Θα την πω την αμαρτία μου: συνδυάζοντας φωτογραφίες σαν την παρακάτω, με την καταγωγή του από το Τέξας και την έκδηλη πρόσδεσή του στη χριστιανική πίστη, τον είχα για πιο ενδιαφέροντα δημιουργό τον Josh T. Pearson. Όχι ότι δεν έχει ενδιαφέρον, βέβαια. Μου βγήκε όμως πιο indie από όσο περίμενα/άντεχα, παρά την ταμπέλα «alternative country».
Πίσω στον Δεκέμβρη του 2011, ωστόσο, εν μέσω πολιτικής κρίσης στην Αθήνα, τον περιμέναμε να έρθει για συναυλία (στο «Bios»), καθώς περιόδευε για το αρκετά συζητημένο άλμπουμ «Last Of The Country Gentlemen». Δεν ήταν η πρώτη φορά που θα ερχόταν στην Ελλάδα, την προηγούμενη, όμως (2005, στο «Μικρό Μουσικό Θέατρο»), είχε παίξει μπροστά σε μόλις 15 άτομα. Έκτοτε νομίζω ότι ξανάρθε το 2018 για το Saristra Festival της Κεφαλονιάς, ωστόσο έχω χάσει πια τα ίχνη του.
Τέλος πάντων, ήταν χρόνια Avopolis εκείνα, είχαμε κλείσει τηλεφωνική συνέντευξη, αλλά η συντάκτρια που θα την έκανε –η Κάλλια Κακαλέτρη– έχασε το ραντεβού (εξαιτίας του Pearson και μιας άλλης συνέντευξης που είχε με τη βρετανική Guardian) και δεν μπορούσε για τα επόμενα διαθέσιμα. Πήρα λοιπόν μερικές από τις ερωτήσεις της, σκέφτηκα και μερικές δικές μου και σήκωσα το ακουστικό μου, όταν έφτασε η ώρα.
Η κουβέντα μας δημοσιεύτηκε τότε στο Avopolis και αναδημοσιεύεται τώρα κι εδώ, με μικρές, αισθητικής φύσης τροποποιήσεις.
* οι χρησιμοποιούμενες φωτογραφίες προέρχονται από υλικό που δόθηκε ως promo στον Τύπο
Καλησπέρα από Αθήνα, Josh…
Καλησπέρα! Εσάς χαζεύω στην τηλεόραση καθώς περιμένω το τηλέφωνο να χτυπήσει για συνεντεύξεις. Τι γίνεται εκεί; Δεν έχω καταλάβει αν ο Πρωθυπουργός σας παραιτείται και αν θα γίνει δημοψήφισμα…
Είναι πολύ αβέβαιη και ρευστή η κατάσταση, όλη μέρα ακούς διάφορα πιθανά σενάρια. Εσύ πώς τα βλέπεις τα πράγματα;
Νομίζω ότι είστε στα πρόθυρα επανάστασης. Ελπίζω να βρίσκεται ακόμα εκεί η Αθήνα τον Δεκέμβριο που θα έρθω να παίξω…
Α, γι' αυτό μην ανησυχείς! Πες μου όμως για το «Last Of The Country Gentlemen»… Τι σημαίνει για εσένα ο εν λόγω δίσκος;
Έχει μια ιδιαίτερη σημασία. Βασικά, όλος ο δίσκος αποτελεί ένα γράμμα προς την πρώην κοπέλα μου, με την οποία είχαμε μια δυνατή ερωτική σχέση που τελείωσε με πολύ άσχημο (για εμένα) τρόπο. Χρειάστηκα κάποιο διάστημα να συνέλθω και να μπορέσω να έχω την αυτοκυριαρχία ώστε να βάλω σε μια τάξη σκέψεις, αναμνήσεις και συναισθήματα. Κάποιοι ίσως θεωρούν μονότονο το άλμπουμ, αντικατοπτρίζει όμως το πόσο ξαφνικά και απότομα γκρίζαρε η ζωή μου. Με δυσκολεύει ξέρεις να το ακούω, ακόμα και σήμερα.
Γιατί όμως σου πήρε τόσο καιρό να βγάλεις έναν σόλο δίσκο;
Γιατί δεν το έκανα πριν 10 χρόνια, για παράδειγμα, ε; Δεν ξέρω… Υποθέτω ότι μπορούσα και τότε, αλλά οι ανάγκες μου ήταν διαφορετικές. Δεν είναι ότι δεν έγραφα, ένιωθα όμως ότι ήθελα να ταξιδέψω, να δω τον κόσμο, να μαζέψω νέες εμπειρίες. Η μουσική είναι κάτι πολύ σημαντικό για εμένα. Δεν μπορώ να κάτσω να ασχοληθώ, αν δεν νιώθω ολότελα δοσμένος σε αυτήν.
Ποια μέρη σου άρεσαν από όσα είδες;
Δεν ταξίδεψα πολύ, παρέμεινα στην Ευρώπη και ειδικά στο δυτικό της τμήμα. Ανατολικά να φανταστείς δεν ξεπέρασα την Ουγγαρία και τη Βουλγαρία και στον νότο έφτασα ως Ελλάδα. Μου άρεσε πολύ το Βερολίνο. Ξέρω, μοιάζει κλισέ, πολλοί μιλάνε γι' αυτό… Όμως δεν το λέω με την τουριστική έννοια.
Μιλάω για το Βερολίνο εκείνο που πρέπει να κάτσεις αρκετά ώστε να το «ζήσεις». Αν και είναι μια πολύ κρύα πόλη από άποψη κλίματος, μου άρεσε γιατί οι άνθρωποί του είναι δυνατές προσωπικότητες και γιατί στα περίχωρα ακόμα ανθούν οι κοινότητες καλλιτεχνών. Υπάρχουν φτηνά μέρη για να μείνεις, δωρεάν φαγητό και άτομα πρόθυμα να ανταλλάξετε ιδέες. Έζησα 2 χρόνια και θα συμβούλευα τον οποιονδήποτε να ζήσει για λίγο εκεί, αν τον ενδιαφέρει η Ευρώπη.
Οπότε στην Αθήνα δεν έρχεσαι για πρώτη φορά…
Όχι, θα είναι η τρίτη! Έχω ξαναέρθει το 2005 και το 1998 και είχα την ευκαιρία να δω πόσο άλλαξε η πόλη σας μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Την πρώτη φορά ήρθα γιατί ήθελα πολύ να αντικρίσω την Ακρόπολη. Τη θεωρώ ως το μέρος όπου γεννήθηκε η Λογική, η Φιλοσοφία και πολλά από όσα ακόμα καθορίζουν τη ζωή μας –στη Δύση τουλάχιστον. Δεν γινόταν να ταξιδέψω και να μην τη δω.
Αλλά η Αθήνα με σόκαρε, τότε... Δεν αισθάνθηκα καθόλου ανασφάλεια ή απειλή, αλλά με σόκαρε το πόσο πορνό υπήρχε στα περίπτερα του κέντρου… Έβλεπα μανάδες να σπρώχνουν καροτσάκια με μωρά και να περνούν δίπλα από γυμνούς κώλους νεαρών κοριτσιών… Ήταν «βρώμικο» πράγμα, αισχρό.
Το 2005 μου άρεσε πολύ περισσότερο: το μετρό σας είναι καταπληκτικό, η Ακρόπολη φαινόταν πιο φροντισμένη, υπήρχε μια διαφορετική κοσμιότητα. Άσε που συχνά άκουγα τραγούδια των Interpol! Αυτό το βρήκα ως μοναδική εμπειρία: να κοιτάς την Ακρόπολη και από κάποια ηχεία να ακούγονται Interpol.
Μιας και ανατρέχεις στο παρελθόν, γιατί οι Lift To Experience κράτησαν τόσο λίγο;
Ήμασταν νέοι και όλοι είχαμε πολύ ισχυρές προσωπικότητες. Παρότι κάναμε υπέροχα πράγματα μαζί, υπήρχαν διαρκώς ζητήματα μεταξύ μας, στα οποία κανείς δεν υποχωρούσε εύκολα. Καταφέραμε και βάλαμε κάτω αρκετά από αυτά, αλλά τελικά υπερίσχυσαν τα δυνατά μας εγώ και διαλύσαμε το συγκρότημα σε κακό κλίμα. Τα τελευταία χρόνια ξαναμιλάμε, πάντως. Με κάποιον τρόπο τα αφήσαμε πίσω όλα εκείνα και είμαστε ξανά φίλοι.
Το «Texas-Jerusalem Crossroads» είχε και τότε θεωρηθεί ένα πολύ καλό άλμπουμ, κάποιοι όμως το αντιμετωπίζουν πλέον ως ένα σύγχρονο αριστούργημα. Πώς το εξηγείς;
Είναι ένας καταπληκτικός δίσκος, έτσι τον θεωρώ. Φτιάχτηκε ως σύνολο, για να τον ακούς από το πρώτο ως το τελευταίο κομμάτι. Αλλά είναι από εκείνους τους δίσκους που τους αγαπάς με τον καιρό, δεν λειτουργεί τόσο άμεσα –έχει έναν υπόγειο ας πούμε τρόπο. Υποθέτω λοιπόν ότι αρκετοί κατάλαβαν τότε την αξία του, μα με τον χρόνο τον «έπιασαν» περισσότερο και τους άγγιξε βαθύτερα.
Παίρνοντας λαβή από τη φράση «haircut bands» στο "These Are The Days", μπορείς να μου πεις μερικές καλές και μερικές κακές τέτοιες μπάντες;
(γελάει) Όχι, δεν πρόκειται να το κάνω αυτό δημόσια! Θέλεις να μπλέξω; Έλα να με βρεις μετά τη συναυλία στην Αθήνα και θα σου πω ό,τι θέλεις –αν και έχουν περάσει αρκετά χρόνια, δεν είμαι σίγουρος πως θυμάμαι.
Εντάξει, πάμε τότε πίσω στο τώρα. Πες μου, πώς ορίζεται για εσένα ένας «country gentleman»;
Οπωσδήποτε έχει καλούς τρόπους… Κυκλοφορεί με μπότες, μα και με έναν αέρα εντιμότητας, όχι με καουμπόικη έπαρση. Προσπαθεί να είναι καλός ακόμα κι αν δεν τα καταφέρνει πάντα και αποφεύγει να κάνει κακό στους γύρω του.
Υπάρχει ένας χριστιανικός αέρας σε αυτά σου τα λεγόμενα. Ποια είναι σήμερα η σχέση σου με τον Χριστιανισμό;
Δεν έχουν αλλάξει πολλά από τις μέρες των Lift To Experience… Εξακολουθώ να βρίσκομαι ακριβώς στο κέντρο. Παραμένω ένας αιχμάλωτος του Κυρίου, ακόμα κι αν πιστεύω ότι τελικά δεν θα γλιτώσω το κάψιμο στην κόλαση…
Πώς είναι αλήθεια τα πράγματα στο Τέξας;
Καυτά! Έχουμε διαρκώς 40άρια, σαν και τα δικά σας το καλοκαίρι. Ο κόσμος παραμένει διχασμένος σε δύο μοντέλα ζωής, ένα επαρχιακό κι ένα αστικό. Σκέψου ότι μιλάμε για πολλή γη, στο μέγεθος της Γαλλίας, όπου όμως υπάρχουν μόνο 4-5 μεγάλες πόλεις.
Μας θεωρούν πολύ συντηρητικούς, αλλά δεν είμαστε και τόσο, ίσως 5-10% περισσότερο από την υπόλοιπη Αμερική. Άλλωστε παραδοσιακά ανήκουμε στη συντηρητική ζώνη του Νότου, τη «ζώνη της Βίβλου» όπως τη λέμε, όπου η θρησκευτική Δεξιά ήταν πάντα ζωντανή. Αλλά σκέψου ότι πριν τον Bush είχαμε για Κυβερνήτη μια γυναίκα Δημοκρατικό. Πάντως τα πράγματα σήμερα είναι όπως και στην υπόλοιπη Αμερική: μας επηρεάζει το ίδιο κλίμα, όσον αφορά στην οικονομία.
Τελειώνει ο χρόνος μου… Τελευταία ερώτηση: τι μας περιμένει στη συναυλία σου;
Πολλά κακά αστεία… Μου αρέσει να λέω αστεία, ξέρω όμως ότι είναι αληθινά κακά. Να προσέχετε ως τότε. Μαζέψτε καμιά κονσέρβα και κανά μακαρόνι, δεν βλάπτει να υπάρχουν προμήθειες σε μια άκρη, ούτε και κοστίζουν ιδιαίτερα τέτοια φαγητά. Ζούμε σε επικίνδυνους καιρούς κι εσείς ειδικά είστε πολύ μέσα στον κυκλώνα.
Σε ευχαριστώ Josh, ελπίζω όλα να πάνε καλά μέχρι να έρθεις…
Ο Θεός να σε φυλάει, αδερφέ…
