Ήταν Μάιος του 2009 που θα έρχονταν στην Αθήνα οι Future Sound Of London, για μια συναυλία στο Γήπεδο Softball στο Ελληνικό –μας είχαν ξεμείνει όλα 'κείνα τα «ολυμπιακά ακίνητα», τότε, από την περιττή Ολυμπιάδα της τάχα μου «ισχυρής Ελλάδας» (όλοι ξέρουμε πώς πήγε αυτό) και προσπαθούσαμε να βρούμε τι να τα κάνουμε.
Με τον Γιώργο Παπανδρέου να έχει μεταβεί στο Καστελόριζο ήδη από τον Απρίλη του ίδιου έτους, ο κόσμος μας είχε αρχίσει να αλλάζει όταν τους είδαμε live, μα ακόμα δεν το νιώθαμε. Και οι ίδιοι οι Future Sound Of London, άλλωστε, σκόπευαν να επιστρέψουν στην Αθήνα ως Amorphous Androgynous, κάτι που δεν στάθηκε δυνατόν, ελέω των μνημονιακών εξελίξεων.
Για μένα, εντωμεταξύ, ο ερχομός των Garry Cobain & Brian Dougans ήταν μια μεγάλη ευκαιρία να κάτσω να κουβεντιάσω με ένα από τα πιο αγαπημένα μου ηλεκτρονικά γκρουπ, απ' όσα μεσουράνησαν κατά τη δεκαετία του 1990. Γιατί οι Future Sound Of London έκαναν ακόμα και hard & heavy rockers σαν εμένα να ανοίξουμε διάπλατα τα αφτιά μας σε νέες συγκινήσεις. Δεν είναι τυχαίο, μάλιστα, ότι κάποτε έγραψε γι' αυτούς ακόμα και το Metal Hammer.
Από τη συζήτησή μας βγήκε τότε μια συνέντευξη, η οποία πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Sonik με τίτλο «Future Sound Of London: Το Παγκόσμιο, Το Διαχρονικό & Το Αόρατο» –και τώρα αναδημοσιεύεται κι εδώ, με ορισμένες μικρές, αισθητικής φύσης τροποποιήσεις. Είναι η πρώτη φορά που δημοσιεύεται στο ίντερνετ, αν δεν με απατά η μνήμη μου.
* οι χρησιμοποιούμενες φωτογραφίες προέρχονται από promo υλικό που δόθηκε στον Τύπο εν όψει της αθηναϊκής τους συναυλίας
Λένε για σας ότι είστε ένα αινιγματικό δίδυμο. Συμφωνείτε;
Αινιγματικοί;! Οπωσδήποτε είμαστε άτομα, με πολλές αντιφάσεις και, από αυτήν την άποψη, ίσως να είναι δύσκολο να μας προσδιορίσεις –κάτι τέτοιο πάντοτε ταμπελοποιείται ως «αινιγματικό». Η αλήθεια είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα, όμως χρειάζεται περισσότερο χώρο για να εξηγηθεί, από όσο διαθέτουμε εδώ!
Δεν θα λέγαμε, πάντως, ότι σκόπιμα αλλάξαμε το πώς και το τι αποκαλύπτουμε στους fans. Είναι, μάλλον, ότι το ίντερνετ μας πρόσφερε μια ευθεία οδό, ώστε να τους μιλήσουμε όταν εμείς το επιθυμούσαμε, αντί για όποτε επέλεγε κάποιος ποια ήταν η σωστή στιγμή γι' αυτό –όπως π.χ. κάνουν τα περιοδικά!
Διακρίνω κάποια αιχμή για τον μουσικό Τύπο;
Παρ' όλο που ακόμα και στα 1990s μιλούσαμε κάθε χρόνο αρκετά, με εκατοντάδες δημοσιογράφους, τελικά μας παρουσίαζαν με τον παραδοσιακό τρόπο με τον οποίον αντιδρούν τα έντυπα όταν έρχονται αντιμέτωπα με κάτι το πρωτότυπο και δύσκολο να κατηγοριοποιηθεί. Ο προσδιορισμός «αινιγματικός», ας πούμε, αποτελεί κάτι σαν κλισέ για όλους τους ηλεκτρονικούς συνθέτες. Εσύ μπορείς να θυμηθείς ποια ήταν η τελευταία φορά που κάποιος άνθρωπος με μια κιθάρα στο χέρι αποκλήθηκε αινιγματικός;
(ομολόγησα ότι ήταν ένα θαυμάσιο επιχείρημα)
Πάντα με ενοχλούσε, εντωμεταξύ, ότι ο μουσικός Tύπος σας κατέτασσε στο ambient. Σας ενοχλούν κι εσάς τέτοια πράγματα ή δεν ασχολείστε;
Εμείς θεωρούμε ότι κάνουμε οργανική πειραματική μουσική: ένα εγκεφαλικό πεδίο το οποίο συνδυάζει το οργανικό με το συνθετικό, την καρδιά με την πνευματικότητα, τον ρυθμό με την αρρυθμία, τη σύνδεση με την απορρύθμιση, το σκοτάδι με το φως, την τεχνολογία με τη Γη, το μυαλό με την ψυχή.
Πρόκειται για μια διαδικασία ανακάλυψης, η οποία αντικατοπτρίζει κάθε πλευρά της ζωής μας, με όλες τις αντιφάσεις της. Δεν υπάρχουν ταμπέλες για τέτοια πράγματα. Η ζωή δεν μπορεί ποτέ να είναι ambient ή ηλεκτρονική. Είναι ένα φανταστικό μίγμα από μια ποικιλία από ήχους, υφές, συναισθήματα και αντιφατικότητες.
Σας περιμένουμε στα μέρη μας, για πρώτη φορά. Είχε συζητηθεί το να ξανάρθετε στην Ελλάδα ή δεν έμοιαζε και τόσο σπουδαίο μέρος για συναυλίες, πίσω στη δεκαετία του 1990;
Όταν αρχίσαμε τους Future Sound Of London, δεν είχαμε καμία επιθυμία να παίξουμε ζωντανά. Αλλά με την έλευση του ISDN ανακαλύψαμε έναν μοναδικό και διαφορετικό τρόπο να παρουσιάζουμε τους εαυτούς μας, ο οποίος μας πυροδότησε κάποιο ενδιαφέρον. Μόλις ξεκινήσαμε, όμως, συνέπεσαν τα προβλήματα υγείας του Gaz, καθώς και μια ανάγκη να επανεκτιμήσουμε το τι κάναμε –οπότε απομακρυνθήκαμε από το φως των προβολέων. Δεν ήταν λοιπόν ότι η Ελλάδα δεν ήταν έτοιμη για μας, εμείς, μάλλον, δεν ήμασταν έτοιμοι για σας!
Έχετε καθόλου πληροφορίες από φίλους ή από συνεργάτες οι οποίοι έχουν ήδη έρθει στην Αθήνα για το τι να περιμένετε από το ελληνικό κοινό;
Δεν μας ενδιαφέρει ένας τέτοιος προσδιορισμός –προσλαμβάνουμε την Ανθρωπότητα ως σύνολο, οπότε προσπαθούμε να μην κάνουμε διάκριση σε ξεχωριστούς λαούς. Η μουσική μας αποπειράται να απευθυνθεί στο παγκόσμιο, στο διαχρονικό και στο αόρατο: τις ανθρώπινες συνθήκες, δηλαδή, οι οποίες διασυνδέουν όλη τη ζωή.
Όπως πάντα, λοιπόν, η συναυλία σας θα μεταδίδεται στην Αθήνα, ενόσω εσείς θα παίζετε στο στούντιό σας στο Λονδίνο. Ποια είναι η πρόκληση σε μια τέτοια προσέγγιση της λάιβ διαδικασίας;
Το έχουμε στο μυαλό μας ως μια εναλλακτική οπτικοακουστική απόλαυση: κάτι σαν συναυλιακό χώρο, κινηματογράφο, ίντερνετ, ραδιόφωνο και τηλεόραση μαζί! Ο ρόλος μας, ως ανθρώπων, μετατοπίζεται στο να κάνουμε τις «συνδέσεις», ανάλογα με την περίσταση. Και είμαστε σίγουροι ότι, όταν σε κάποιο σημείο επιτύχουμε την πλήρη υλοποίηση των ιδεών μας, η «σύνδεση» αυτή δεν θα έχει πια κανέναν αντίκτυπο πάνω στη διασκέδαση.
Πάντως, για να επιτύχουμε κάτι τέτοιο πρακτικά, μάλλον θα πρέπει να φτιάξουμε ένα οπτικοακουστικό φιλμ και να το μεταδίδουμε μετά στις μη μουσικές αρένες –αυτό κι αν αποτελεί πρόκληση!
Και δεν σας έχει λείψει ποτέ, δηλαδή, η εμπειρία ενός live, όπως το κάνουν π.χ. τα υπόλοιπα συγκροτήματα;
Παλιά λέγαμε ότι οι Future Sound Of London δεν είναι συγκρότημα, αλλά ένα σύστημα αναμετάδοσης, το οποίο προσπαθεί να βρει μια νέα γλώσσα μέσα στο χάος της μουσικής. Κι αυτό συνεχίζουμε να κάνουμε. Ενώ με τους Amorphous Androgynous επιδιώκουμε το ακριβώς αντίθετο –μια έντονη και πολύχρωμη εμπειρία πάνω στη σκηνή, με απευθείας ανθρώπινη επαφή. Κάπως έτσι παίρνουμε τα καλύτερα δύο διαφορετικών κόσμων!
Ναι, ισχύει. Έχουμε συμφωνήσει να δώσουμε μια συναυλία ως Amorphous Androgynous αργότερα στη χρονιά. Θα δείτε πράγματι αυτό το πλήρες, κοσμικό, διαστημικό rock supergroup κάπου στην Αθήνα!
Το συνηθίζετε να φτιάχνετε μουσική κάτω από διαφορετικά ονόματα. Το κάνετε απλά για να μπορείτε να παίζετε ό,τι θέλετε; Ή επιδιώκετε κάποια ξεχωριστή έμπνευση, μέσω, ας πούμε, μιας «μετατόπισης» προσωπικότητας;
Μας αρέσει να ανακαλύπτουμε όσα βρίσκονται πέραν του αναμενόμενου. Υπήρχε πάντα μια αίσθηση ότι δεν είχαμε ακόμα βρει την πραγματική «ηχητική επανάσταση» –ένα νέο όνομα, έτσι, μπορούσε να διαθέτει απελευθερωτική δύναμη. Επίσης, οι fans των Future Sound Of London έχουν πολύ συγκεκριμένη άποψη για το τι σημαίνει το συγκρότημα και το τι αντιπροσωπεύει, οπότε ήταν σημαντικό για μας να ξεφύγουμε από κάτι τέτοιο. Όχι, όμως, ως κάποιου είδους «παιχνιδιού» με τους fans. Στο βάθος βρίσκεται μόνο η ανάγκη μας να εξελιχθούμε και να ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε, να βρούμε λίγη μαγεία και, τελικά, να αφήσουμε κάτι με αξία για τον κόσμο.
Και όταν πρόκειται να εμπλακείτε με remixes; Ποια είναι τα κριτήριά σας;
Πρέπει να υπάρχει κάτι στο πρωτότυπο κομμάτι που να μας ενδιαφέρει και να μας δίνει ιδέες «βελτίωσης» και επέκτασης του πνεύματός του. Αλλιώς κινδυνεύεις να μείνεις με ένα ματωμένο ακουστικό!
Πόση σημασία έχουν για σας πράγματα όπως το ήθος και η ηθική, ως καλλιτέχνες; Και τι ρόλο έπαιξαν στην απόφασή σας να ξεκινήσετε το label της Electronic Brain Violence;
Η ηθική είναι κάτι που το διδάσκεσαι –δεν έχει την παραμικρή σημασία για μας. Οι Future Sound Of London αποτελούν όχημα ανακάλυψης του εαυτού μας και σηματοδοτούν τη γενναιότητα να επεκταθούμε πέρα από την κοινότοπη παρουσίαση της ζωής πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, προς καινούριες, άγνωστες εκτάσεις.
Όταν έχεις μια τέτοια προσέγγιση, φτάνει κάποια στιγμή όπου θέλεις να δημιουργήσεις τη δική σου, μοναδική «πρόσβαση» προς όλα τούτα –και αυτό κάναμε με την Electronic Brain Violence.
Θα λέγατε ότι η επιτυχία του "Papua New Guinea" (1991) έκανε ευκολότερα τα πράγματα;
Μας έδωσε χρηματική και καλλιτεχνική ελευθερία, ώστε να εξερευνήσουμε όσα μονοπάτια θέλαμε. Μάλλον δεν θα μπορούσαμε να κυκλοφορήσουμε το Lifeforms (1994), ας πούμε, δίχως μια τέτοια επιτυχία. Το "Papua New Guinea", όμως, ήταν μία από εκείνες τις στιγμές δόξας στον χρόνο, όπου όλα συνταιριάζουν τέλεια, δημιουργώντας κάτι με το οποίο μπόρεσαν πολλοί άνθρωποι να συνδεθούν συναισθηματικά.
Είμαστε πραγματικά τυχεροί που υπήρξαν κάποιες τέτοιες στιγμές στην καριέρα μας και δεν θα θέλαμε να τις υποβαθμίσουμε. Γνωρίζουμε καλά, επίσης, ότι το κοινό μας επιθυμεί διακαώς μία νέα στιγμή σαν το "Papua New Guinea". Θα έρθει, όμως, όταν είναι να έρθει.
Συμφωνείτε με την άποψη ότι η ηλεκτρονική μουσική βρίσκεται πια σε ύφεση, συγκριτικά με τα 1990s;
Πίσω στα 1990s υπήρξε όντως μπόλικη όμορφη, με βάθος και με ποικιλία μουσική βασισμένη σε ηλεκτρονικά μέσα, η οποία δεν φτιαχνόταν αποκλειστικά ως τροφή για τα clubs. Και για ένα διάστημα της δόθηκε αρκετή προσοχή, τόσο από ανθρώπους εξοικειωμένους με τους Tangerine Dream, όσο και από ταγμένους στους Pink Floyd, αλλά και παιδιά του rave, indie kids, θιασώτες του dub, ακόμα και κάποιους punks.
Όλα αυτά παρήγαγαν ένα κλίμα ευφορίας. Αλλά, σύντομα, ό,τι είχε ξεκινήσει ως ελεύθερο κίνημα πειραματισμού άρχισε να αποκτά κανονισμούς, προκαταλήψεις, προκατασκευασμένες προσδοκίες. Αυτός είναι κι ένας από τους λόγους για τους οποίους αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε τον εν λόγω χώρο.
Έχετε κάποιον αγαπημένο δίσκο από όσους κάνατε ως Future Sound Of London; Κάποιον δηλαδή «desert island» δίσκο, όπως λέτε στην Αγγλία;
Μάλλον το Dead Cities (1996)... Γιατί δεν έχει πατρίδα, πρόκειται για μια γενναία και φιλόδοξη απόπειρα ανακάλυψης νέων εδαφών, οπότε θα μας ενέπνεε για μια ανάλογη αναζήτηση πάνω σε ένα έρημο νησί.
Κατά τα άλλα, σε έναν τέτοιο τόπο, μάλλον θα επιλέγαμε να ακούμε τα πουλιά ή τον ήχο της θάλασσας και να βλέπουμε τον ήλιο, παρά να ακούμε μουσική. Ίσως ανακαλύπταμε, έτσι, πως η υπέρτατη μουσική κρύβεται τελικά στη γαλήνη.
Τι άλλες μουσικές σας αρέσουν;
Σε κάθε σκηνή συμβαίνουν σπουδαία πράγματα, αλλά εμείς γενικά δεν ενδιαφερόμαστε για τα λεγόμενα «είδη μουσικής». Προσλαμβάναμε πάντα το γκρουπ ως ένα βαθύ ηχητικό πεδίο όπου όλα θα μπορούσαν να αναμειχθούν σε κάτι το εξαιρετικό και το προκλητικό.
Οπότε βρίσκουμε εκπληκτικούς ήχους παντού, τις πιο πολλές φορές κάπου μεταξύ όλων αυτών των γελοίων «ειδών», όπου συνήθως δεν συχνάζουν ούτε τα μουσικά περιοδικά, ούτε οι ραδιοφωνικές εκπομπές, αλλά συχνάζει κάθε αληθινός πρωτοπόρος!
Και όσον αφορά τον επόμενο Future Sound Of London δίσκο; Τι μπορείτε να μας αποκαλύψετε σε τούτο το στάδιο;
Ξεκινήσαμε τη διαδικασία. Θα είναι ένα μακρύ ταξίδι, αλλά έχουμε καταλήξει σε ορισμένα πράγματα με τα οποία είμαστε χαρούμενοι. Και οι δυο μας ξέρουμε ότι μπορούμε να παραδώσουμε ξανά μια δουλειά με αληθινή αξία: βρίσκεται μέσα μας και εκτός από μας και δεν χρειάζεται παρά να το ανακαλύψουμε και να καταδυθούμε σε αυτό...
