Killah Priest - ανταπόκριση (2014)

Φεβρουάριος 2014, στο «An Club». Δύσκολα τα χρόνια της Κρίσης, πάντα κάπως δύσκολα τα πράγματα για τις διεθνείς χιπ χοπ συναυλίες, σε αντίθεση με εκείνες των εγχώριων ονομάτων του είδους. 

Ως εκ τούτου, δεν μαζευτήκαμε και πολλοί για τον πρώτο ερχομό του Killah Priest στην Ελλάδα, παρά το σέβας που πάντα υπάρχει στις μορφές που σχετίστηκαν με τον Wu-Tang Clan θρύλο. Λίγο έλειψε, μάλιστα, να του κλέψουν την παράσταση τα Ανάποδα Καπέλα –και ίσως να το είχαν κάνει σε άλλη περίσταση, όμως στην παρούσα ο Αμερικανός ράπερ απλά δεν παιζόταν.

Μια ανταπόκριση από τη βραδιά δημοσιεύτηκε τότε στο Avopolis και αναδημοσιεύεται τώρα κι εδώ, με μικρές, αισθητικής φύσης τροποποιήσεις.

* οι χρησιμοποιούμενες φωτογραφίες προέρχονται από τη συναυλία και ανήκουν στον Νίκο Ζαραγκόπουλο, με την αμέσως κάτωθι να απεικονίζει τον Tozi των 3TK, ο οποίος άνοιξε τη βραδιά

Παρά το φτηνό εισιτήριο, δεν ήμασταν και πολλοί στο «An Club», ήμασταν όμως αρκετοί για να κάνουμε την απαιτούμενη φασαρία. Και πιστεύω ότι όλοι μας φύγαμε λίγο πιο πλούσιοι από αυτή τη συναυλία, καθώς ο Killah Priest –στον πρώτο του, σημειωτέον, ερχομό στην Ελλάδα– την ίδρωσε τη φανέλα, όντας όσο καταιγιστικός έπρεπε και συνάμα όσο πιο ποιητικός μπορούσε. 

Αλλά, για να πάρουμε τα πράγματα με μια κάποια σειρά, η βραδιά άνοιξε με τον Tozi των 3TK, ο οποίος εμφανίστηκε παρέα με έναν ακόμα MC κι έβαλε τα δυνατά του για να μας ζεστάνει. Δεν τα κατάφερε κι άσχημα. Ο κόσμος –που ακόμα εκείνη την ώρα ερχόταν– δεν πωρώθηκε, μα παρακολούθησε με ενδιαφέρον, ανάμεσα τους κι εγώ: υπήρχαν μεν κάποια ευδιάκριτα προβλήματα άρθρωσης, τα οποία δυσχέραιναν την κατανόηση όταν το flow γινόταν γρήγορο, υπήρχε όμως και η απαιτούμενη λάιβ έξαψη, όπως και δυο/τρία καλά κομμάτια, π.χ. το "Στίχοι Κατά Συρροή".

Σκυτάλη κατόπιν στον Everton και στους Scripta Manent, οι οποίοι πήγαν να μπουν με φόρα, λέγοντάς μας ένα τραγούδι-κόλαφο για τη μουσική βιομηχανία, μα δεν τους βγήκε. Αλλά, με το που συντονίστηκαν, δεν είχε πια γυρισμό. Οι στροφές ανέβηκαν, η ομάδα πέταγε και το γεγονός ότι σε κάποια φάση βρέθηκαν να ραπάρουν με μανία σε μια εντελώς σκοτεινή σκηνή (δεν μάθαμε ποτέ αν έφταιγαν τεχνικά ζητήματα ή αν επρόκειτο για άποψη) τους χάρισε και μια ατμόσφαιρα ταιριαστή με τον σκληρό τους λόγο. Είναι βέβαια μικροί και τους λείπουν ακόμα μερικά κρίσιμα χιλιόμετρα· αναντίρρητα, όμως, βρίσκονται στη σωστή διαδρομή.   

Τα Ανάποδα Καπέλα, από την άλλη, κατάπιαν με άνεση τα χιλιόμετρα που χωρίζουν Αθήνα και Θεσσαλονίκη και χρειάστηκε να μας θυμίσουν ότι είχαν έρθει απλά για ένα support σετ και ότι δεν βλέπαμε δική τους συναυλία. Μικρός Κλέφτης & ΛΕΞ βρέθηκαν λοιπόν σε τρελά κέφια κι έπιασαν μάξιμουμ απόδοση, βάζοντας φωτιά στο «An Club» με χιπ χοπ αισθητική μα ροκ λογική –όπως λέει και το κομμάτι τους. Τρέξαμε έτσι πρόθυμα μαζί τους στη "Γρήγορη Λωρίδα", τραγουδήσαμε παρέα για καβάτζες, φίλους και εχθρούς στο "Όταν Πέφτει Σκοτάδι", κάναμε χαμό μέχρι πίσω στο "Είμαι Ο Τυπάς Που Δεν Πας", συμμεριστήκαμε την ανάγκη για "Άμεση Επέμβαση" και ζήσαμε μαζί τους ένα άκρως σαλονικιώτικο "24 7". Αν ακούσετε ότι παίζουν κάπου κοντά σας τα Ανάποδα Καπέλα, μην το σκεφτείτε. Απλά δώστε το παρών. 

Στο μεταξύ, ενόσω τα 'σπαγαν ο Μικρός Κλέφτης με τον ΛΕΞ, το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με εκείνο του Estee Nack των Tragic Allies στο μπαρ δεξιά όπως μπαίνουμε στο «An», όπου στεκόμουν. Καθόταν κι αυτός εκεί, παρέα με τον Paranorm και τον Purpose και παρατηρούσαν –κάπως αποσβολωμένοι– μια τα Ανάποδα Καπέλα, μια τον χαμό που γινόταν από κάτω. Το μήνυμα, πάντως, ελήφθη. Κι έτσι, όταν ήρθε η δική τους ώρα για τη σκηνή, μπήκαν με ένα αυτοσχέδιο ραπ χωρίς μουσική, έτσι για διαπιστευτήρια, πριν παραδοθούν σε μια δαιμονισμένη performance, προκαλώντας μας διαρκώς για βοή και επιδοκιμασία. Ό,τι ακούσετε για τον τρόπο με τον οποίον συνδυάζουν intelligence και street credibility, σας διαβεβαιώ πως αληθεύει. 

«Τι στο διάολο γίνεται εδώ», λέει σε κάποιο σημείο ο Estee Nack, «έτσι βγαίνετε έξω εδώ στην Αθήνα»; Και στη σκηνή ανεβαίνει χοροπηδώντας ένας γιγαντόσωμος γέροντας με μακριά, άσπρη γενειάδα, μαύρο σκουφί και βαρύ παλτό. Κάποιος ορμάει να τον απομακρύνει από τη σκηνή, αλλά δεν θα χρειαζόταν: το μαύρο σκουφί, βλέπετε, έφερε το κίτρινο έμβλημα των Wu-Tang Clan. Και μόλις αφαιρέθηκε η γενειάδα και το παλτό, αποκαλύφθηκε μπροστά μας, εν μέσω γενικού ενθουσιασμού, ο μεγάλος πρωταγωνιστής της βραδιάς.

Τον Killah Priest τον γουστάρω προσωπικά όχι μόνο για τα όσα έδωσε στα Wu-Tang πλαίσια, μα και για την πορεία του από εκεί και πέρα: έχω θαυμάσει συχνά τους μεταφορικούς του στίχους με τις θρησκευτικές αναφορές και τα πολιτικώς αμφιλεγόμενα μηνύματα, όπως και τον τρόπο με τον οποίον έχει ενσωματώσει τέτοιες ανησυχίες στην ιστορία της αφροαμερικάνικης κοινότητας των Η.Π.Α. 

Ακόμα κι έτσι, ωστόσο, δεν ήμουν έτοιμος για ό,τι αντίκρισα εκεί στο «An»· για αυτόν τον φλογερό κήρυκα των δρόμων με το μεγάλο, προτεταμένο στομάχι και το ευμεγέθες, διπλό κολιέ, που ράπαρε βρυχώμενος με τα μάτια κλειστά και το κεφάλι στραμμένο ψηλά, όσο οι Tragic Allies (οι οποίοι παρέμειναν στη σκηνή) αναλάμβαναν τα γύρω-γύρω. Δεν υπήρξε ζενίθ και κοιλιά, δεν υπήρξαν highlights. Κάθε σχεδόν στιγμή σκηνή και από κάτω γινόμασταν ένα, χαμένοι ο ένας στον παλμό του άλλου. 

Την ίδια στιγμή, μάλιστα, ο Killah Priest αποδείχθηκε και απίστευτα επικοινωνιακός: μας έβαλε να φωνάξουμε για να τιμήσουμε τη μνήμη του 2Pac, του Notorious B.I.G. και του Ol' Dirty Bastard και όταν μια κοπέλα (εσύ με το σκουφί whoa) του χαμογέλασε πλατιά, επισημαίνοντάς του ότι τα κορδόνια των αθλητικών του είχαν λυθεί, ήρθε απλά προς το μέρος της και της τσίμπησε το μάγουλο. Αδιαφόρησε φυσικά εντελώς για το θέμα των κορδονιών και συνέχισε να φτύνει την ατσαλωμένη του ποίηση. 

Περιττό δε να σας πω ότι είχα από ώρα αφήσει τη θέση μου εκεί στο μπαρ και είχα χωθεί και ο ίδιος στις πρώτες σειρές. Ήταν τόσο ισχυρός αυτός ο συνδυασμός δυναμισμού και ψυχής που εξέπεμπε ο Killah Priest, ώστε δεν σου άφηνε κανένα άλλο περιθώριο.