ήταν εύκολο να καταλάβεις τον ενθουσιασμό με τους Black Midi, αλλά όχι και τόσο εύκολο να τον συμμεριστείς. Για να δούμε, λοιπόν, τι εικόνα μας επιφυλάσσει η καινούρια δουλειά.
Σε μια ροκ εποχή όπου ακόμα και οι καλοί εναλλακτικοί δίσκοι κυλούν προβλέψιμα, είναι εύκολο να καταλάβεις τον ενθουσιασμό που προξένησε το Schlagenheim, ντεμπούτο για τους Λονδρέζους Black Midi. Δεν είναι όμως τόσο εύκολο να τον συμμεριστείς.
Δύο άτυπες αλήθειες της ροκ επικαιρότητας είναι ότι, αν έχεις κιθάρες και αποτολμάς να εκτείνεις τις συνθέσεις σου στα 8 λεπτά
α) κάπως, κάπου σε έχει χτυπήσει το progressive
β) ξέρεις να παίζεις σε ένα άλφα επίπεδο, όχι πάντοτε δεδομένο.
Στην περίπτωση ωστόσο των Black Midi, το α) δεν αληθεύει. Αν επιθυμείς δηλαδή να βρεις συγγένειες στο πώς αναπτύσσουν εις μάκρος τις δικές τους δημιουργίες και στο τι εννοούν μιλώντας για «αυτοσχεδιασμό», θα πρέπει μάλλον να πας προς τους Mahavishnu Orchestra και το kraut των Can, ίσως και των Neu!. Αληθεύει ωστόσο το β). Και με το παραπάνω, μάλιστα.
Οι Black Midi πατάνε γερά στον ντράμερ Morgan Simpson, ο οποίος διατηρεί σφιχτό αλλά και λιγάκι ...λοξό το groove της υπόθεσης σε όλη τη διάρκεια του Schlagenheim, επιτρέποντας στις κιθάρες του Matt Kwasniewski-Kelvin να ξετυλίξουν τις ιδέες τους, αλλά και στον Geordie Greep να ισορροπήσει τα indie φωνητικά του στο μείγμα ("953", "Reggae"). Ίσως όχι πάντοτε με πειθώ –καθώς κάτι λείπει σε χαρακτήρα– πάντως μακριά από κουρασμένα ερμηνευτικά σχήματα και τις στημένες φωνασκίες διαφόρων καημένων, που ονειρεύονται να διαδεχθούν τους αδελφούς Gallagher. Εδώ θα πρέπει βέβαια να δώσουμε εύσημα και στον παραγωγό Dan Carey, καθώς αντανακλάται κάτι από τη δική του εμπειρία με τους Franz Ferdinand και τη Bat For Lashes.
Ναι, αλλά τι παίζουν οι Black Midi;
Το ερώτημα δείχνει να γίνεται όλο και πιο βασανιστικό στις μέρες μας για Τύπο και ακροατές, καθώς κοντεύουμε πια δύο δεκαετίες που ο εναλλακτικός ποπ/ροκ χώρος προσπαθεί να κοντράρει τα αδιέξοδα με συνεχή κράματα ήχων. Στο Schlagenheim μπορείς λοιπόν να ακούσεις πολλά, μα εν τέλει τίποτα συγκεκριμένο. Κι αυτό είναι και καλό και κακό. Bέβαια, όσοι βιάστηκαν να το αποκαλέσουν «πειραματικό» προδίδονται ως μάλλον άσχετοι, καθώς νομίζουν ότι πειραματισμός είναι να ανακατεύεις τα μετά το πανκ –όπως τα παίζουν ύστερα ονόματα σαν τους Preoccupations, λ.χ.– με ολίγον fusion τζαζ λογικής, μια σκελίδα μπάντζο ("Western") και να αλατοπιπερώνεις με Swans ή άλλους εξέχοντες noise rockers ("bmbmbm").
Θέλω να πω, δεν υπάρχει κάτι το «πειραματικό» στον ήχο των Black Midi, κάτι που να εξερευνά νέες ακουστικές εμπειρίες: τα «συστατικά», δεν παύουν να είναι αναγνωρίσιμα. Αυτό που θαυμάζεις είναι τα ζιγκ-ζαγκ ενός γκρουπ παιδιών που τώρα κοντά τέλειωσαν το σχολείο, καθώς και την ευχέρειά τους να πηγαίνουν από το ένα στο άλλο δίχως να ντελαπάρουν, πριμοδοτώντας εδώ κι εκεί ρυθμούς κομματάκι ανορθόδοξους στις εξελίξεις τους. Δεν το λες και «έκπληξη», αλλά τέλος πάντων υπάρχει ένας παράγοντας αρκετός για να κάνει αίσθηση σε μια εποχή σαν και τη δική μας. Ή για να εξηγήσει επαρκώς, πέρα από τις hype σαχλαμάρες, γιατί οι Black Midi έκαναν τόσο γρήγορα το ταξίδι από τις pub του νότιου Λονδίνου στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς εναλλακτικού Τύπου. Έστω κι αν τα τελευταία δεν αποδείχθηκαν επαρκή για να τους μπάσουν στο top-40 της Βρετανίας (το άλμπουμ κόλλησε στο #43).
Ωστόσο, όταν περάσουν οι ακροάσεις, δυσκολεύεσαι να εντοπίσεις τις στιγμές στις οποίες θα ήθελες να ξαναγυρίσεις, ακόμα κι αν κάπου στις σημειώσεις σου βλέπεις τίτλους σαν το "Ducter" π.χ. ή το "Near DT, MI". Στο Schlagenheim κυριαρχούν οι ιδέες και τα παιξίματα, μα η τραγουδοποιία καθ' αυτή αποτυπώνεται είτε λιγάκι άγουρη, είτε υπέρ το δέον εγκεφαλική για να πετύχει ένα πιο διαρκές αποτύπωμα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους στίχους, οι οποίοι δείχνουν να θέλουν να πουν αρκετά για μια χώρα που διαιρείται πολιτικά και δεν ξέρει πια πώς να τιθασεύσει πάγια ζητήματα κοινωνικού άγχους και καταναλωτικής έξαρσης. Αλλά, ενώ πιάνεις το γενικότερο νόημα, δεν υπάρχουν οι καίριες λέξεις που θα εκφράσουν καθαρά και ξάστερα τα όσα απασχολούν την τετράδα από το Λονδίνο.
Ο ενθουσιασμός κάποιων μένει λοιπόν μετέωρος, τουλάχιστον στα αυτιά όσων μετρούν χιλιόμετρα στον μουσικό χάρτη και μπορεί π.χ. να έχουν θητεύσει σε δισκογραφίες σαν των Motorpsycho ή των Swans· δύο ενεργών συγκροτημάτων, τα οποία δεν έχουν πάψει να εκπλήσσουν με το πώς ανακατεύουν μια κατά βάση ροκ τράπουλα. Πάντως το Schlagenheim αποδεικνύεται ένα καλό, στέρεο άλμπουμ, το οποίο βάζει τους Black Midi με το δεξί στα πράγματα, δείχνοντάς τους ικανούς να πρεσβεύσουν μια ροκ αισθητική με ανοιχτούς ορίζοντες και επαρκώς εναλλακτική κόψη. Η λογική λέει ότι στη νέα δεκαετία δικαιούμαστε να περιμένουμε πράγματα από αυτήν την παρέα. Και πιο ολοκληρωμένα, και πιο κατασταλαγμένα.
Για την πρώτη Συχνοτική Συμπεριφορά του Απρίλη, αποφασίσαμε με τον Στυλιανό Τζιρίτα να κάνουμε ένα από τα προσφιλή αφιερώματα της εκπομπής: μακροσκελείς συνθέσεις από Έλληνες και διεθνείς καλλιτέχνες (γνωστούς ή και όχι), οι οποίες δεν παίζονται συνήθως στα ραδιόφωνα λόγω μεγάλης διάρκειας.
Και να πούμε ότι αυτό δεν συμβαίνει μόνο λόγω της μάστιγας των playlist, που έχουν τσακίσει τη ραδιοφωνία των FM, αφήνοντας πεδίο ανεξαρτησίας και ευελιξίας μόνο σε όσους σταθμούς εκπέμπουν αποκλειστικά μέσω ίντερνετ –και σε όσους βέβαια μικρότερους σταθμούς των ερτζιανών επιλέγουν να μην παίζουν αυτό το θλιβερό παιχνίδι. Άλλωστε, ούτε στον Εν Πλω 89.2 όπου βρισκόμαστε τώρα, ούτε στην προηγούμενη συνεργασία μας με τον 105,5 Στο Κόκκινο, αντιμετωπίσαμε τέτοιο ζήτημα.
Πολλές φορές, δηλαδή, ακόμα και σε συνθήκες τέτοιας ανεξαρτησίας, είμαστε οι ίδιοι που λέμε «άσε, ας μην το παίξω τώρα αυτό», προκειμένου να μας χωρέσουν περισσότερες επιλογές. Ακόμα κι αν πρόκειται για κομμάτια από πολυσυζητημένους και διακριθέντες δίσκους, όπως π.χ. τις Ωδές (1979), όπου η άνωθεν εικονιζόμενη Ειρήνη Παππά συνεργάστηκε με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου. Είναι μια αυτολογοκρισία, αν θέλετε. Οπότε χρειάζεται πού και πού να σπάμε τα φράγματα.
Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο το σόου (χωρίς διαφημιστικά μηνύματα) πατώντας στον σύνδεσμο εδώ.
Ο Udo Dirkschneider ήταν στους Accept από την αρχή-αρχή και τα χαρακτηριστικά του γρυλίσματα έγιναν σήμα κατατεθέν του ήχου που έπλασαν οι συνιδρυτές Wolf Hoffmann (κιθάρα) & Peter Baltes (μπάσο). Ήχου που κατάφερε να περάσει ακόμα και στο mainstream μετά το 1983, χάρη στην επιτυχία του άλμπουμ Balls To The Wall.
Λίγο αργότερα, ωστόσο, επήλθε η πρώτη ρήξη στις σχέσεις τους, με τον Udo να φεύγει το 1987 ιδρύοντας τους U.D.O. και τους Accept να οδηγούνται σε παύση εργασιών το 1989. Τα ξαναβρήκαν ωστόσο το 1992 (οι παλιότεροι θα θυμούνται και την επική συναυλία στο Ρόδον, το 1996), για να μπουν σε χειμερία νάρκη το 1997. Το 2005 περιόδευσαν και πάλι μαζί, αλλά η συναυλία στο Kaliakra Rock Festival της Βουλγαρίας (27 Αυγούστου 2005) σήμανε και το οριστικό τέλος της συνεργασίας τους: «πλέον, έχουμε καλή μεταξύ μας σχέση», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Udo το 2007, «και είναι καλύτερα να το αφήσουμε έτσι». Εκείνα τα χρόνια, άλλωστε, ο ίδιος υπήρξε ιδιαίτερα παραγωγικός με το συγκρότημά του.
Όπως είδαμε στα προηγούμενα μέρη αυτής της Accept εβδομάδας του blog (εδώ, εδώ και εδώ), οι Accept πήραν μπρος ξανά από το 2010 και μετά, όταν μπόρεσαν να βρουν έναν επιτυχημένο αντικαταστάτη του Udo στο πρόσωπο του Αμερικανού Mark Tornillo. Ζυγίζοντας ίσως τα πράγματα μετά την απρόσμενη επιτυχία του δικού τους Blind Rage (2014), ο Udo αποφάσισε το 2015 να κλείσει οριστικά το κεφάλαιο Accept, με μια διεθνή περιοδεία στην οποία θα έπαιζε τα τραγούδια τους για τελευταία φορά.
Η περιοδεία αυτή τον έφερε βέβαια και στην Ελλάδα τον Μάρτιο του 2016, για δύο συναυλίες: μία στο Principal της Θεσσαλονίκης και μία στο Piraeus Academy της Αθήνας, με support τους Γερμανούς Palace και τους παλαίμαχους Καναδούς Anvil. Στη δεύτερη, ασφαλώς, φρόντισα να δώσω το παρών, αποχαιρετώντας μια εποχή ιδιαιτέρως σημαντική για τα μουσικά μου γούστα. Ήταν μάλιστα η τελευταία φορά που βρέθηκα στις πρώτες σειρές, καθώς τα έτη είχαν γίνει πλέον στρογγυλά 40 και οι σωματικές/ψυχικές αντοχές προηγούμενων χρόνων είχαν ξεθωριάσει. Δεν το μετάνιωσα στιγμή, πάντως: ήταν από εκείνες τις live εμπειρίες που μένουν πολύ ζωντανές στη μνήμη.
Μια ανταπόκριση που γράφτηκε τότε για λογαριασμό του Avopolis αναδημοσιεύεται λοιπόν εδώ –με μικρές, αισθητικής φύσης τροποποιήσεις– ουσιαστικά ολοκληρώνοντας αυτή την Accept εβδομάδα του blog, αφού ο φρέσκος τους δίσκος Too Mean To Die είναι ήδη γεγονός και η σχετική κριτική βρίσκεται ήδη δημοσιευμένη στις φιλόξενες σελίδες του Mic Music Portal.
Βέβαια, εκείνο το «τελευταία φορά» είναι πάντα αμφιλεγόμενο στα καλλιτεχνικά. Κι έτσι αποδείχθηκε και στην περίπτωσή μας, αφού στη συναυλία που έδωσαν οι U.D.O. τον Σεπτέμβριο του 2020 στο Πλόβντιβ της Βουλγαρίας παίχτηκαν ξανά ορισμένα τραγούδια της Accept περιόδου. Πριν λίγες μέρες, μάλιστα, ο Dirkschneider δήλωσε στο Made in Metal ότι «ίσως να βιάστηκε» όταν έκλεισε το κεφάλαιο Accept το 2016. Διευκρίνισε ασφαλώς ότι δεν παίζει με τίποτα κάποια επανένωση, όμως φάνηκε να προετοιμάζει το κοινό για μια επανάληψη των Accept βραδιών, πιθανώς προς το 2023, εφόσον έχουμε ξεμπερδέψει και με τα του κορωνοϊού.
* οι χρησιμοποιούμενες φωτογραφίες ανήκουν στην Αρετή Σταυροπούλου και προέρχονται από τη βραδιά στο Piraeus Academy
Δύσκολα τις βάζεις στο word τέτοιες συναυλίες, που κάνουν ένα γεμάτο μαγαζί να πηγαίνει πάνω-κάτω και να ξελαρυγγιάζεται 2 ώρες στο τραγούδι. Δεν τα μετράνε όμως αυτά όσοι μόνιμα γκρινιάζουν για το ελληνικό κοινό, το οποίο πάει συνέχεια στα «παλιά» και δεν στηρίζει τα «καινούρια». Έχουν ασφαλώς και τα δίκια τους, αλλά δεν συνυπολογίζουν ουσιώδη πράγματα. Γιατί, αν περνάς τόσο καλά, όχι μόνο δεν τα κλαις τα πολλά ευρώ του εισιτηρίου, μα θα τα ξαναδώσεις· ιδιαίτερα σε εποχές οικονομικών στριμωγμάτων.
Στο Academy της Πειραιώς 117 ήταν ακόμα απόγευμα όταν βγήκαν οι Palace, ακριβώς στην ώρα τους (19.15). Οι ουρές που είχαν δημιουργηθεί απέξω λόγω του ότι αγόραζες εισιτήρια/αντάλλασσες εκείνα της Αρχιτεκτονικής (όπου ήταν να γίνει αρχικά η συναυλία)/έπαιρνες δημοσιογραφικές προσκλήσεις από μόλις δύο ταμεία, εμπόδισαν αρκετούς που είχαν έρθει έγκαιρα από το να τους δουν, με αποτέλεσμα το γερμανικό τρίο να παίξει μπροστά σε λιγοστό κόσμο.
Παρά ταύτα, το κοινό έστησε για χάρη τους μια μικρή μα ζωηρή κερκίδα μπροστά από τη σκηνή, που ενθουσίασε τον frontman Harald Piller. Λίγο φωνακλάδες τους βρήκα βέβαια τους Palace, αλλά με βιωματική σχέση με το 1980s heavy metal που πρεσβεύουν (και φέρνει λίγο στους Accept). Έπαιξαν λοιπόν ένα ψυχωμένο set, σωστό στη διάρκειά του και εν τέλει καλό για μια πρώτη, χαλαρή μπύρα.
Ώσπου να δούμε στη σκηνή τους Anvil, η πλατεία του Academy είχε πια γεμίσει. Θα ερχόταν κι άλλος λαός στη συνέχεια, χωρίς ποτέ να επικρατήσουν ασφυκτικές συνθήκες ή να χρειαστεί να ανοίξει και ο εξώστης (αν και ορισμένοι πέρασαν το κιγκλίδωμα κι έπιασαν θέσεις στις σκάλες). Όσο για τους Καναδούς, μόνο ως support δεν τους αντιμετώπισε ο περισσότερος κόσμος. Αντιθέτως, υποδέχτηκε θερμά τον ιδιαίτερα ομιλητικό Steve "Lips" Kudlow –που έσκασε μύτη φορώντας μαύρο αμάνικο με στάμπα τρία φύλλα σφενδάμου στα κοκκινόασπρα χρώματα της πατρίδας του– φώναξε ρυθμικά «Anvil, Anvil» κάμποσες φορές στη διάρκεια του set και χειροκρότησε με αρκετή ζέση ακόμα και το ξεπερασμένο σαν συναυλιακή πρακτική drum solo του Rob Reiner.
Ομολογουμένως, οι Anvil έχουν βαρύνει με τα χρόνια. Παραμένουν πάντως μια τίμια μπάντα σε αυτό που κάνουν, παίζοντας με αληθινό μεράκι και κουβαλώντας –60 χρονών άνθρωποι– όλο τον εξοπλισμό μονάχοι τους (δεν έχουν road crew). Φωνητικά, βέβαια, η κόψη του Kudlow έχει δυστυχώς στομώσει. Κάτι που έχει αντίκτυπο και στο υλικό. Σε εκτελεστικό επίπεδο, ωστόσο, μη σας μένει αμφιβολία: οι Anvil σκίζουν. Και το υπερασπίστηκαν με ό,τι είχαν το σπιντάτο, βαρύ τους rock 'n' roll, παρέχοντάς μας ωραίες ζωντανές εκτελέσεις σε αγαπημένα κομμάτια σαν τα "Winged Assasins" και "March Of The Crabs". Έκλεισαν δε πανηγυρικά, με το τραγούδι που περίμεναν οι περισσότεροι: "Metal On Metal", με το Academy να «πυρακτώνεται» επιτυχώς για τη συνέχεια της βραδιάς.
Ο κόσμος, τώρα (το αντιλαμβάνεστε πιστεύω), ήταν λιγάκι ...σιτεμένος. Άλλωστε τον Udo να τραγουδάει τελευταία φορά Accept είχε έρθει να δει, μιλάμε επομένως για αποχαιρετιστήριο κάλεσμα σε μια συγκεκριμένη γενιά. Στο κοινό υπήρχαν πάντως και πιτσιρικάδες και η τριπλέτα δίπλα μου ήταν αρκούντως πονηρεμένη: «πάμε τώρα μπροστά», τους παρακίνησε ο ένας όταν τέλειωσαν οι Anvil, «και αν δεν μπορεί να τραγουδήσει, γυρίζουμε πίσω». Δεν γύρισαν ποτέ, οπότε μάλλον αυτό απαντάει και στις δικές σας απορίες για τη φωνητική κατάσταση του 63άχρονου Udo Dirkschneider.
Για να είμαστε ακριβείς, ο Udo υπήρξε καταιγιστικός ήδη από το μπάσιμο με το "Starlight". Και όχι μόνο δεν έχασε σε απόδοση ώσπου να γεμίσει το δίωρο της εμφάνισης, μα ανέβαζε και στροφές καθώς κυλούσαν οι λεπτοδείκτες, εμφανώς τροφοδοτούμενος από το πάθος και τον ενθουσιασμό του κόσμου –έστω κι αν (όπως πάντα) δεν έδειξε παρά ελάχιστο συναίσθημα. Εδώ, βέβαια, πρέπει να σημειωθεί και ο απίστευτος ήχος τον οποίον απολαύσαμε, όπως και τα καταπληκτικά κινούμενα φώτα. Εξοπλισμό που ανήκει ολόκληρος στον Udo και στήνεται/ξηλώνεται από την αρχή σε κάθε σταθμό της νυν περιοδείας.
Όσο για τη setlist, ήταν βγαλμένη από το ευτυχέστερο όνειρο κάθε fan των Accept –με αποτέλεσμα ο Udo και οι συνοδοιπόροι του να πυροβολούν στο ψαχνό, οδηγώντας μας σε φρενίτιδα. Με απίθανα τραγούδια σαν τα "Living For Tonite", "Princess Of The Dawn", "Breaker", "Midnight Mover", "Restless And Wild", "Son Of A Bitch" και "TV War" να πέφτουν πάνω μας σαν βόμβες, αλλά και με ένα encore που ξεκίνησε σεισμικά με το "Metal Heart" και είχε μεταξύ άλλων "Fast As A Shark" και βέβαια "Balls To The Wall", καταλαβαίνετε ότι περάσαμε 2 ώρες να τραγουδάμε σαν παλαβοί, κυριολεκτικά. Μάλιστα, η χορωδία που στήσαμε στο "Princess Of The Dawn" ήταν νομίζω ασυναγώνιστη στα συναυλιακά metal χρονικά της πρωτεύουσας.
Σε κάποιο σημείο της βραδιάς, έκανα την (αναπόφευκτη;) σύγκριση με την πρόσφατη συναυλία των Accept στο Gagarin, στην οποία είχαμε πράγματι περάσει φίνα και είχαμε απολαύσει τον νυν frontman, Mark Tornillo. Κι όμως, δεν συγκρινόταν με ό,τι παρακολουθούσα στο Academy. Ίσως γιατί ο σκληροτράχηλος Γερμανός performer πήρε το κοντόχοντρο σαρκίο του και τους παιχταράδες του –Andrey Smirnov στην κιθάρα, Fitty Wienhold στο μπάσο, τον υιό του Sven Dirkschneider στα ντραμς και τον Kasperi Heikkinen στη δεύτερη κιθάρα– κι έδειξε με ένα περήφανο αντίο στο σημαντικότερο κομμάτι της ιστορίας του ότι τα χρόνια μπορεί να περνούν, μα η αλητεία μένει.
