Το ντεμπούτο των Θεσσαλονικιών Forbidden Seed το έφερνα πού και πού κατά νου, αλλά δεν μπορούσα να το εντοπίσω στη δισκοθήκη. Μέχρι που ξεπετάχτηκε εν τέλει μπροστά μου τις προάλλες στα ράφια με τα εγχώρια, καθώς έψαχνα τραγούδια για τις ηχογραφήσεις της Συχνοτικής Συμπεριφοράς, εποχής Εν Πλω 89.2: καλά θα ήταν να μπορούσαμε να εκπέμψουμε από την Ηγουμενίτσα με τον Στυλιανό Τζιρίτα, αλλά ζούμε αμφότεροι στην Αθήνα, σε εποχή απαγορευτική για τέτοιες μετακινήσεις.
Ιδρυμένοι το 2013, οι Forbidden Seed ανήκουν στις μπάντες που ξεπήδησαν κατά τη δεκαετία των 2010s φιλοδοξώντας να παίξουν ήχους του heavy και power metal παρελθόντος που (προφανέστατα) αγαπούν. «Εγκέφαλος» του γκρουπ είναι ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Κωνσταντίνος Μάρης –γνώριμος και από τους Starve The Hydra– ο οποίος στο ντεμπούτο From Sand To Eternity (Rock of Angels, 2015) πλαισιώθηκε από τον Γιώργο Ματίκα των Shock Absorber (κιθάρα), τον Νίκο Δανιέλο των Incest In Heaven (μπάσο) και τον Αργύρη Νάνο (ντραμς). Με ελαφρώς διαφοροποιημένη σύνθεση, οι Θεσσαλονικείς επέστρεψαν και το 2018 για ένα ακόμα άλμπουμ (The Grand Masquerade) και, καθώς φαίνεται, έπεται και συνέχεια.
Το From Sand To Eternity είχε μάλλον μικρό δημιουργικό ορίζοντα, καθώς αποτύπωσε τους Forbidden Seed ως αναβιωτές που δεν είχαν επεξεργαστεί κάποια δική τους πρόταση. Εντός αυτού, όμως, αποδείχθηκαν μια σοβαρή μπάντα, που αν μη τι άλλο την είχε ιδρώσει τη metal φανέλα. Η κριτική μου δημοσιεύτηκε τότε στο Avopolis και αναδημοσιεύεται τώρα εδώ, με μικρές, αισθητικής φύσης τροποποιήσεις.
Αν και διατηρώ διάφορους προβληματισμούς για το «ταξίδι» που πήγα από την Άμμο ως την Αιωνιότητα, οι Forbidden Seed με έπεισαν. Ότι το εννοούν. Ότι το αγαπούν! Ότι τέλος πάντων την έχουν ιδρώσει τη φανέλα κι ας είναι αυτό μόλις το πρώτο τους άλμπουμ.
Το τι παίζουν οι Θεσσαλονικείς, φαίνεται βασικά από το εξώφυλλο: τα ερείπια ενός χαμένου, αρχαίου κόσμου στην έρημο κάποιου μακρινού πλανήτη –με τη δεσπόζουσα, μισοθαμμένη στην άμμο κολοσσιαία κεφαλή– στήνουν ένα σκηνικό φαντασίας που «φωνάζει» power metal. Με τη διαφορά ότι δεν κοιτούν προς κεντρική Ευρώπη, προς το πιο δημοφιλές στη χώρα μας παρακλάδι του είδους (Helloween, Blind Guardian, Gamma Ray και τα λοιπά, ξέρετε τώρα), αλλά πέρα από τον Ατλαντικό. Ως ήρωες των Forbidden Seed σκιαγραφούνται λοιπόν με σαφήνεια οι Iced Earth, οι Crimson Glory, λίγο οι Savatage· αλλά το ενδιαφέρον βρίσκεται στο πώς έχουν μπολιάσει τις αμερικάνικες επιρροές με πιο κλασικά ακούσματα (Iron Maiden βασικά, αλλά και Dio, Saxon κατά περιπτώσεις), καθώς και με το πιο τεχνικό, prog/power των Σουηδών Tad Morose, με την πυξίδα να «δείχνει» π.χ. προς το Matters Of The Dark (2002) των τελευταίων.
Τις καταβολές αυτές, οι Forbidden Seed τις έχουν τιμήσει. Δεν είναι παρλαπίπες μίμοι, δηλαδή: τα παιξίματά τους και τα τραγούδια τους διαθέτουν σοβαρότητα και δείχνουν συγκρότημα το οποίο έχει δουλέψει, πιθανολογώ σε βάθος χρόνου κι ας κάνουν τώρα την πρώτη τους εμφάνιση. Οι κιθάρες το «λαλάνε» το metal (συχνά μάλιστα με εντυπωσιακά σολαρίσματα, βλέπε π.χ. "Kill The Sun" και "Enchanted Grace"), η rhythm section είναι γρανίτης, o τραγουδιστής Κωνσταντίνος Μάρης αποδεικνύεται στιβαρός, ικανός ανά περιπτώσεις να σηκώσει το οικοδόμημα στο βάθρο που του πρέπει –για παράδειγμα στο απαιτητικό "Blessed Are Those", στο φρενιασμένο "Beginning Of The End" ή στο "Empire Of The Sun", ίσως την πιο ολοκληρωμένη σύνθεση στο From Sand To Eternity.
Τα δύσκολα έρχονται όταν πρέπει να κρίνεις το ευρύτερο αποτύπωμα της προσπάθειάς τους. Αν θέλετε δηλαδή να μιλήσουμε απλώς για γούστα, εγώ προσωπικά καραγούσταρα κι έπαιξα το άλμπουμ στο repeat. Αλλά αν θέλετε να μιλήσουμε λίγο πιο σοβαρά, οι Θεσσαλονικείς ήρθαν εν έτει 2015 να υπηρετήσουν έναν ήχο δημιουργικά εξαντλημένο. Κι ενώ έφεραν το πάθος τους, την ενέργειά τους, τη σωστή τους μαθητεία, ξέχασαν ότι ένα ντεμπούτο χρειάζεται και λίγη προσωπικότητα –μια υποψία έστω δικής σου πρότασης για «όλα αυτά».
Δεν ξέρω απ' την άλλη αν κάποια μπάντα γίνεται να εκπλήξει σήμερα, υπηρετώντας τον συγκεκριμένο ήχο –με την έννοια ότι δύσκολα προσθέτεις κάτι, δίχως να αφαιρέσεις συνάμα κάτι άλλο. Καλώς ή κακώς, όμως, οι Forbidden Sand «κληρώθηκε» να δραστηριοποιηθούν στην Εποχή των Επιγόνων. Όπως λοιπόν όλοι οι διάδοχοι, καλούνται να βρουν τι περαιτέρω μπορεί να κάνουν εκείνοι για τα όσα κληρονόμησαν. Το να κάθεσαι πάντως στους θρόνους των Πρώτων Διδασκάλων, διηγούμενος τα δικά τους ανδραγαθήματα, δεν δύναται να σε πάει πιο μακριά από όσο έχουν ήδη φτάσει σε αυτό το πρώτο άλμπουμ. Κινδυνεύουν λοιπόν, στο μέλλον, να μείνουν ως μπάντα που θα τη θυμόμαστε για το ντεμπούτο της, «αρρώστια» συχνή στον μεγάλο ροκ χάρτη των καιρών μας. Και ίσως να μην τους αξίζει κάτι τέτοιο.
Βέβαια –να το πούμε κι αυτό– στον μουσικό Τύπο της εποχής μας, ειδικά στο εναλλακτικό ροκ στερέωμα, δίσκοι που κάνουν ακριβώς κι όσα οι Forbidden Seed στο From Sand To Eternity «αμείβονται» αβέρτα, ακόμα και με 8άρια. Και, παρότι θεωρώ πως τα κείμενα μετράνε και όχι (τόσο) τα νούμερα, δεν γίνεται να είμαστε όλοι συνένοχοι σε αυτή τη συνωμοσία. Βλάπτουμε σοβαρά και την αξιοπιστία της δουλειάς μας, βλάπτουμε και τους καλλιτέχνες.
