Την επιστροφή τους στη δισκογραφία ανακοίνωσαν αυτές τις μέρες οι αειθαλείς Saxon, οι οποίοι έχουν να φανούν από το 2018, όταν έβγαλαν το επιτυχημένο καλλιτεχνικά μα και εμπορικά (Βρετανία #29, Γερμανία #5) Thunderbolt. Το επόμενο άλμπουμ θα λέγεται Inspirations, θα είναι γεμάτο διασκευές (ήδη κυκλοφόρησε η απόπειρά τους στο "Paint It Black" των Rolling Stones, που δεν είναι πάντως τίποτα το σπουδαίο) και μέλλει να εμφανιστεί στις 19 Μαρτίου 2021.
Τα νέα αυτά δίνουν λοιπόν καλή αφορμή επαν-επίσκεψης στη μοναδική φορά που κουβέντιασα τηλεφωνικά με την ηγετική μορφή του Biff Byford: τον Μάρτιο του 2011, ενόψει της συναυλιακής τους έλευσης στο Fuzz, λίγο πριν βγει ο τότε δίσκος τους Call To Arms.
Στη συζήτησή μας εκείνη, ο Biff Byford επιβεβαίωσε το metal ως μουσική της εργατικής τάξης –«γι' αυτό και δεν ξεχνά να είναι και διασκεδαστικό», όπως τόνισε. Μιλήσαμε ωστόσο και για το πώς είναι η ζωή του οικογενειάρχη (έχει 4 παιδιά), αλλά και για το τι τους εμπόδισε να κάνουν πέρασμα στο αμερικάνικο ραδιόφωνο κατά τη δεκαετία του 1980, στο ζενίθ της καριέρας τους. Προς το τέλος, επίσης, θίξαμε και μια παλιά ιστορία, σχετική με μια φημολογούμενη ...τεϊοποσία(!) διάρκειας πέντε ωρών.
Η κουβέντα δημοσιεύτηκε τότε στο Avopolis και αναδημοσιεύεται τώρα εδώ, με μικρές, αισθητικής φύσης αλλαγές.
«Οι Saxon είναι μια μπάντα σε περιοδεία, αυτή είναι η ζωή μας», είχες δηλώσει κάποτε, σε μια άλλη συνέντευξη. Σκέφτηκες ποτέ ότι αρκετά με τις περιοδείες;
Όχι, ποτέ. Δεν το έχω πει ποτέ αυτό, ούτε στις πιο δύσκολες στιγμές της μπάντας. Και δεν θα το πω. Είμαι γεννημένος για να παίζω μουσική, θα το κάνω μέχρι να πεθάνω.
Μια νέα περιοδεία σας φέρνει λοιπόν και στην Ελλάδα σε λίγες μέρες. Ελπίζω να έχετε καλές αναμνήσεις από τις προηγούμενες επισκέψεις σας...
Αν έχουμε λέει! Δεν βλέπουμε την ώρα να έρθουμε στην Αθήνα. Το ελληνικό κοινό έχει αποδείξει ότι μας αγαπάει ιδιαίτερα κι εμείς ξέρουμε καλά τι τρελοί και παλαβοί είστε για τους Saxon.
Αλλά, εκτός της συναυλίας, έχετε αναγγείλει κι ένα καινούργιο άλμπουμ για τα τέλη Μαΐου, έτσι δεν είναι;
Ναι! Λέγεται Call To Arms και θα κυκλοφορήσει ταυτόχρονα σε Ευρώπη και Αμερική, στις 23 Μαΐου. Μείναμε ικανοποιημένοι από την απήχηση που είχε το Into The Labyrinth (2009), αλλά αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε μια λίγο διαφορετική προσέγγιση αυτήν τη φορά. Έτσι, να περιμένετε ένα άλμπουμ δυνατό, ηχογραφημένο ζωντανά στο στούντιο, το οποίο όμως δεν θα σε πιάνει και από τα μούτρα. Έχουμε ήδη αποκαλύψει ένα τραγούδι στην επίσημη ιστοσελίδα και σκεφτόμαστε να βγάλουμε ένα ακόμα στις επόμενες ημέρες.
Στη συναυλία της Αθήνας, θα βασιστείτε στο Call To Arms; Ή να αναμένουμε ένα «greatest hits» σετ;
Βασικά και τα δύο. Θα σας παίξουμε δηλαδή τα νέα μας τραγούδια –θα είστε μάλιστα από τους πρώτους που θα τα ακούσουν– αλλά ξέρουμε ότι αδημονείτε και για κάποια αγαπημένα στάνταρ του παρελθόντος. Θα τα έχετε κι αυτά λοιπόν, σκεφτόμαστε μάλιστα να σας δώσουμε μια γερή δόση από Denim And Leather!
Το νέο σας άλμπουμ έχει ως εξώφυλλο ένα πόστερ από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι ένας θεματικός δίσκος ή να μην τον κρίνουμε από το εξώφυλλό του;
Όχι, δεν φτιάξαμε κάποιο concept άλμπουμ. Το πόστερ είναι όντως από το 1914, αλλά αναφορά στον Πόλεμο κάνει μόνο το ομώνυμο τραγούδι. Ένα λυπητερό τραγούδι.
Μεγάλωσα ξέρετε με τη μουσική σας, αλλά θυμάμαι χρόνια που μόνο cool δεν θεωρούνταν να ακούς Saxon...
Ξέρω καλά τι εννοείς, ήρθαν πράγματι δύσκολα χρόνια μετά την έλευση των Nirvana, των Pearl Jam κι εκείνων των συγκροτημάτων.
Όμως τελευταία η κατάσταση έχει αλλάξει και πάλι: θα έλεγα μάλιστα ότι έχετε αποκατασταθεί στη συνείδηση του κόσμου. Πιστεύετε ότι οφείλεται στις δικές σας δυνάμεις ή στη γενικότερη άνοδο του metal;
Μείναμε πιστοί στα ιδανικά μας, διατηρήσαμε τη συναυλιακή μας φήμη και πιστεύω ότι φτιάξαμε και μερικά καλά άλμπουμ. Όλα αυτά έφεραν κοντά μας νέους fans. Βέβαια βοήθησε κι αυτό που λες, ότι η metal μουσική ξαναγύρισε στην επικαιρότητα. Ειδικά το reunion των Iron Maiden με τον Bruce Dickinson (1999) συνέβαλλε πιστεύω πολύ στο να ξαναστραφούν οι προβολείς στα συγκροτήματα της δεκαετίας του 1980.
Τι τρέχει αλήθεια με εκείνη την άλλη εκδοχή των Saxon, που για ένα διάστημα έβγαζε και δίσκους ως Oliver/Dawson Saxon; Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω ακολουθήσει κάθε λεπτομέρεια της ιστορίας, ξέρω όμως ότι είχατε πάει στα δικαστήρια...
Για εμάς αυτή είναι πια μια παλιά ιστορία: τη θεωρούμε τελειωμένη. Εκείνη η μπάντα συνεχίζει βέβαια να υφίσταται και να δίνει συναυλίες, ωστόσο νομίζω ότι έχει γίνει ξεκάθαρο πλέον στον κόσμο ποιοι είναι οι αυθεντικοί Saxon και ποιοι όχι.
Τις νεότερες metal μπάντες τις παρακολουθείς; Μπάντες δηλαδή σαν τους Mastodon ή τους Dillinger Escape Plan;
Προσπαθώ να τις παρακολουθώ, υπάρχουν πολλές καλές μπάντες –εμένα μου αρέσουν ξέρεις ιδιαίτερα οι Killswitch Engage. Αρκετά από αυτά τα παιδιά έρχονται στις συναυλίες μας και μας λένε ότι είναι αφοσιωμένοι Saxon fans. Είναι κολακευτικό!
Τι κάνει το metal τόσο δημοφιλές; Ποιο είναι το «μυστικό»;
Το metal είναι μουσική της εργατικής τάξης. Κι αυτό σημαίνει ότι, όποιες δομές κι αν μεταχειρίζεται, δεν ξεχνά ποτέ να είναι και διασκεδαστικό. Τα νεότερα βέβαια συγκροτήματα ίσως να έχουν τραβήξει σε άλλη κατεύθυνση, για μας πάντως στα 1980s αποτελούσε ζητούμενο να παντρέψουμε τον σκληρό ήχο με τα θεμελιώδη συστατικά του rock 'n' roll. Το metal είναι κομμάτι της rock 'n' roll οικογένειας.
Γιατί όμως τότε στα 1980s δεν σημειώσατε την ίδια επιτυχία με άλλα συγκροτήματα του New Wave Of British Heavy Metal; Ήσασταν μήπως πολύ σκληροί για το αμερικάνικο ραδιόφωνο;
Ήταν θα έλεγα η κύρια αιτία... Για να κάνεις τότε τη μεγάλη επιτυχία, έπρεπε να φτάσεις και στην Αμερική. Κι εκεί το ραδιόφωνο ζητούσε πράγματα σε ένα πιο ανάλαφρο hard rock στιλ. Δεν το μετανιώνουμε, πάντως. Γιατί τώρα, μετά από τόσα χρόνια, εμείς δεν έχουμε να ζήσουμε με το γεγονός ότι ξεπουληθήκαμε για να μας παίζουν στο ράδιο –όπως άλλοι σύγχρονοί μας. Ασφαλώς ένα μερίδιο ευθύνης είχαμε κι εμείς... Δεν είχαμε δηλαδή ούτε τόσο ικανούς μάνατζερ, ενώ υπήρχαν και πολλά προβλήματα με την τότε εταιρεία μας, την Carrere.
Από εκείνα τα παλιά χρόνια υπάρχει εντωμεταξύ και μια ιστορία σχετική με μια τεϊοποσία διάρκειας πέντε ωρών στην οποία και εμπλέκεστε –νομίζω την έχει διηγηθεί ο μάνατζέρ σας David Poxon...
(γελάει) Δεν θα πίστευα ό,τι λέει ο David, στη θέση σου! Είναι ξέρεις μεγάλος χιουμορίστας, φαντάσου τον κάτι σαν stand-up κωμικό. Πρόκειται πάντως για μια πολύ διασκεδαστική ιστορία, αυτό να λέγεται. Ωστόσο δεν είναι αλήθεια...
Είσαι οικογενειάρχης –έχεις, αν δεν κάνω λάθος, 4 παιδιά; Πόσο εύκολο είναι να διατηρείς τις ισορροπίες όταν η ζωή σου βρίσκεται σε ένα συγκρότημα που περιοδεύει τόσο πολύ;
Ναι, έχω δύο δίδυμα αγόρια στα 10, άλλον έναν γιο στα 13 και μια κόρη 16 χρονών! Δεν είναι εύκολο πράγμα... Στα παιδιά λείπει ο πατέρας τους και ειδικά τώρα που τα δύο περνούν εφηβεία συχνά έχει χρειαστεί να λύσουμε ζητήματα από απόσταση.
Ωστόσο, έρχονται όποτε μπορούν στις συναυλίες –ο 13άχρονος δε γιος μου έχει αρχίσει και παίζει ντραμς! Αν υπάρχει ένα μυστικό, θα έλεγα ότι βρίσκεται στο εξής: όταν τελειώνει η περιοδεία, μη χαζολογάς. Γύρνα σπίτι και αξιοποίησε όσο χρόνο διαθέτεις με την οικογένειά σου.
Σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου. Κάποια έκπληξη από το στρατόπεδο των Saxon, για το κλείσιμο;
Εγώ ευχαριστώ, ανυπομονώ να τα πούμε και στην Αθήνα! Όσο για έκπληξη, πρόσφατα βρήκαμε τα master tapes από την πρώτη μας εμφάνιση στο Donnington, το 1980. Και σκεφτόμαστε να εκδώσουμε αυτό το live σε κάποια μορφή...
