Άνοιξη του 2008, λίγο πριν την επίσημη κυκλοφορία του άλμπουμ «Postcards From Nowhere», κάναμε μια κουβέντα με τον δημιουργό του Absent Without Leave –κατά κόσμον Γιώργο Μαστροκώστα.
Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε σαν συνέντευξη στο Avopolis και αναδημοσιεύεται τώρα κι εδώ, με μικρές, αισθητικής φύσης τροποποιήσεις.
* οι χρησιμοποιούμενες φωτογραφίες προέρχονται από το υλικό που δόθηκε ως promo στον Τύπο
Κάτω από την επωνυμία Absent Without Leave έχεις ήδη στο ενεργητικό σου έναν σημαντικό αριθμό κυκλοφοριών. Αφιερώνεις μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς σου στη μουσική;
Γενικά, δεν πιστεύω ότι η δισκογραφία μου είναι τόσο μεγάλη όσο πολλοί θεωρούν. Ηχογραφώ από το 2001 και μέχρι τώρα οι προσωπικές μου κυκλοφορίες είναι δύο albums και δύο eps, ενώ έχω κάνει και τρεις split κυκλοφορίες. Ίσως την εντύπωση της τόσο μεγάλης δισκογραφίας να τη δίνουν οι πολλές συμμετοχές που έχω σε διάφορες συλλογές και το ότι κάποιες από τις κυκλοφορίες μου έγιναν σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα μεταξύ τους.
Συνολικά, όλα αυτά τα χρόνια, τα κομμάτια μου που έχουν κυκλοφορήσει είναι γύρω στα τριάντα περίπου, αριθμός που δεν πιστεύω ότι είναι και τόσο μεγάλος. Η αλήθεια είναι ότι αφιερώνω αρκετό χρόνο στη μουσική –είτε σαν ακροατής, είτε παίζοντας– αλλά όχι τόσο όσο πραγματικά θα ήθελα, αφού υπάρχουν κι άλλες υποχρεώσεις στην καθημερινότητά μου. Προσπαθώ να παίζω όσο πιο συχνά μπορώ, όμως η αλήθεια είναι ότι ηχογραφώ σπανιότερα. Υπάρχουν κάποιες περίοδοι που μπορεί να περάσουν κι αρκετοί μήνες χωρίς να ηχογραφήσω κάτι νέο και κάποιες άλλες που μπορεί μέσα σε λίγο χρόνο να γράψω 3-4 νέα κομμάτια.
Πιστεύεις ότι το κοινό στην εποχή μας, έτσι όπως κατακλύζεται από όγκο πληροφοριών, «φοβάται» τους παραγωγικούς μουσικούς; Ή αυτό ασκεί και κάποια γοητεία;
Όπως σου είπα και προηγουμένως, δεν θεωρώ ότι είμαι από τους πολύ παραγωγικούς μουσικούς. Πραγματικά, όμως, στην εποχή μας το κοινό κατακλύζεται από όγκο πληροφοριών σε όλους τους τομείς, όπως και στον χώρο της μουσικής. Με αποτέλεσμα να μην έχει τον χρόνο να δώσει την απαραίτητη προσοχή στο κάθε τι που ακούει. Έχοντας αυτό σαν δεδομένο, καθώς επίσης και το ότι είναι εντελώς υποκειμενικό το τι «φοβίζει» ή γοητεύει τον κάθε ακροατή, θέλω να πιστεύω ότι εκείνο που τελικά παίζει τον σημαντικότερο ρόλο είναι η ποιότητα του υλικού το οποίο έχει ο κάθε καλλιτέχνης και όχι τόσο η ποσότητά του.
Το φετινό ΕΡ Resound ήταν μια περιπέτειά σου σε ηλεκτρονικά ηχοτοπία, σε αντίθεση με το Postcards From Nowhere, που ποντάρει σε κιθαριστικές μελωδίες, έχοντας μια Sigur Rós αύρα. Ποια είναι η γνώμη σου, ως δημιουργού αλλά και ως ακροατή, για ταμπέλες όπως το «post-rock» ή η «electronica»;
Γενικότερα δεν είμαι υπέρ της ταμπέλας. Δεν μου αρέσει καθόλου να κατηγοριοποιώ τη μουσική του οποιουδήποτε καλλιτέχνη, αλλά ούτε και τη δική μου. Θεωρώ πολύ πιο ενδιαφέρον να αλλάζω τον ήχο μου σε κάθε κυκλοφορία, από το βάλω κάποιον περιορισμό στον εαυτό μου και να παίζω συνέχεια τα ίδια πράγματα. Κάτι τέτοιο θα κούραζε πρώτα από όλα εμένα και στη συνέχεια και το κοινό.
Εκτός αυτού, με το να ασχολούμαι με διάφορα είδη και όχι μόνο με κάτι το εξειδικευμένο, εξελίσσομαι και σαν μουσικός ενώ αντίθετα θα παρέμενα στάσιμος, πράγμα που δεν το θέλω σε καμιά περίπτωση. Ακόμη και σαν ακροατής δεν βάζω «παρωπίδες» και τα ακούσματά μου είναι πολλά και ετερόκλητα.
Έχεις αρκετές συνεργασίες με εταιρείες του εξωτερικού. Ποια θα έλεγες ότι είναι η κύρια διαφορά στον τρόπο δουλειάς τους, αν τις σύγκρινες με εγχώρια ανεξάρτητα labels;
Μέχρι τώρα δουλεύω μόνο με ανεξάρτητες εταιρείες του εξωτερικού, οπότε δεν μπορώ να κάνω κάποια σύγκριση, αφού δεν έχω δουλέψει με κάποια ελληνική ανεξάρτητη εταιρεία. Σίγουρα, πάντως, στις ξένες ανεξάρτητες εταιρείες έχω βρει πολλά θετικά, με βασικότερο το ότι μου δίνουν πλήρη ελευθερία στο να κάνω αυτό ακριβώς που θέλω, χωρίς να παρεμβαίνουν καθόλου στη δουλειά μου. Επίσης, οι ξένες ανεξάρτητες έχουν πολύ καλύτερα δίκτυα διανομής και απευθύνονται σε ένα ευρύτερο αγοραστικό κοινό, σε αντίθεση με τις περισσότερες ελληνικές, οι οποίες περιορίζονται στον ελληνικό χώρο. Έτσι, οι κυκλοφορίες μου διανέμονται σε πάρα πολλές χώρες, πέρα από αυτές στις οποίες έχουν κυκλοφορήσει.
Γενικά, ο τρόπος δουλειάς τους είναι πολύ επαγγελματικός, ενώ και η γενικότερη αισθητική των εταιρειών με τις οποίες έχω συνεργαστεί ταυτίζεται απόλυτα με τη δική μου. Θεωρώ τιμητικό το γεγονός ότι όλες αυτές οι εταιρείες, οι οποίες δέχονται καθημερινά πάρα πολλά demos, πολλαπλάσια από εκείνα που δέχονται οι αντίστοιχες ελληνικές, ενδιαφέρονται για τη μουσική μου και συνεργάζονται μαζί μου.
Οι δουλειές σου μπορούν να βρεθούν μόνο στο Vinyl Microstore (Αθήνα) και στον Λωτό (Θεσσαλονίκη). Υπάρχει ενδιαφέρον από κάποια δισκογραφική για να τις διανείμει ευρύτερα;
Ακόμη δεν έχει υπάρξει ενδιαφέρον για ευρύτερη διανομή στην Ελλάδα σε αντίθεση με το εξωτερικό, όπου οι κυκλοφορίες μου διανέμονται από αρκετούς distributors όπως Darla (Η.Π.Α.), Norman Records (Αγγλία), Linus Records (Ιαπωνία) και αρκετούς ακόμη σε διάφορες άλλες χώρες. Βέβαια, τα δύο αυτά δισκοπωλεία, το Vinyl Microstore στην Αθήνα και ο Λωτός στη Θεσσαλονίκη, καλύπτουν ένα πολύ μεγάλο μέρος του αγοραστικού κοινού που ασχολείται με την εναλλακτική σκηνή στις συγκεκριμένες πόλεις.
Αλλά, από εκεί και πέρα, υπάρχουν πολλά άτομα και στην υπόλοιπη Ελλάδα τα οποία ενδιαφέρονται για νέα ακούσματα και δυστυχώς δεν τους δίνεται η δυνατότητα να τα ανακαλύψουν. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια αυτό έχει ξεπεραστεί κατά σημαντικό βαθμό με τη διάδοση της χρήσης του ίντερνετ.
Στο MySpace σου διάβασα ότι στις 18 Μαΐου θα έδινες ένα secret gig στην Αθήνα. Πώς πήγε αλήθεια αυτό; Πιστεύεις ότι η πρακτική των secret gigs θα μπορούσε να «ευδοκιμήσει» και στην Ελλάδα;
Δυστυχώς, μετά από παρέμβαση της αστυνομίας, το live αυτό δεν έγινε. Ένας φίλος διοργάνωσε ένα τριήμερο πάρτι στο οποίο θα έπαιζαν ζωντανά μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα σχήματα της εναλλακτικής σκηνής. Οι δύο πρώτες μέρες κύλησαν ομαλά, αλλά κάπου εκεί παρενέβη η αστυνομία με αποτέλεσμα οι συναυλίες της τρίτης μέρας να ακυρωθούν. Εγώ ήμουν από τους άτυχους της υπόθεσης, αφού θα έπαιζα την τρίτη μέρα.
Η πρακτική των secret gigs μου αρέσει πολύ και θα ήθελα να γίνονται πιο συχνά τέτοια events. Κρίνοντας από τις δύο πρώτες μέρες αυτού του πάρτι, οι οποίες ήταν πολύ πετυχημένες, νομίζω πως άνετα θα μπορούσε να «ευδοκιμήσει» μια τέτοια πρακτική και στην Ελλάδα. Αρκεί να μην έχουμε παρεμβάσεις από άλλους παράγοντες, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Ποια είναι τα άμεσα σχέδιά σου –συναυλιακά ή δισκογραφικά– για την υπόλοιπη χρονιά;
Δισκογραφικά ετοιμάζω ακόμη μία κυκλοφορία, η οποία αναμένεται να βγει το καλοκαίρι. Πρόκειται για split album με ένα από τα πιο ενδιαφέροντα, κατά τη γνώμη μου, ευρωπαϊκά σχήματα της εποχής μας, τους Ιταλούς Port-Royal. Πέρα από αυτό, τους επόμενους μήνες θα συμμετάσχω σε μερικές συλλογές που θα κυκλοφορήσουν από εταιρείες όπως Enraptured (Αγγλία), Symbolic Interaction (Ιαπωνία), 9.12 (Καναδάς), Friend Of Mine (Ιαπωνία), Emilii (Ισπανία), Happy End Music (Φινλανδία) και κάποιες άλλες ακόμη, καθώς και στο remix album των Αμερικάνων Carta, στο οποίο θα βρεθούν και καλλιτέχνες όπως οι Hood, Sybarite, Yellow6 κ.ά.
Συναυλιακά, μετά από αρκετό καιρό και αφού κυκλοφόρησε πια το Postcards From Nowhere, αποφάσισα να κάνω κάποιες live εμφανίσεις. Συγκεκριμένα, το Σάββατο 7 Ιουνίου έπαιξα στο «Kasbah» στην Πάτρα –η πρώτη μου ζωντανή εμφάνιση μετά από κάτι παραπάνω από 6 μήνες– ενώ στις 21 Ιουνίου βρέθηκα στην Κρήτη, στα Χανιά, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Γιορτής της Μουσικής. Τον Σεπτέμβριο, αφού θα έχει βγει και το προαναφερθέν split album με τους Port-Royal, θα έρθουν στην Αθήνα για να το παρουσιάσουμε σε ένα κοινό live, ενώ κατά πάσα πιθανότητα τον ίδιο μήνα θα παίξω και σε κάποιο φεστιβάλ, το οποίο θα ανακοινωθεί σύντομα.
Στη συνέχεια, την 1η Νοεμβρίου, θα παίξω live μαζί με τους God Is An Astronaut, στην πρώτη επίσκεψή τους στην Ελλάδα, στο «An Club». Επίσης, συζητιούνται κάποιες πιθανές εμφανίσεις στο εξωτερικό, αλλά ακόμη δεν υπάρχει κάτι το ανακοινώσιμο. Από εκεί και πέρα οποιαδήποτε ενδιαφέρουσα πρόταση για live είναι πάντα ευπρόσδεκτη!
