Η καλή εμπειρία που είχα τον Απρίλη του 2014 με τη UMICAH βραδιά (δείτε εδώ), αλλά και ο αξιόλογος δίσκος «Cosmos Alivas» που ακολούθησε λίγους μήνες μετά, βοήθησαν σε μερική αποκατάσταση των σχέσεων που είχα ως ακροατής με τους Active Member.
Κάπως έτσι, λοιπόν, συν λίγη παρακίνηση από τον φωτογράφο Θάνο Λαΐνα –με τον οποίον είμαστε αχτύπητο δίδυμο, όταν πρόκειται για συναυλίες– αποφάσισα να πάω να τους δω και τον Ιούνιο του 2017. Σε μια πολύ ζεστή βραδιά στο Θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη, στην οποία θα γιόρταζαν τα 25 τους χρόνια στα εγχώρια μουσικά πράγματα.
Το θέατρο ήταν γεμάτο νεαρόκοσμο, προς εντύπωσή μου, ενώ η μπάντα αποτυπώθηκε (τουλάχιστον) καταιγιστική, ξανά προς εντύπωσή μου. Μια ανταπόκριση για τη βραδιά δημοσιεύτηκε τότε στο Avopolis και αναδημοσιεύεται τώρα κι εδώ, με μικρές, αισθητικής φύσης τροποποιήσεις.
* οι χρησιμοποιούμενες φωτογραφίες προέρχονται από τη συναυλία και ανήκουν στον Θάνο Λαΐνα
Λέγονται κάμποσα για τους Active Member, όπως λέγονται βέβαια και για όλους τους Έλληνες (καλλιτέχνες και μη) που φτάνουν σε κάποιου είδους «κορυφή». Μερικές φορές δικαιολογημένα, άλλες, όμως, από εμπάθεια και καθαρή ζηλοφθονία.
Συζητιούνταν διάφορα και στην Πετρούπολη, γύρω-γύρω, πριν αρχίσει η εορταστική βραδιά για τα 25 τους χρόνια: οι λέξεις «πυξ λαξ» και ερωτήματα τύπου «πόσες τελευταίες συναυλίες;» δεν ήταν ταμπού ανάμεσα στο επιβλητικό πλήθος που κατέκλυσε το Θέατρο Πέτρας. Δεν διέθεταν, όμως, τη δηλητηριώδη χροιά την οποία λαμβάνουν π.χ. στα social media. Και στο τέλος του live ήταν πολύ καθαρό στο μυαλό μου το γιατί: δεν έχουν ουσιαστική σημασία. Οι Active Member παραμένουν μια σταθερά εντυπωσιακά ακλόνητη στο χαομένο εγχώριο σκηνικό. Και τα γερά τους τραγούδια θα κερδίζουν πάντα στο ζύγι τις όποιες αδυναμίες και παλινωδίες τους, τις όποιες ενστάσεις 'δώθε και 'κείθε.
Στο Θέατρο Πέτρας, λοιπόν, οι Active Member αποτυπώθηκαν εντυπωσιακοί. Πιο επιβλητικοί, στοχευμένοι και ουσιαστικοί από κάθε άλλη φορά που τους έχω δει, τιμώντας έτσι με τον καλύτερο τρόπο τα 25 τους χρόνια. Ο ήχος ήταν εξαιρετικός καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας και αξίζουν εύσημα στο επιτελείο που τον επιμελήθηκε, γιατί όλοι ξέρουμε πόση σημασία έχει μια τέτοια παράμετρος σε ένα χιπ χοπ live, πόσο μάλλον σε ανοιχτό χώρο.
Από κάτω τους, μια θάλασσα κοινού, περίπου 4.500 ψυχές. Άνθρωποι που τα μέτρησαν ένα-ένα αυτά τα 25 χρόνια, από τη Διαμαρτυρία (1992) και το "Άκου Μάνα" μέχρι το «τώρα», στο οποίο ένιωθαν άνετα να φέρουν και τα παιδιά τους στην Πετρούπολη. Αλλά και νεαρόκοσμος σε εντυπωσιακό ποσοστό, μια απάντηση καλή σε διάφορους γερασμένους πριν την ώρα τους, οι οποίοι αναρωτιούνται τι υπάρχει να ακούσει «η νεολαία», από τη στιγμή που εκείνοι δεν ακούν πια τίποτα που να τους κάνει κλικ. Η απάντηση είναι (προφανώς) χιπ χοπ, είτε έτσι το πεις, είτε low bap το προτιμάς. Ας μη μπούμε τώρα σε αυτήν την κουβέντα γιατί εγώ είμαι και Παγκρατιώτης βλέπετε, οπότε τα είχα πάντα καλά με τη βυρωνιώτικη πλευρά της φάσης.
Τρεις ώρες και κάτι ψιλά έμειναν στη σκηνή οι Active Member. Ο B.D. Foxmoor στεκόταν όπως πάντα στο μέσον της σκηνής, πίσω από τη γνώριμη εγκατάσταση με τα μηχανήματά του, η Sadahzinia στο πλάι του («η κυρά μου», όπως την αποκάλεσε συγκινημένος στο τέλος της βραδιάς), δίπλα της δεξιά (όπως κοιτάζαμε τη σκηνή) ο γιος του από τον πρώτο του γάμο Σωτήρης Μυτακίδης –γνώριμος στη low bap φάση ως Ramon– και στα αριστερά ένας ακόμα συμπαραστάτης, του οποίου δυστυχώς το όνομα δεν έπιασα. Έτσι απλά, πάντως. Μόνοι τους. Χωρίς καλεσμένους να τους δίνουν ανάσες και να τραβάνε πονηρά τη διάρκεια, διαιωνίζοντας μια εγχώρια συναυλιακή σύμβαση που πια δεν έχει κάτι άλλο να δώσει.
Κι όμως, η βραδιά δεν έκανε «κοιλιά». Ακόμα και μετά τα μεσάνυχτα, όταν ο Foxmoor πρόκρινε για αρκετή ώρα τραγούδια πιο αργόσυρτα, πιο σκοτεινά, πιο γνωστά στους αφοσιωμένους –εκείνα τέλος πάντων που, να με συμπαθάτε, μα σε μας τους εκτός low bap μας φαίνονται λίγο σαν Μίλτος Πασχαλίδης σε χιπ χοπ– η απόδοση παρέμεινε θαυμάσια. Και το έβλεπες γύρω σου, ότι υπήρχε πολύς κόσμος που τα ήξερε κι αυτά τα κομμάτια απέξω και ανακατωτά. Προσωπικά, δεν έχω παρά μόνο σεβασμό για όσους καλλιτέχνες τιμούν τον κατάλογό τους και πέρα από τη «greatest hits» λογική.
Κατά τα λοιπά, η setlist ήταν εξαιρετική και τα είχε σχεδόν όλα όσα «έπρεπε» να έχει σε μια τέτοια εορταστική περίσταση. Έστω κι αν ορισμένοι έλπιζαν να παιχτεί και ο "Μαγικός Αυλός", έστω κι αν εγώ ήθελα να ακούσω και το παλιό αγαπημένο "Για Τ' Αδέρφια Που Χάθηκαν Νωρίς". Τα δε highlights ήταν πάρα πολλά, οπότε δεν έχει νόημα να αρχίσουμε να ρίχνουμε τον έναν τίτλο πίσω από τον άλλο –στο τέλος του κειμένου μπορείτε να δείτε τι παίχτηκε.
Το πρώτο μεγάλο μπαμ σημειώθηκε πάντως κοντά στην έναρξη, όταν έπεσαν κατά σειρά τα "Στη Χάση Και Στη Φέξη", "Φύλακας Άγγελος", "Άκου Μάνα" και "Πίσω Δε Γυρνάω", βάζοντας φωτιά σε αρένα και σε κερκίδες, ωθώντας κάμποσους να ανάψουν και τα καπνογόνα τους, δημιουργώντας οπαδικό κλίμα. Ήταν ένα σκηνικό που θα επαναλαμβανόταν ξανά και ξανά μέχρι το φινάλε, όταν ο Foxmoor ανακοίνωσε ότι επιστρέφουν και δισκογραφικά με το άλμπουμ Ζαλίκι παίζοντάς μας (ηχογραφημένο) το ολοκαίνουριο "Όλα Εδώ Χρεώνονται". Πριν κλείσει επικά, με όλο το θέατρο να τραγουδάει «φυσάει κόντρα» και να φωνάζει ρυθμικά «low bap, low bap» όσο εκείνος είχε σηκωθεί ξανά όρθιος, για δεύτερη φορά μες τη βραδιά, προσπαθώντας να κάνει κάτι σαν ...stage diving! Υποσχέθηκε μάλιστα ότι στο επόμενο ραντεβού θα τον δούμε όρθιο για περισσότερη ώρα.
Αισθάνομαι την ανάγκη να σημειώσω –με έμφαση– πόσο καταιγιστικός ήταν ο B.D. Foxmoor στο Θέατρο Πέτρας, πόσο ένα με τους στίχους του και τους ρυθμούς του. Με κέφι αστείρευτο, έτοιμος πάντα για λίγη επικοινωνία με τον κόσμο, από την οποία δεν έλειψε η συγκίνηση για τον ενθουσιασμό τον οποίον έβλεπε από κάτω, μα ούτε και το χιούμορ ή ο αυτοσαρκασμός. Όμως προσωπικά με εντυπωσίασε η Sadahzinia, της οποίας δεν υπήρξα ποτέ φίλος. Στα 40 της (πλέον), η Γιολάντα Τσιαμπόκαλου δείχνει να έχει φτάσει σε μια ερμηνευτική ωριμότητα ζηλευτή, με τα rap της να ηχούν φλογισμένα κάτω από το στυλ «ήρεμης δύναμης» με το οποίο τα παραδίδει, την άρθρωσή της να καταγράφεται εκπληκτική και τις ανάσες της να προσφέρονται συχνά για σεμινάριο. Τη χειροκρότησα όσο ποτέ ξανά μέχρι σήμερα και νομίζω ότι θα τη θυμάμαι πάντα να στέκει εκεί κάτω από τα μπλε φώτα της Πετρούπολης, τραγουδώντας "Χρέωσέ Τα Στη Φωτιά".
Ασχέτως λοιπόν των όποιων Πυξ Λαξ και λοιπών (δηκτικών) παρατηρήσεων, η μεγάλη αλήθεια της Πέτρας είναι ότι είχε λείψει στους Active Member το κοινό τους και είχαν λείψει κι εκείνοι σε αυτό. Κάνουν καλά που επιστρέφουν, γιατί έγινε ηλίου φαεινότερο πως παραμένουν σθεναροί κι έχουν πράγματα να προσφέρουν –με ό,τι περιόδους παύσεις νιώθουν κατά καιρούς πως είναι απαραίτητες για τη δημιουργική τους χημεία. Δεν χρειάζεται επομένως όλη αυτή η φιλολογία περί «τέλους», «outro» κτλ. Τέτοιες συμπράξεις μπορούν να έχουν μόνο βιολογικό τέλος.
Setlist
1. Intro (Στη Χάση)
2. Κοσμογονία
3. Μπορούμε Κι Αλλιώς
4. Εγώ Φταίω
5. Άλλο Ένα Ψέμα
6. Στη Χάση Και Στη Φέξη
7. Φύλακας Άγγελος
8. Άκου Μάνα
9. Πίσω Δε Γυρνάω
10. Στην Ώρα Των Σκιών
11. Μέρες Παράξενες...
12. Βάστα
13. Περί Φόβου
14. Μίλα Να Χαρείς
15. Blah Blasphemy
16. Κάμερα
17. Τι Άλλο Φοβάσαι
18. Πάμε
19. Έξω Από Την Πόρτα Μας
20. Μύθοι Του Βάλτου
21. Τραγούδα Μας...
22. Φυσάει Κόντρα
23. Ας Τους Εκεί
24. Μελωδία
25. Μάσκα
26. Σε Ποιο Κόσμο
27. Μια Ιστορία
28. Χρέωσέ Τα Στη Φωτιά
29. Πάει Καιρός
30. Ξεπεσμός
31. Πόρνες Στο Κόκκινο Χαλί
32. Δεν Είμαι Κανενός
33. Άμοιρε Γείτονα
34. Λαβωμένο Ξωτικό
35. Αδιάφορος
36. Εφιάλτης
37. Κάνε Μου Τη Χάρη
38. Τώρα Είσαι Ελεύθερος Κι Εσύ
39. Βαλ' Το Όταν Βρέχει...
40. Θα Σε Καρτερώ
41. Σκιάχτρο
42. Σήκωσε Ψηλά Τη Γροθιά Σου
43. Intro (Cosmos Alivas)
