Με λίγο εγχώριο metal θα γίνει ο αποχαιρετισμός του 2022, ίσως γιατί ήταν μια χρονιά που, για εμένα, δεν είχε πολλές μεταλλικές συγκινήσεις –βγήκαν κάποια ωραία πράγματα, εγχώρια και διεθνή, αλλά συγκριτικά με προηγούμενες χρονιές σημειώθηκε νομίζω υποχώρηση.
Εδώ, λοιπόν, πάμε πίσω στον Μάρτιο του 2016, για μια συζήτηση που κάναμε τότε με το συγκρότημα ALPHASTATE. Το οποίο λίγους μήνες πριν είχε παρουσιάσει το ντεμπούτο του «Out Of The Black», οπότε είχε πλέον ξεχυθεί για συναυλίες.
Μέσω λοιπόν του παλιού γνώριμου Δημήτρη Τσουνάκα –ο οποίος μετείχε στο σχήμα– βρέθηκαν οι Μάνος Ξανθάκης και Πάνος Παναγιωτόπουλος και έγινε μια κουβέντα. Η οποία πρωτοδημοσιεύτηκε στο Avopolis και αναδημοσιεύεται τώρα κι εδώ, με μικρές, αισθητικής φύσης τροποποιήσεις.
* οι χρησιμοποιούμενες φωτογραφίες προέρχονται από το υλικό που διατέθηκε στον Τύπο ως promo
Σε αντίθεση με πολλά εγχώρια συγκροτήματα, δείχνετε να κινηθήκατε τσακ μπαμ από την ίδρυση στην ηχογράφηση του πρώτου άλμπουμ. Είναι έτσι ή τα φαινόμενα απατούν;
Μάνος: Έτσι ακριβώς είναι. Ο Pete είχε ξεκινήσει το project κάποιους μήνες πριν κι είχε ήδη ηχογραφήσει 4 κομμάτια στο στούντιο του Μπάμπη Κατσιώνη. Όταν προχώρησαν οι ηχογραφήσεις και είχαμε τελειώσει με τύμπανα και φωνητικά, συνειδητοποιήσαμε ότι το υλικό ήταν αρκετά καλό για να μείνουμε στη δημιουργία ενός μόνο demo. Βάλαμε λοιπόν στόχο όχι μόνο να βρούμε μέλη και να γίνουμε μια full-time μπάντα, αλλά και να προχωρήσουμε στη δημιουργία ενός δίσκου, από τη στιγμή που προϋπήρχαν καλές ιδέες.
Γνωρίζεστε από παλιά; Η σύνθεση με την οποία σας συναντάμε στον δίσκο είναι και η αρχική ή υπήρξαν αλλαγές;
Πάνος: Με τον Μάνο γνωριζόμαστε από πολύ παλιά, από τότε που τραγουδούσε σε μια heavy/power metal μπάντα, τους Celestial Ode. Αρχικά ξεκινήσαμε οι δυο μας κι έπειτα από μεγάλη αναζήτηση και εξαντλητικές δοκιμές κατασταλάξαμε με τον Δημήτρη Τσουνάκα (μπάσο) και τον Φοίβο Ανδριόπουλο (ντραμς). Πιστεύω ότι με αυτή τη σύνθεση ολοκληρωθήκαμε σαν γκρουπ: ταιριάζουμε πάρα πολύ στο στυλ παιξίματος και στα σχέδια που έχουμε για τη μπάντα. Υπάρχει καλή χημεία γενικά πάνω στη σκηνή και ειδικά εκτός σκηνής, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό.
Το όνομα μιας νέας μπάντας είναι πάντα αιτία διερώτησης, ειδικά στον «σκληρό» χώρο όπου κινείστε κι εσείς. Γιατί λοιπόν ALPHASTATE;
Μάνος: Οι λέξεις ALPHASTATE συμβολίζουν μια κατάσταση στην οποία το μυαλό είναι σε πλήρη συνείδηση και εγρήγορση, ενώ το σώμα βρίσκεται σε απόλυτη χαλάρωση. Όταν άρχισα να γράφω μελωδίες και στίχους αισθανόμουν ότι μπορούσα να δημιουργήσω αυτό που ήθελα ελεύθερα και χωρίς περιορισμούς.
Ταυτόχρονα, την περίοδο εκείνη η μουσική λειτούργησε και σαν το αντίβαρο που χρειαζόμουν για πολλά προσωπικά προβλήματα τα οποία αντιμετώπιζα. Αυτά τα συναισθήματα με οδήγησαν να προτείνω το συγκεκριμένο όνομα στον Pete, ο οποίος στη συνέχεια το «πείραξε» και καταλήξαμε στο ALPHASTATE.
Ακούγοντάς σε να τραγουδάς, Μάνο, σκέφτηκα τον Ralf Scheepers και αναζήτησα μάλιστα και το ντεμπούτο των Gamma Ray στη δισκοθήκη μου μετά από χρόνια, το Heading For Tomorrow. Πόσο μέσα ή έξω έπεσα, στις φωνητικές επιρροές;
Μάνος: Εννοείται ότι ο Scheepers και ειδικά η δουλειά που είχε κάνει στους Gamma Ray είναι μεγάλη επιρροή για μένα. Κάτι τέτοιο φαίνεται πολύ έντονα στο "World's Control". Πέρα όμως από τον συγκεκριμένο, έχω επηρεαστεί από τραγουδιστές σαν τον Michael Kiske, τον Eric Adams και φυσικά τον Bruce Dickinson. Ο τελευταίος ειδικά έχει μεγάλη επίδραση στον τρόπο με τον οποίον τραγουδάω και γράφω μελωδίες.
Και ως προς τη γενικότερη κατεύθυνση; Ποιες μπάντες του hard rock και του κλασικού heavy metal έχουν ανδρώσει τους ALPHASTATE;
Πάνος: Οι δικές μου επιρροές είναι οι Pantera, οι Black Label Society, οι Steelheart, ο Ozzy Osbourne, οι Firewind, οι Brainstorm κλπ. Γενικά ακούω από heavy μέχρι death metal, οπότε αν ακούσω κάτι που θα μου βγάλει το οτιδήποτε αυτόματα, θα ενσωματωθεί με πολύ ωραίο τρόπο στα τραγούδια μας, για να βγει κάτι μοναδικό.
Μάνος: Για εμένα είναι μπάντες όπως Accept, UDO, Iron Maiden, Helloween, Manowar και Gamma Ray.
Οι στίχοι σας δείχνουν να τιμούν την «παραδοσιακή» metal οπτική απέναντι στο κατεστημένο, ειδικά σε τραγούδια σαν το "World's Control" ή το "System". Μιας και όλοι υπογράφονται από τον Μάνο να το εκλάβουμε ως μια προσωπική οπτική πάνω στον κόσμο; Ή πρόκειται για κάτι στο οποίο είστε όλοι λίγο-πολύ σύμφωνοι;
Πάνος: Κοίταξε να δεις, οι στίχοι είναι βγαλμένοι από προσωπικές εμπειρίες και των δυο μας. Ο Μάνος έχει το ταλέντο και την εμπειρία να τις μεταμορφώνει σε ολοκληρωμένα τραγούδια. Αυτό το κομμάτι είναι αποκλειστικά δικό του. Όταν λοιπόν κάποιος από τους δυο μας έχει ένα προσωπικό βίωμα ή εμπειρία, το συζητάμε και ο Μάνος δημιουργεί. Είμαστε και πάρα πολύ καλοί φίλοι, οπότε υπάρχει και καλή χημεία.
Πώς έχετε κινηθεί συναυλιακά μέχρι τώρα και τι αντίκτυπο νιώθετε ότι έχει βρει η προσπάθειά σας; Σκοπεύετε να βγείτε και επαρχία ή είναι πιο δύσκολο αυτό το τεραίν;
Πάνος: Μέχρι στιγμής, έχουμε κάνει τρία live στην Αθήνα και έχουμε προγραμματίσει τρία ακόμα: ένα στο Remedie με τους No Flame Candle και Shadowgrin, ένα στο Texas (στο Γκάζι) για την 25η Μαρτίου κι ένα στο Wreck Athens Fest, στο Κύτταρο, για τις 23 Απριλίου.
Θέλουμε να κάνουμε πολλές συναυλίες, παντού. Και όταν λέμε παντού, εννοούμε σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό. Θεωρούμε ότι για να γνωρίσει ο κόσμος και να αγαπήσει μια μπάντα, αλλά και για να μείνει κάποτε το όνομά της στην ιστορία, μόνος δρόμος είναι τα live. Πιστεύω ότι είναι ένα καλό που προέκυψε από την πρόσφατη κακή κατάσταση της μουσικής βιομηχανίας.
Εσείς πηγαίνετε αλήθεια σε συναυλίες άλλων εγχώριων γκρουπ ή ονομάτων από το εξωτερικό; Το θεωρείτε σημαντικό για τη δική σας εξέλιξη;
Μάνος: Εννοείται ότι πηγαίνω. Μου αρέσει πάρα πολύ να βλέπω live και προσωπικά το θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι της συγκεκριμένης μουσικής. Γουστάρω την ατμόσφαιρα που δημιουργείται πριν και κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Αυτό το συναίσθημα το ένιωσα πρώτη φορά το 1989/1990, όταν είδα τους Iron Maiden στην περιοδεία για το Seventh Son Of A Seventh Son –και έχει παραμείνει από τότε αναλλοίωτο.
Ασφαλώς παρακολουθώ και συναυλίες από εγχώρια ονόματα, πραγματικά υπάρχουν πλέον εξαιρετικές μπάντες. Και, φυσικά, το να βλέπεις διάφορους μουσικούς να παίζουν, μόνο καλό μπορεί να κάνει και στη δική σου εξέλιξη. Το να βλέπεις κόσμο να παίζει με διάφορα μηχανήματα/τεχνικές και με διαφορετική αντίληψη για τη μουσική, με εμπνέει και μου δημιουργεί ιδέες.
Πάνος: Φυσικά. Εκτός από μουσικός, είμαι πρώτα από όλα φανατικός φίλος του metal, από μικρός. Αυτή η μουσική είναι ο τρόπος ζωής μου και δεν θα μπορούσα να με φανταστώ χωρίς να πηγαίνω σε συναυλίες για να βλέπω από κοντά τα αγαπημένα μου γκρουπ και τους αγαπημένους μου κιθαρίστες ή γενικά μουσικούς.
Επίσης μου αρέσει να βλέπω το performance των αγαπημένων μου συγκροτημάτων και να παίρνω ιδέες για το πώς θα μπορούσα να εξελιχθώ κι εγώ, ώστε κάποια μέρα να γίνω σαν κι εκείνους. Η εξέλιξη δεν σταματάει και δεν πρέπει να σταματάει ποτέ, κατά τη γνώμη μου.
