Μετά από πολλές περιπέτειες και αλλαγές στο line-up μετράμε αντίστροφα για το φετινό Up The Hammers Festival, που εν τέλει μετακόμισε κι αυτό στο συναυλιακά «θερμό» καλοκαίρι: Πέμπτη 9/6 είναι το καθιερωμένο pre-warm με τους Atlantean Kodex, Παρασκευή 10/6 η 1η μέρα με επικεφαλής τους Skyclad και Σάββατο 11/6 η 2η μέρα, με headliners τους Νορβηγούς Conception στην πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα. Όλες οι συναυλίες θα διεξαχθούν στο Gagarin.
Οι Skyclad, τώρα, είχαν δώσει συναυλιάρα την τελευταία φορά που μας επισκέφθηκαν (Απρίλιος 2019), «γκρεμίζοντας» το Temple με μια best of setlist που συνεπήρε το κοινό. Με κινητήριο δύναμη το βιολί της εκπληκτικής Georgina Biddle, αλλά και με έναν Kevin Ridley να κάθεται πια με μεγάλη άνεση στη θέση του frontman: ακόμα και στους παλιούς, δηλαδή, δεν έλειψε ο Martin Walkyier.
Τα όσα έγιναν σε εκείνο το live καταγράφηκαν σε μια ανταπόκριση που πρωτοδημοσιεύτηκε στο Avopolis και αναδημοσιεύεται τώρα κι εδώ, δοθείσης της νέας αφορμής –με μικρές, αισθητικής φύσης τροποποιήσεις. Οι χρησιμοποιούμενες φωτογραφίες προέρχονται από τη βραδιά στο Temple και ανήκουν στον Θάνο Λαΐνα.
Δεν παίζονταν οι Skyclad στο Temple. Τιμώντας την ιστορία τους με μια πλούσια, best of setlist, παρέδωσαν ένα γνήσια λαϊκό θέαμα, που στο εξής θα αναγράφεται με χρυσά γράμματα στα χρονικά των metal συναυλιών στον τόπο μας. Πρώτους ωστόσο είδαμε τους Dreamrites, οι οποίοι και άνοιξαν για τους Βρετανούς σε όλη τη μίνι τουρνέ τους στην Ελλάδα (Θεσσαλονίκη, Κομοτηνή, Λάρισα). Την ώρα που βγήκαν το Temple είχε ήδη αρκετό κόσμο, που υποδέχτηκε με αληθινό ενδιαφέρον τον τσαμπουκά και την ορμή του εγχώριου support, επιβραβεύοντας με θερμό χειροκρότημα.
Και πράγματι, ήταν δύσκολο να μην σταθείς στην ενέργεια των Dreamrites, στον επαγγελματισμό τους, στο σθένος των φωνητικών του Αλέξανδρου Σιδεράκου, ακόμα και στο καταπληκτικό μαλλί των μελών. Δυστυχώς, όμως, έγινε γρήγορα φανερό ότι αυτές οι αρετές δεν είχαν πού να ακουμπήσουν: τα τραγούδια προσπαθούσαν διαρκώς να αναπαράγουν τον καλπασμό των Iron Maiden, καταλήγοντας όχι μόνο να μοιάζουν απελπιστικά μεταξύ τους, μα να πάσχουν από φαντασία ακόμα και στους τίτλους. Πόσους πια redeemers, πόσο thunder και πόσο lightning να αντέξουμε;
Οι Skyclad πάτησαν το σανίδι του (sold-out, πλέον) χώρου με τον κόσμο να έχει ήδη κουρδιστεί, φωνάζοντας ρυθμικά και επίμονα το όνομά τους. Τόσο, ώστε λίγοι πρόσεξαν ότι το μπάσιμο με το "Earth Mother, The Sun And The Furious Host" ήταν χλιαρό. Αυτό, πάντως, στάθηκε και το μοναδικό τους στραβοπάτημα. Με το που άρχισε το "Spinning Jenny" αμέσως μετά, το Temple απασφάλισε· και μαζί πήραν μπρος κι εκείνοι, για μια συναυλία πραγματικά θριαμβευτική.
Ο ηλικιακά ανεβασμένος μέσος όρος του κόσμου σήμαινε ότι πολλοί παριστάμενοι είχαν κάνει την ειρήνη τους με το ότι πλέον στο γκρουπ τραγουδάει ο Kevin Ridley –με τον Martin Walkyier να αποτελεί παρελθόν εδώ και πολλά πια χρόνια. Κι όμως. Όσο και να έχουμε τιμήσει τον τελευταίο, όσο και να είναι η δική του φωνή που στιγμάτισε τις πρώτες επαφές με τους Skyclad, δεν μας έλειψε τελικά καθόλου. Ο Ridley έχει κερδίσει με το σπαθί του τη θέση του frontman. Μπορεί και εκφράζει το πνεύμα των παλιών τραγουδιών χωρίς να λαβώνεται σε κάτι η αυθεντικότητά τους, ενώ συνάμα τα ποτίζει με τη δική του προσέγγιση. Η οποία, όντας κατά τις πιο «γλυκιά» (δίχως πάντως να υπολείπεται σε δυναμισμό), αποδεικνύεται ταμάμ για μια μπάντα που θέλει να πηγαίνει από το metal στο folk και τούμπαλιν χωρίς να υστερεί σε καμία από τις δύο παραμέτρους.
Στη μπάντα είναι βεβαίως και πάλι παρών ο Dave Pugh (κιθάρα) –και αυτό έχει την προστιθέμενη αξία του. Όμως, κακά τα ψέματα, το «καύσιμο» των Skyclad και μια βασική αιτία που χοροπήδαγε όλο το Temple, ήταν το βιολί της εκπληκτικής Georgina Biddle. Ο κρυστάλλινος παροξυσμός του, που τόσο κουμπώνει στο υλικό του γκρουπ, σε συνδυασμό με τη βαριά προφορά και τον φλεγόμενο δυναμισμό του Ridley, σε έκανε να πιστεύεις ότι είχες μπροστά σου μια παραδοσιακή μπάντα από το Γκόλγουεϊ της Ιρλανδίας, η οποία είχε παράδοξα μεταλλικά απωθημένα. Το αντισυστημικό "The Parliament Of Fools" και το "Another Drinking Song" πυροδότησαν το crowd surfing στις μπροστινές σειρές, με το κέφι να κρατάει άσβεστο ως το φινάλε του διπλού encore με το "The Declaration Of Indifference", όταν πια ο Ridley είχε τόσο βραχνιάσει, ώστε ήταν αδύνατον να συνεχίσει να τραγουδά.
Συναυλία δίχως ψεγάδια, βέβαια, δεν γίνεται –και μια αποτίμηση οφείλει να θίξει το γεγονός ότι ενίοτε χάναμε ηχητικά και την κιθάρα του Steve Ramsey, αλλά και τις μπασογραμμές του Graeme English. Εντούτοις κανείς δεν χαλάστηκε πραγματικά, από τη στιγμή που το συνολικό αποτέλεσμα διέθετε τόσο υψηλό επίπεδο και ο συντονισμός της σκηνής με την πλατεία του Temple και τον εξώστη ήταν τόσο άψογος.
Καλά να είμαστε, οι Skyclad θα γίνουν συναυλιακή σταθερά για την Ελλάδα, κερνώντας ξυδάκι τους γνωστούς γκρινιάρηδες, όσους ζητούν να βλέπουν εδώ συναυλίες από ονόματα που ούτε κουμπώνουν με τον ψυχισμό του εγχώριου κοινού, ούτε και τα φόντα έχουν να δίνουν τέτοια live, 30 (σχεδόν) χρόνια μετά το ξεκίνημά τους.
Setlist
Earth Mother, The Sun And The Furious Host
Spinning Jenny
Another Fine Mess
Change Is Coming
Cry Of The Land
The Song Of No-Involvement
No Deposit, No Return
Cardboard City
The One Piece Puzzle
Words Fail Me
The Widdershins Jig
The Parliament Of Fools
The Antibody Politic
Great Blow For A Day Job
Penny Dreadful
Another Drinking Song
Inequality Street
encore
Just What Nobody Wanted
Emerald
Thinking Allowed
encore no. 2
The Wickedest Man In The World
History Lessens
The Declaration Of Indifference
