Michelle Gurevich/Chinawoman - συνέντευξη (2016)

Ενόψει του φετινού ερχομού της Michelle Gurevich (την οποία εμείς ξέρουμε ως Chinawoman, όμως εκείνη δεν θέλει πια να χρησιμοποιεί αυτό το καλλιτεχνικό παρατσούκλι) πόσταρα τις προάλλες μια νοικοκυρεμένη ανταπόκριση από την ωραία της συναυλία στο «Fuzz», τον Νοέμβριο του 2015 – λεπτομέρειες μ' ένα κλικ εδώ. 

Έναν χρόνο (και κάτι) μετά, τον Δεκέμβριο του 2016 ξανάρθε, πάλι στο «Fuzz». Πολύ νωρίς για τα δικά μου συναυλιακά χούγια, καθώς δεν αισθανόμουν να μου είχε λείψει. Έστειλα λοιπόν άλλον συντάκτη για την ανταπόκριση, αποφάσισα όμως ότι ήταν ευκαιρία να έκανα μια συνέντευξη μαζί της.

Όπερ και εγένετο. Η κουβέντα μας δημοσιεύτηκε τότε στο Avopolis και αναδημοσιεύεται τώρα κι εδώ, με μικρές, αισθητικής φύσης τροποποιήσεις.

* οι χρησιμοποιούμενες φωτογραφίες προέρχονται από promo υλικό που δόθηκε τότε στον Τύπο

Το καινούριο σου άλμπουμ τιτλοφορείται New Decadence. Πρόκειται για κάποια προσωπική δήλωση ή είναι σχόλιο για τη γενικότερη κατάσταση του κόσμου μας, εν έτει 2016;

Πλέον, έχω πίσω μου 4 άλμπουμ για να παρακολουθήσω και να «χωνέψω» αυτό που κάνω. Το New Decadence είναι λοιπόν κάτι σαν χαρακτηρισμός του είδους με το οποίο δουλεύω. Αιχμαλωτίζει την αναβίωση μιας κάποιας μεγαλοσύνης κι ενός συναισθηματισμού στο γράψιμο τραγουδιών: κάτι παλιό και καινούριο την ίδια στιγμή. 

Με αυτήν επίσης τη δουλειά άρχισες να χρησιμοποιείς το πραγματικό σου όνομα, εγκαταλείποντας το Chinawoman. Τι πυροδότησε μια τέτοια απόφαση; 

Ήρθε το τέλος για την εποχή του ψευδωνύμου Chinawoman. Ένα πράγμα που συμβαίνει με τον χρόνο, είναι ότι αλλάζεις μυαλά. Ό,τι λοιπόν ήταν κάποτε μια τυχαία, κάπως ειρωνική επιλογή, πλέον δεν το νιώθω να σχετίζεται μαζί μου. Άλλωστε οι περισσότεροι από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες κυκλοφορούν μουσική με τα κανονικά, πλήρη ονόματά τους. Το ίδιο λοιπόν κι εγώ, στο εξής.  

Ένα από τα πιο ξεχωριστά τραγούδια του νέου δίσκου είναι το "Russian Romance". Υπάρχει κάποια ιστορία πίσω του;

Αν ρωτάς τι ακριβώς συνέβη στη συγκεκριμένη περίπτωση, τότε αρκεί μόνο να σου πω αυτό: ένα ρομάντζο στη Ρωσία.

Γνωρίζεις ευρεία ευρωπαϊκή επιτυχία. Έχεις όμως κάποια θεωρία για την ιδιαίτερη αποδοχή που έχεις βρει στην Ελλάδα;

Στην αρχή η επιτυχία μου ήταν ένα ρώσικο φαινόμενο, έγινε στη συνέχεια ανατολικοευρωπαϊκό και τώρα συνεχίζει να επεκτείνεται, οπότε νομίζω ότι έχω κι εγώ ξεμείνει από θεωρίες. Γενικά, νομίζω ότι κάθε κουλτούρα με ιστορία δραματικής μπαλαντοποιίας είναι γόνιμη ώστε να βρει η μουσική μου συνάφεια με τους ανθρώπους της.

Είσαι καλλιτέχνιδα που τιμά τις ρίζες της με διάφορους τρόπους. Καθώς η μητέρα σου κατάγεται από την Οδησσό, παρακολουθείς αλήθεια τα γεγονότα στην Ουκρανία;

Αισθάνομαι μια ξεχωριστή σύνδεση με την Οδησσό, αν και δεν έχω βρεθεί ποτέ εκεί, μέχρι τώρα –ελπίζω να συμβεί την ερχόμενη άνοιξη. Η μητέρα μου μεγάλωσε σε μια Ουκρανία που αποτελούσε τμήμα της Σοβιετικής Ένωσης, οπότε η ρώσικη κουλτούρα μάς ήταν κάτι πολύ οικείο. Θα είμαι πάντως ευτυχισμένη αν η Ρωσία και η Ουκρανία μπορέσουν να συνυπάρξουν ως ανεξάρτητοι μα φιλικοί γείτονες. 

Σε προηγούμενες συνεντεύξεις, έχεις αναφέρει την εκτίμησή σου για τις φωνές του Anatoly Dneprov και του Lucio Dalla. Ποιες ηχογραφήσεις τους αγαπάς ιδιαίτερα; 

Το "Radovats" του Anatoly Dneprov είναι κλασικό και εγκαταστάθηκε στο υποσυνείδητό μου από τα τόσα χρόνια που το άκουγα να παίζεται στα ρώσικα εστιατόρια. Και σαν έφηβη είχα τέτοια εμμονή με το "Caruso" του Dalla, ώστε ένα από τα πρώτα βίντεο που γύρισα και μόνταρα ήταν ένα βιντεοκλίπ γι' αυτό, σε VHS. Είναι κιτς πέρα από λέξεις, βέβαια. Κι έτσι τώρα πια έχει υποβιβαστεί σε μια ασφαλή κρυψώνα στη ντουλάπα όπου η μητέρα μου φυλάει τα πράγματά της.  

Σου άρεσε το τελευταίο άλμπουμ του Leonard Cohen; Σε επηρέασε η απώλειά του;

Το λατρεύω το τελευταίο του άλμπουμ και ιδιαίτερα τον τρόπο με τον οποίον γράφει για τον ίδιο τον επικείμενο θάνατό του. Τα "Traveling Light" και "Leaving The Table" είναι τα αγαπημένα μου κομμάτια. Ναι, λυπήθηκα για την απώλειά του. Νιώθω λες κι ένα μεγάλο κομμάτι συνειδητότητας έκλεισε τα μάτια του.

Τι περιλαμβάνει η ατζέντα σου για το κοντινό μέλλον –πέρα από τη νυν περιοδεία; Έχεις σχεδιάσει κάτι σπέσιαλ για τα Χριστούγεννα; 

Μετά τις εμφανίσεις του Δεκεμβρίου θα επισκεφτώ την οικογένειά μου και θα γλεντήσω με τους φίλους μου μέχρι το Νέο Έτος. Έπειτα θα βρω, ελπίζω, λίγο χρόνο να γράψω καινούριο υλικό, πριν αρχίσουν οι προετοιμασίες για την ανοιξιάτικη τουρνέ.

Michelle Gurevich/Chinawoman - ανταπόκριση (2015)

Έρχεται και ξανάρχεται η Καναδέζα τραγουδοποιός Michelle Gurevich στην Ελλάδα, όπου εμείς εξακολουθούμε να τη λέμε Chinawoman –έτσι τη μάθαμε, έτσι την αγαπήσαμε, ως την καλλιτέχνιδα του "Party Girl" (2007), σχεδόν 15 χρόνια πίσω, πια. 

Σκαλίζοντας τα αρχεία μου, τώρα, είδα ότι έχω να τη δω πάνω στη σκηνή από τον Νοέμβριο του 2015, όταν έπαιξε στο «Fuzz», με support τη δική μας Σtella. Μια ανταπόκριση από εκείνη τη βραδιά δημοσιεύτηκε τότε στο Avopolis και αναδημοσιεύεται τώρα κι εδώ –με μικρές, αισθητικής φύσης τροποποιήσεις.

* οι χρησιμοποιούμενες φωτογραφίες προέρχονται από τη βραδιά και ανήκουν στη Δάφνη Ανέστη

Η Michelle Gurevich, που βεβαίως δεν είναι Κινέζα μα Καναδέζα, είναι μυστήριο κάρο. Ακόμα κι αν δεν την έχεις δει ξανά επί (ελληνικής) σκηνής, πρόκειται για κάτι που αποκλείεται να ξεφύγει της αντίληψής σου. Δείχνει άνθρωπος με πολλά –και μεγάλα;– ζητήματα, που έχει βρει δικλείδα ασφαλείας στη μουσική και στην τραγουδοποιία. Κι αυτό κάνει τη σχέση της με τη δημιουργία υπόθεση προσωπική, η οποία, με τη σειρά της, γίνεται ο άσσος που κερδίζει μια δύσκολη παρτίδα. 

Πριν την Chinawoman, όμως, το πρόγραμμα είχε Σtella. Μία ακόμα συνάντηση με τη Στέλλα Χρονοπούλου, δηλαδή, μία ακόμα φορά που πέτυχε να βγει ασπροπρόσωπη, αποδεικνύοντας ότι είναι από τα πιο ενδιαφέροντα φρέσκα πρόσωπα στο εγχώριο γίγνεσθαι. Με πολλή διάθεση, με άριστο ήχο που έφτανε πεντακάθαρος ως και τον εξώστη του «Fuzz», με ένα δεμένο τρίο να τη συνοδεύει σε πλήκτρα (Danai Eco), μπάσο (Βελισσάριος Πράσσας) και ντραμς (Ηλίας Αρωνίδης), η Σtella (που είχε ζωστεί την κιθάρα) παρουσίασε ένα support set χτισμένο γύρω από το φετινό της άλμπουμ. Έπαιξε όμως και τουλάχιστον ένα καινούριο κομμάτι –εκείνο δηλαδή που προλόγισε ως τέτοιο– το οποίο ακούστηκε καταπληκτικό, σε επίπεδα "Made To Attack". 

Υπήρξαν πάντως δύο, ίσως τρία, στιγμιότυπα στα οποία η προσωπική της ενέργεια έδειξε κατώτερη των προσδοκιών και των υπόλοιπων ζωντανών εμπειριών· τα παλάντζαρε, όμως, με μερικές εκρηκτικές αποδόσεις σε άλλα σημεία. Τις τελευταίες υποβοήθησε βέβαια και το κοινό, που έδειξε ότι γνώριζε τα τραγούδια και της έστησε έτσι μια ιδιαίτερα «θερμή» κερκίδα, με το αποκορύφωμα να σημειώνεται στο "Picking Words".

Η Chinawoman, τώρα, είχε ακόμα πιο λιτό σχήμα μαζί της: μόλις έναν Σκωτσέζο ντράμερ κι έναν Ιταλό σαν δεύτερο πληκτρά, καθώς κύρια ήταν η ίδια. Αλλά δεν χρειαζόταν περισσότερους, αφού η αφεντιά της τα κατάφερνε και στην κιθάρα όταν χρειαζόταν, ο ντράμερ έπαιζε και πλήκτρα, ο Ιταλός αποδείχθηκε αστέρι και στο μπάσο. Η Gurevich, επίσης, ανήκει στη σπάνια εκείνη κατηγορία καλλιτεχνών που μπορούν να κερδίσουν μια συναυλία με το «καλημέρα»: χωρίς καπνούς, χωρίς εφέ, με σκανδαλώδη απουσία του οποιουδήποτε σόου. Βγήκε απλά μέσα σε ένα μπλε ημίφως, έκατσε πίσω από το συνθεσάιζερ της, άνοιξε το στόμα της να πει το "Lovers Are Strangers" –κι αυτό ήταν.

Δεν γνωρίζω γιατί η Chinawoman αρέσει στην Ελλάδα σε περισσότερο κόσμο από τη Zola Jesus (το «Fuzz» είχε, ξανά, πολύ κόσμο το Σάββατο) ή γιατί «τραβάει» νεαρότερες ηλικίες από όσες (περιέργως) προσέλκυσε η τελευταία στον ίδιο χώρο. Είναι βέβαια γνωστή η ροπή του Έλληνα προς ό,τι το σκοτεινό, μελαγχολικό, τύπου «και κλαίμε». Όμως αυτό εξηγεί το γενικό πλαίσιο, όχι τέτοιες διαβαθμίσεις. Ξέρω πάντως να σας πω –με βεβαιότητα– ότι η Gurevich μπορεί να έχει βγάλει μόλις 3 δίσκους και όλα να μοιάζουν λίγο/πολύ μεταξύ τους, ωστόσο έχει ιστορίες να πει και διαθέτει τον τρόπο να σε κάτσει κάτω για να τις ακούσεις. Η μουσική, η ομολογουμένως «φτωχή» μουσική με τους Depeche Mode απόηχους των εισαγωγών, είναι απλά ένα λειτουργικό όχημα, στο οποίο πατά ένα βαθιά στιχοκεντρικό στυλ τραγουδιού και μια σαγηνευτική φωνή, που ξέρει πώς να «χρωματίσει» κάθε αφήγηση. Κι ας μην έχει (τεχνικά) δυνατότητες για εντυπωσιακούς ελιγμούς. 

Με λίγα λόγια, μπορεί να φαίνονται όλα ίδια, αλλά δεν είναι. Κάποιες φορές η Chinawoman αρκούσε να μπει με στίχους στυλ «My phone is off, I'm morning drunk, the place is a mess» ("Vacation From Love") για να απαιτήσει την προσοχή σου. Άλλες την κέρδιζε συνδυάζοντας τους ρυθμούς του "Aviva" με κατανυκτικά, κατακόκκινα φώτα, άλλες πόνταρε στο έξοχο μπλέξιμο των παγωμένων synths με κάποιο τσακισμένο ρομάντζο ("Good Times Don't Carry Over"). Το έξοχο "Party Girl", επίσης, το απογύμνωσε αφοπλιστικά, τραγουδώντας το μόνη με την κιθάρα της, ενώ στο encore έπαιξε ατόφιο rock 'n' roll, αποχαιρετώντας μας με ένα ηλεκτρισμένο "Russian Ballerina". 

Είχε λοιπόν πάντα τον τρόπο η Chinawoman στη σκηνή του «Fuzz», όπου φάνηκε να περνά εξίσου καλά με τον κόσμο, που δεν έκρυψε τον ενθουσιασμό του για ό,τι άκουγε. Σχεδόν σε κάθε περίπτωση του set, εντόπιζες χαρακτήρα και προσωπικότητα. Έτσι, ακόμα κι αν σε τελική αποτίμηση τέτοια στοιχεία δείχνουν πολυτιμότερα από τα ίδια τα κομμάτια της Καναδέζας τραγουδοποιού, λείπουν τόσο πολύ «εκεί έξω», ώστε φτάνουν και περισσεύουν για να στηρίξουν την απήχηση των ευρωρομαντζάδων της. Τόσο στην Ελλάδα, όσο και στις υπόλοιπες χώρες όπου έχει γίνει δημοφιλής.