Τι να ενώνει τον Elvis Presley με τους Wu-Tang Clan, τα γιαπωνέζικα τύμπανα, τις μουσικές της Μελανησίας και την πάλαι ποτέ πρωτεύουσα του αγγλικού λαθρεμπορίου και της παράνομης πυγμαχίας;
Όλα είχαν τη θέση τους στο μυαλό του (κάτωθι εικονιζόμενου) Jack Barnett, τραγουδιστή και ιθύνοντα νου των These New Puritans, όπως μπόρεσα να διαπιστώσω με τα ίδια μου τα αφτιά τον Νοέμβρη του 2010, όταν του μίλησα ενόψει του τότε ερχομού τους στην Αθήνα, όπου θα ηγούνταν του –νεότευκτου, στα χρόνια εκείνα, πολύ εδραιωμένου, πλέον– Plisskën Festival.
Στη συζήτησή μας, μάλιστα, μου είπε κι ένα ακόμα αμίμητο, ότι «στη Wikipedia υπάρχει κάποιος βλαμμένος που έχει γράψει ότι μας έχουν επηρεάσει τα Στρουμφάκια»! Η κουβέντα μας έβγαλε πάντως σε μια ωραία συνέντευξη, η οποία πρωτοδημοσιεύτηκε στο Avopolis και αναδημοσιεύεται τώρα κι εδώ, με ορισμένες μικρές, αισθητικής φύσεως τροποποιήσεις.
* οι χρησιμοποιούμενες φωτογραφίες προέρχονται από promo υλικό που διατέθηκε τότε στον Τύπο
Και πριν ακόμα ακούσω τη μουσική σας, είχα σκεφτεί ότι έχετε έξυπνο όνομα. Σε κάνει να αναλογιστείς: πατροπαράδοτο βρετανικό μαύρο χιούμορ; Ή όντως αισθάνεστε ως νέοι πουριτανοί;
Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση… Πάντως, για να είμαι ειλικρινής, νομίζω ότι τα ονόματα των συγκροτημάτων χάνουν κάθε νόημα μετά από λίγο. Καταλήγουν απλώς να σηματοδοτούν το ίδιο το συγκρότημα.
Το Southend-On-Sea δεν είναι από τις γνωστές περιοχές της Βρετανίας, εδώ στην Ελλάδα τουλάχιστον. Τι μπορείς να μας πεις για αυτό; Σου αρέσει η ζωή εκεί;
Α, είναι το πιο αγαπημένο μου μέρος στην Αγγλία! Κάποιοι βέβαια το ονομάζουν «κωλοτρυπίδα της Αγγλίας» (κοίταξέ το σε έναν χάρτη και θα δεις!), όμως για μένα πρόκειται για σπουδαία τοποθεσία. Φαντάσου ένα τοπίο γυμνό, αραιοκατοικημένο και πολύ βαλτώδες, όπου πριν έναν αιώνα βρισκόταν η «πρωτεύουσα» του εγγλέζικου λαθρεμπορίου και της παράνομης πυγμαχίας. Παρ' όλα αυτά, είναι καλό μέρος για να ζεις, γιατί διαθέτει μια μυστική ομορφιά. Το τοπίο που σου περιέγραψα έχει επηρεάσει και τη μουσική μας –αν και, από την άλλη, η τελευταία θα μπορούσε να είχε γραφτεί οπουδήποτε στον κόσμο, ως προς τα νοητικά της «τοπία».
Κάνετε καθόλου παρέα με άλλες μπάντες από την περιοχή, λ.χ. τους Horrors ή τους Violets;
Με τον Joe Daniel, που ήταν στους Violets αλλά όχι πια, είμαστε κολλητοί! Τώρα τρέχει μια δισκογραφική εταιρεία, την Angular, πάντα με τη γνωστή αίσθηση του χιούμορ που τον διακρίνει. Με τους Horrors έχουμε συχνά συναντηθεί στους συναυλιακούς χώρους του Southend-On-Sea, λίγο-πολύ, άλλωστε, όλοι στα ίδια μέρη εμφανιζόμαστε τοπικά. Είναι καλά παιδιά, όμως κάνουμε αρκετά διαφορετική μουσική.
«To dancehall συναντά τον Steve Reich», δήλωσες για το φετινό σας άλμπουμ Hidden, λίγο πριν την κυκλοφορία του. Αποστολή εξετελέσθη;
Το είπα, αλλά ήταν κάτι που είπα στους μουσικούς που χρησιμοποιήσαμε στο Hidden, ώστε να τους περιγράψω, σε πολύ αδρές γραμμές, τι ακριβώς παίζαμε. Ηχογράφησαν ξεχωριστά και συγκεκριμένα τμήματα ο καθένας, το πώς έβγαινε η συνολική μουσική το κρατούσαμε κρυφό. Έτσι, σε κάποιο σημείο, άρχισαν να ρωτάνε. Μπορείς αν θες να βάλεις μια ταμπέλα του στιλ «To dancehall συναντά τον Steve Reich» στο άλμπουμ (ή οτιδήποτε τέτοιο), ωστόσο σημασία έχει ότι πρόκειται για μουσική στην οποία πιστεύουμε και την εννοούμε στο 100%, τόσο εγκεφαλικά, όσο και συναισθηματικά.
Το Hidden, εντωμεταξύ, διαθέτει θαυμάσιες ενορχηστρώσεις. Πόσο εύκολο ήταν να τις κατασκευάσετε; Είναι κάποιος από σας μουσικός με κλασικές σπουδές;
Δεν υπήρχε μοτίβο. Κάποιες μας βγήκαν εύκολα, σε μόλις μερικά λεπτά. Άλλες φάνηκε ότι ίσως δεν ολοκληρώνονταν ποτέ –του "Hologram", για παράδειγμα, όπου έπρεπε να σιγουρευτώ ότι τα τρία πιανιστικά μέρη μπορούσαν και να παιχτούν, μα και να δέσουν μαζί με όμορφο τρόπο. Κανείς από μας δεν διαθέτει κλασική παιδεία, γι' αυτό και χρειάστηκε να κάτσω να μάθω πώς να διαβάζω παρτιτούρες προτού ασχοληθώ με την ενορχήστρωση του Hidden. Μου πήρε αρκετούς μήνες κι έγινε σε πολύ εντατικούς ρυθμούς.
Πόσο εύκολο σας είναι να παίζετε ζωντανά ένα άλμπουμ με τόσο περίτεχνες ενορχηστρώσεις; Τι μαθήματα αντλήσατε από την πρόσφατη ευρωπαϊκή σας περιοδεία και τι σκοπεύετε να μας παίξετε στην Αθήνα;
Α, μάθαμε ένα εκατομμύριο πράγματα από αυτήν την περιοδεία! Και ανυπομονώ να επισκεφτούμε την Αθήνα, πιστεύω θα περάσουμε καλά. Στο φεστιβάλ θα παίξουμε μια απογυμνωμένη, ωμή εκδοχή του Hidden, που δεν θίγει την αμεσότητα και αποτελεσματικότητά του.
Γενικά, σε σύγκριση με το ντεμπούτο σας Beat Pyramid (2008), εδώ μετατοπιστήκατε δραματικά σε μια νέα ηχητική κατεύθυνση. Δεν μπορώ να πιστέψω, όμως, στο ξαφνικό του όλου πράγματος. Κάτι πρέπει να είχες κατά νου κι από πριν, γιατί δεν έγινε πιο ευδιάκριτο στο Beat Pyramid;
Ήθελα έναν πολύ συγκεκριμένο ήχο για το Beat Pyramid, καθώς κι ένα συγκεκριμένο σετ βασικών θεμάτων. Κάποια κομμάτια από όσα ακούγονται στο Hidden, π.χ. το "5", είχαν φτιαχτεί παράλληλα. Όμως δεν κόλλαγαν με το υπόλοιπο υλικό: το μουσικό και στιχουργικό πεδίο του Beat Pyramid δεν ήταν αρκετά ανοιχτό ώστε να χωρέσει όσα έγραφα, παράλληλα, για βιμπράφωνο, φαγκότο και κόρνο. Το εναρκτήριο σημείο για το Hidden, λοιπόν, ήταν όταν κατάλαβα πως αυτά ήταν το ίδιο πράγμα με τη ρυθμική μουσική την οποία έγραφα για κρουστά.
Και τι γίνεται με αυτή τη διαδεδομένη ιστορία για τις επιρροές σας από Wu-Tang Clan; Ενώ στο Beat Pyramid ακούει κανείς ποικίλες χιπ χοπ αναφορές, πολλοί από όσους έγραψαν γι' αυτό κόλλησαν στους Wu-Tang Clan...
Νομίζω ότι το είχα αναφέρει εγώ σε μια συνέντευξη –ως δείγμα των χιπ χοπ επιρροών μας– και μετά άρχισε να το αναμασά ο καθένας. Στη Wikipedia, μάλιστα, υπάρχει κάποιος βλαμμένος που έχει γράψει ότι μας έχουν επηρεάσει τα Στρουμφάκια… Μην πιστεύετε σε ό,τι διαβάζετε!
Για να γυρίσω στο Hidden, αισθάνομαι ότι πίσω του βρίσκεται μια βαθιά καλλιτεχνική δέσμευση, η οποία σπρώχνει προς τα εμπρός την αποδόμηση της οικείας μουσικής φόρμας. Η πλανεύτρα φαντασία του κριτικού συναντά καθόλου την αλήθεια του δημιουργού;
Εννοείς ότι προσπαθούμε να κάνουμε κάτι καινούριο… Η απάντηση είναι ναι, το προσπαθούμε. Αλλά στη δική μας πλευρά μεγαλύτερη σημασία είχε ότι αυτό που κατασκευάσαμε διέθετε νόημα για μας. Για την ακρίβεια, είχα μια διαίσθηση ότι όλοι αυτοί οι ήχοι μπορούσαν κάπως να δουλέψουν μαζί και να δουλέψουν καλά. Αντιλαμβάνομαι τα υπόλοιπα, εγώ όμως, ειλικρινά, δεν μπορώ να στο αναλύσω παραπάνω.
Ανάμεσα σε «όλους αυτούς τους ήχους», ακούμε και γιαπωνέζικα τύμπανα Ταϊκό. Πώς τα ανακάλυψες και πώς τα δουλέψατε;
Δεν θυμάμαι να σου πω πού τα πρωτοάκουσα, πάντως με ξετρελαίνει ο τόνος τους. Μάλιστα, έχω επινοήσει και μια λέξη, το «glonky», για να τον περιγράψω! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μεγάλα είναι… Και πόσο δύσκολο να τα χειριστείς. Νοικιάσαμε τρία, για μερικές ημέρες. Έπρεπε να παραδοθούν με ένα μεγάλο φορτηγό, όταν, δε, έφτασαν, αποδείχθηκαν μεγαλύτερα από όσο υπολογίζαμε και δεν χώραγαν να περάσουν την πόρτα του στούντιο. Έτσι αναγκαστήκαμε να τα ηχογραφήσουμε σε μια διπλανή αποθήκη, η οποία έχω την εντύπωση πως κάτι συνεισέφερε στη μεγαλοσύνη του ήχου τους.
Έχεις αφτί για τις μουσικές του κόσμου, πάντως. Αληθεύει ότι πρόσφατα απόκτησες μια τρέλα με τις μουσικές της Μελανησίας;
Είναι αλήθεια! Ακούω επιτόπιες ηχογραφήσεις από την παραδοσιακή μουσική των διαφόρων φυλών των νησιών και είναι πραγματικά καλές. Ιδίως τα επικήδεια τραγούδια τους και οι θρησκευτικοί/τελετουργικοί τους ύμνοι.
Και κάτι πρέπει να συμβαίνει και με τον Elvis Presley, σωστά; Δεν έχω πάψει να αναρωτιέμαι, από εκείνο το πρώτο σας κομμάτι στο ΕΡ Now Pluvial (2006)…
Το είχα βρει αστείο να ονομάζαμε ένα τραγούδι μας «Elvis» και ύστερα, στην πρώτη φράση των στίχων, να έλεγε «Elvis, I wasn't talking about that king», ώστε να αυτοϋπονομεύεται εντελώς. Ωστόσο ο Elvis είναι ο βασιλιάς, ας μην υπάρχει καμία αμφιβολία γι' αυτό…
Και σε εκείνο το τραγούδι από το 2006, που είχατε συνεισφέρει στη συλλογή Future Love Songs κι έλεγε ότι ήθελες να είσαι η Tracey Emin; Τι συμβαίνει με σένα και την καλλιτέχνιδα-σύμβολο των Young British Artists;
Χαχαχα, μοιάζει τόσο παλιό! «Sceletons in the closet», όπως θα λέγαμε στην Αγγλία. Αυτό κι αν λέγεται καλά διαβασμένη δημοσιογραφία! (περισσότερα γέλια, εκατέρωθεν) Λοιπόν, ο ακριβής στίχος πάει ως εξής: «Ι am Τurner, Ι am Κirchner, but Ι want to be Τracey Εmin». Ομολογώ ότι πρόκειται για έναν αντιφατικό, εφηβικό στίχο, προσπαθούσε πάντως να θίξει το ζήτημα της αυθεντικότητας. Ότι κάποιος, δηλαδή, μπορεί να είναι αυθεντικός, αλλά τελικά να προτιμά να είναι κάτι κουτό και λιγάκι σελέμπριτι.
