Τον Αύγουστο του 2013, το Dockville Festival που παρακολούθησα στο Αμβούργο, στο πλαίσιο του επαγγελματικού ταξιδιού που έκανα τότε στη Γερμανία, έδινε την ευκαιρία ορισμένων συνεντεύξεων με τους καλλιτέχνες τους οποίους φιλοξενούσε.
Έτσι, αφού είδαμε μια μαχητική soul pop performance από τη γέννημα-θρέμμα του Αμβούργου τραγουδοποιό Leslie Clio, αποφασίσαμε να την αναζητήσουμε από κοινού με τον συνάδελφο που εκπροσωπούσε την Ουκρανία στο ταξίδι, τον Sergey Illin. Μετά την επιστροφή μου στην Ελλάδα, η συνέντευξη που προέκυψε πρωτοδημοσιεύτηκε στο Avopolis κι αναδημοσιεύεται τώρα κι εδώ με μικρές, αισθητικής φύσης τροποποιήσεις.
Η Leslie Clio μας φάνηκε, τότε, ως μια σταρ εν τη γενέσει της, η οποία αποκτούσε ένα «καυτό» όνομα στην κεντρική Ευρώπη και θα μπορούσε, ίσως, να κάνει το μεγάλο πέρασμα στην αγορά της Βρετανίας. Μια δεκαετία μετά, ωστόσο, είναι φανερό πως τίποτα τέτοιο δεν συνέβη: δικαίως ή αδίκως, πέσαμε έξω στις εκτιμήσεις μας με τον Sergey, με την τραγουδοποιό να παραμένει μεν ενεργή, μα να έχει χάσει την top-15 δυναμική που είχε στη Γερμανία όταν τη γνωρίσαμε, υποχωρώντας κάτω από το top-40 της νυν επικαιρότητας. Θα έχω να θυμάμαι, πάντως, ότι μου έδωσε τον καλύτερο ορισμό που έχω ακούσει για το τι είναι ποπ μουσική.
* οι χρησιμοποιούμενες φωτογραφίες προέρχονται από promo υλικό, το οποίο παραχωρήθηκε για τις ανάγκες του δημοσιεύματος
Στο ντεμπούτο σου «Gladys» (2013), στέκεσαι μεταξύ κοριτσιού και γυναίκας. Ενώ οι στίχοι σου θίγουν θέματα που απασχολούν τα κορίτσια στο τέλος της εφηβείας (ή λίγο έπειτα), δηλαδή, ο τρόπος με τον οποίον τραγουδάς, αλλά και η γενικότερη «αύρα» σου, αποπνέουν την ωριμότητα ενός διαφορετικού ηλικιακού σταδίου. Πώς το χειρίζεσαι αυτό το δίπολο σε μια ζωντανή εμφάνιση;
Εξαρτάται πλήρως από τον χώρο όπου εμφανίζομαι, γιατί και τα δύο αποτελούν κομμάτι του ποια είμαι. Μια σημαντική διάκριση, ας πούμε, γίνεται μεταξύ των μεγάλων, υπαίθριων φεστιβάλ και των συναυλιών σε μικρά, κλειστά κλαμπ.
Στην πρώτη περίπτωση, θα έχεις πιθανότατα να κάνεις και με ανθρώπους που δεν σε ξέρουν και θα κάτσουν να σε ακούσουν από περιέργεια. Πρέπει, επομένως, να τους κεντρίσεις την προσοχή και να τους πείσεις να μείνουν. Άρα δεν υπάρχει χώρος για πολλές-πολλές μελαγχολίες, ειδικά αν μιλάμε για καλοκαιρινή σεζόν, με τον ήλιο από πάνω να λάμπει! Βγάζω λοιπόν τα πιο συναισθηματικά μου ερωτικά τραγούδια από το σετ και βάζω στη θέση τους κάποιες διασκευές με πιο ανεβαστικό τέμπο.
Στη δεύτερη περίπτωση, όμως, έχεις να κάνεις με το πιο δικό σου κοινό, το οποίο θα έρθει συνειδητά να σε δει έχοντας ακούσει το υλικό σου: θα περιμένει, έτσι, να δει κι αυτό σου το πρόσωπο.
Όταν πήγαινες σχολείο, ήσουν το ρομαντικό κορίτσι; Ή περισσότερο εκείνο που θα έβρισκες πιθανότατα μπλεγμένο σε καυγάδες;
Τίποτα από τα δύο! Ήμουν το αστείο κορίτσι, ο κλόουν της τάξης! (γελάει)
Μου κάνει εντύπωση που φοράς t-shirt της Céline Dion! Είσαι στ' αλήθεια φαν της;
Όχι! Εξακολουθώ όπως βλέπεις και παραμένω το αστείο κορίτσι –το φοράω ακριβώς επειδή ξέρω ότι θα δημιουργήσει ντόρο και απορίες!
Πάντως ασχολείσαι κι εσύ με την ποπ. Τι είναι ποπ για σένα; Πώς την έχεις στο μυαλό σου;
Ποπ είναι η μουσική η οποία έλκει όσους δεν ακούν ιδιαίτερα μουσική, όταν την πετυχαίνουν στο ράδιο. Είναι εύκολο να την ακούσεις, εύκολο να τραγουδήσεις κι εσύ κάποιον στίχο της, εύκολο να τη θυμάσαι. Κι έχει ταυτόχρονα πολλά πρόσωπα, δεν πρόκειται για κάτι το μονοδιάστατο.
Υπάρχει κάποιο στιγμιότυπο της μέχρι τώρα πορείας σου, στο οποίο θα ταίριαζε ο χαρακτηρισμός ροκ εν ρολ;
Τώρα θα φανεί η χαζή η απάντησή μου, αλλά θα έλεγα οι συναυλίες. Γιατί έχω πραγματικά ευχαριστηθεί κάθε μου συναυλία μέχρι σήμερα και καμία δεν ήταν ίδια με κάποια άλλη. Με αυτή την έννοια το λέω ροκ εν ρολ, του απρόβλεπτου: είναι απλά αδύνατον να κάνεις προβλέψεις για το πώς θα είναι τα πράγματα στο επόμενο μέρος το οποίο θα επισκεφθείς.
Πρέπει να είσαι ικανοποιημένη από την απήχηση του «Gladys» στην πατρίδα σου, καθώς έξυσε το γερμανικό top-10. Ευελπιστείς και σε επιτυχία έξω από την αγορά της κεντρικής Ευρώπης;
Πολλά πράγματα στη μουσική, όπως και στη ζωή, εξαρτώνται ξέρεις από το τάιμινγκ... Το «Gladys» κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο και από τότε μέχρι τώρα τον Αύγουστο που μιλάμε βρίσκομαι συνεχώς σε κίνηση, δίνοντας συναυλίες στη Γερμανία, στην Αυστρία και στην Ελβετία. Η περιοδεία μου τελειώνει τον Οκτώβριο.
Όλα αυτά συνέβησαν σε διάστημα μερικών μόλις μηνών. Ασφαλώς και θέλω να μπορώ να παίζω και σε άλλα μέρη –με ενδιαφέρει λ.χ. η Σκανδιναβία, θα μου άρεσε να έρθω και στις δικές σας χώρες– αλλά για την ώρα θεωρώ πως όσα έχουν γίνει, είναι αρκετά. Ένα βήμα τη φορά.
Δεν σχεδιάζεις λοιπόν να κατακτήσεις τον κόσμο;
Όχι! Είμαι ακριβώς το αντίθετο από ότι η Madonna στο ξεκίνημά της. Δεν είμαι η Madonna, όπως και να το κάνουμε: για να κάνεις κάτι τέτοιο εν έτει 2013, απαιτεί πολύ περισσότερα από όσα κάνουν εμένα να είμαι αυτή που είμαι. Ούτε Lady Gaga σκοπεύω να γίνω, έχουμε ήδη μία Lady Gaga. Ξαναρώτα με ίσως σε 5 χρόνια, δεν ξέρω. Πάντως για την ώρα νιώθω χαρούμενη με όσα συμβαίνουν, δεν υπάρχει κανένα πλάνο μεγάλης κλίμακας.
Ας υποθέσουμε, όμως, ότι γίνεσαι διεθνής ποπ σταρ, μια πραγματική ντίβα. Τι παλαβές επιθυμίες πιστεύεις ότι θα θες να εκπληρώσεις έχοντας ένα τέτοιο στάτους στα πράγματα;
(γελάει) Μάλλον θα θέλω μια πισίνα. Α, και πόνι! Θα βάλω να γεμίζουν τα καμαρίνια μου με τέτοια μικρά ψεύτικα πόνι-παιχνίδια (μας δείχνει ένα που το έχει πρόχειρο στο τραπέζι) και θα λέω ότι δεν μπορώ να τραγουδήσω αν δεν περιστοιχίζομαι από τουλάχιστον πέντε πόνι.
Τι είναι αυτό με τα πόνι; Κάτι από την παιδική σου ηλικία;
Α, όχι, όχι! Έπαιζα στη Λειψία χθες και ήταν τα γενέθλιά μου. Δεν υπήρχε χρόνος να κάνουμε φοβερά πράγματα ή κάποιο σπέσιαλ πάρτυ, αλλά βολτάραμε στο πανηγύρι της πόλης, ανέβηκα στη ρόδα του λούνα παρκ κι έπαιξα κι εκείνο το παιχνίδι με τον γερανό, που «ψαρεύεις» δώρα. Εκεί κέρδισα αυτό το πόνι.
Η μουσική σου διαθέτει έντονο soul αποτύπωμα, πράγμα που σε φέρνει στο ίδιο ας πούμε είδος με αστέρες σαν την Joss Stone (με την οποία έχεις περιοδεύσει), τη Duffy ή την Adele. Σε ανησυχεί η προοπτική να ακουστείς στο εξωτερικό ως ακόμα μία τραγουδίστρια στα δικά τους βήματα;
Μα αποφεύγεις ποτέ τις συγκρίσεις στη ζωή; Δεν τείνουμε να εξηγούμε το κάθε τι στη βάση του «μοιάζει με αυτό κι εκείνο»; Δεν με πειράζει, ίσα-ίσα, τέτοιες συγκρίσεις είναι κολακευτικές. Και κάθε καλλιτέχνης, τελικά, είναι πάντα λιγάκι διαφορετικός από τους άλλους, ακόμα κι αν καταπιάνεται με τα ίδια πράγματα.
Σου αρέσει τόσο πολύ η soul μουσική; Ψάχνεις δηλαδή και ως ακροάτρια την παλιά δισκογραφία του είδους;
Ναι, μου αρέσει πολύ. Βρίσκω μάλιστα απόλυτα πετυχημένο το όνομά της, γιατί αυτό ακριβώς με συγκινεί κι εμένα στη συγκεκριμένη μουσική: πρέπει να την τραγουδήσεις με την ψυχή σου. Αλλιώς δεν λειτουργεί. Με ιντριγκάρει, επίσης, που η soul έχει τόση ιστορία. Είναι μεγαλύτερη από μένα σε ηλικία, κάτι που μου ασκεί γοητεία. Προσπαθώ να βάζω και στα δικά μου τραγούδια τον αντίκτυπο από όλα τα παραπάνω.
