Πριν από 12 χρόνια, όταν ζούσε ακόμα ο Νίκος Τριανταφυλλίδης και βρισκόμασταν τακτικά στο παλιό κτήριο του 105,5 Στο Κόκκινο στη Σαρρή –καθότι γειτνίαζε τότε η Συχνοτική Συμπεριφορά που κάναμε με τον Στυλιανό Τζιρίτα με τη δική του Αισθηματική Αγωγή– συζητήσαμε αρκετά για τη Γενιά Του Χάους, ενόψει της σχεδιαζόμενης επιστροφής τους: θα έδιναν δύο συναυλίες στο Gagarin, 24 & 25 Απριλίου.
Πρότεινε έτσι να στήσουμε μια συνέντευξη, θεωρώντας ότι άξιζε τον κόπο, ιδιαίτερα στο φόντο που είχαν δημιουργήσει τα (νωπά, ακόμα) γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008. Όχι βέβαια ότι χρειαζόταν ντε και καλά κάτι τέτοιο, αφού μιλάμε για ένα γκρουπ ιστορικό για τα punk πράγματα, το οποίο κατόρθωσε να γίνει μύθος και πέρα από τον ορίζοντα της εγχώριας δεκαετίας του 1980.
Η τότε συζήτηση έγινε με τον Άκη Αμπράζη, τον Θοδωρή Ηλιακόπουλο και τον Κώστα Χατζόπουλο, οι οποίοι διασαφήνισαν ότι η συναυλιακή τους επιστροφή δεν θα σηματοδοτούσε κάποια γενικότερη επανάκαμψη στα μουσικά πράγματα. Μιλήσαμε επίσης αρκετά για το τι ακριβώς σήμαινε να είσαι πανκ στην Αθήνα της σοσιαλιστικής Αλλαγής, ενώ πήραν θέση και για τις Κασσάνδρες που προφήτευαν επεισόδια στο Gagarin.
Η κουβέντα μας δημοσιεύτηκε στο Avopolis και αναδημοσιεύεται τώρα εδώ με αισθητικής φύσης αλλαγές και κάποιες τροποποιήσεις, με αφορμή τις νέες κοινωνικές εντάσεις μετά τα γεγονότα στη Νέα Σμύρνη και την όλη συζήτηση που έχει ξαναφουντώσει (σε ευρεία στρώματα του πληθυσμού) για το ποια αστυνομία έχουμε και τι αστυνομία θέλουμε να έχουμε. Άλλωστε το πιο διάσημο τραγούδι τους, η "Μπασταρδοκρατία" (1984), είχε την τιμητική του αυτές τις μέρες στα social media.
* Οι χρησιμοποιούμενες φωτογραφίες παραχωρήθηκαν ως συνοδευτικές της συνέντευξης
Εδώ και αρκετό καιρό υπήρχε έντονη κινητικότητα στο MySpace σας, από fans οι οποίοι ζητούσαν να επιστρέψετε. Πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε αυτό στην απόφασή σας να το κάνετε;
Kώστας Xατζόπουλος: Δεν πρόκειται για επιστροφή, αλλά για ένα επετειακό live. Έτσι και αλλιώς, μετά τη διάλυσή μας το 1989, δεν θεώρησα ποτέ ότι υπήρχε λόγος να ξαναϋπάρξει Γενιά Του Χάους.
Άκης Αμπράζης: Βρεθήκαμε οι τρεις μας ύστερα από 15 χρόνια απουσίας μου στο εξωτερικό. Αυτό που κατέληξε σ' αυτές τις δυο συναυλίες ήταν μια μακροχρόνια διεργασία, η οποία πήγασε μέσα από τη δυναμική που δημιουργείται όταν εμείς οι τρεις βρισκόμαστε. Το MySpace ήρθε αρκετά αργότερα και σίγουρα έπαιξε έναν ρόλο. Ο πραγματικός ρόλος όμως, να μη ξεχνάμε, ότι ανήκει σ' εκείνους που εκφράστηκαν μέσα από αυτό και ΚΑΝΟΥΝ κάτι. Αυτών ο ρόλος είναι πιο σημαντικός από του MySpace, το οποίο δεν επηρέασε πολύ την απόφασή μας να ξαναπαίξουμε μαζί.
Η απόφαση ήταν αποτέλεσμα της διαπίστωσης ότι, παίζοντας μαζί, δημιουργείται το κατάλληλο δυναμικό. Αν δεν το διαπιστώναμε αυτό, το MySpace δεν θα μπορούσε να μας ξαναφτιάξει από μόνο του. Η εμφάνιση του Μπάμπη Πετσίνη, του εκπληκτικού ντράμερ των Sleepin Pillow, ήταν πιο καθοριστική, μιας και μας έδωσε τη βάση να παίξουμε το υλικό μας με έναν τρόπο που να αξίζει να δουλέψουμε πάνω του. Αν δεν μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό, επίσης δεν θα μας το παρείχε το MySpace.
Θοδωρής Ηλιακόπουλος: Το κοινό μας είναι σίγουρα μια κινητήρια δύναμη, αλλά δεν είναι αρκετή αν εμείς δεν είμαστε ικανοί να σηκώσουμε το «ειδικό βάρος» της Γενιάς. Όλα ξεκινούν από εμάς και, αν λειτουργήσουν, τότε συναντούν το κοινό μας.
Δεν πρόκειται δηλαδή να παίξετε και κάπου στην επαρχία...
Κ.Χ.: Δεν θα ξαναπαίξουμε.
Θ.Η.: Θα γίνουν μόνο οι δύο προγραμματισμένες συναυλίες στην Αθήνα. Τίποτα άλλο…
Δεν υπάρχει λοιπόν γενικότερη επιστροφή, ωστόσο ανακοινώσατε ότι στο Gagarin δεν θα παίξετε μόνο παλιά κομμάτια, αλλά και ακυκλοφόρητο υλικό. Σχεδιάζετε κάποιου είδους άλμπουμ;
Κ.Χ.: Όπως είπα πριν δεν τίθεται θέμα επιστροφής, ούτε νέου άλμπουμ... Τρεις τύποι οι οποίοι φέρονται ως μέλη της Γενιάς Του Χάους (τον παλιό εκείνο τον καιρό) βρήκαν έναν ντράμερ και θα παρουσιάσουν κάτι που το θεωρούν ενδιαφέρον. Μένει να φανεί αν είναι πραγματικά ενδιαφέρον…
Α.Α.: Συγγνώμη αν σας τη χαλάω, αλλά δεν υπάρχει (και δεν υπήρχε ούτε για αστείο) «επιστροφή» μας στα πράγματα. Δεν σκοπεύουμε να υπάρξουμε μέσα από τη Γενιά Του Χάους, παρά μόνο γι' αυτές τις δύο συναυλίες. Ακυκλοφόρητο υλικό θα παιχτεί γιατί υπάρχει και το αγαπάμε όσο κι αυτό που κυκλοφόρησε.
Να βγάλουμε άλμπουμ; Σε ποια «δισκογραφική»; Με τι όρους; Τι τιμή; Να πωλείται πού; Για να κάνουμε συναυλίες; Πού; Να πουλάμε δίσκους; Να υποβληθούμε σε κάποιο σύστημα αξιολόγησης το οποίο θα μας οδηγήσει στη φήμη, τη δόξα ή την εξαργύρωση και είσπραξη της «καλλιτεχνικής» μας αξίας; Ο μόνος δρόμος που υποδεικνύεται σ' ανθρώπους σαν εμάς, είναι η ανυπαρξία. Διά της οποίας περιέργως λάμπουμε αχνά...
Θ.Η.: Είναι πάντως ένα ερώτημα που μας απασχόλησε όσο δουλεύαμε το υλικό μας: αν συνθέταμε σήμερα κάτι εντελώς καινούριο, χωρίς να κοιτάμε τη Γενιά από οποιαδήποτε οπτική, τι θα προέκυπτε; Μπορεί να μην απαντηθεί ποτέ…
Σε άλλες σας δηλώσεις πρόσφατα, εξηγήσατε την ανάγκη να δείτε με διαφορετικό μάτι το παλιό σας υλικό. Έχει να κάνει αποκλειστικά με τη μουσική μορφή που θα θέλατε να έχει αυτό και δεν απόκτησε τότε (π.χ. σε επίπεδο παραγωγής); Ή έχει να κάνει και με κάποια αλλαγή στη δική σας ματιά σχετικά με τη μουσική τέχνη;
Κ.Χ.: Θα έλεγα ναι, όσον αφορά στα θέματα παραγωγής... Αλλά νομίζω ότι το πιο βασικό είναι να δούμε το υλικό πέρα από νόρμες που μας επέβαλε η ίδια η νεότητά μας.
Α.Α.: Η ματιά μας απέναντι στη ζωή και κατ' επέκταση στην τέχνη είναι μια συνεχώς μεταβαλλόμενη κατάσταση, τότε και τώρα. Το να παίζουμε αυτό το υλικό στα 40+ μας είναι μια διεργασία περισσότερο προσωπική και πολυσύνθετη. Είναι έντονο για εμάς να νιώθουμε σε επαφή με μια κατάσταση η οποία καθόρισε την ύπαρξή μας απ' τη νιότη μας σ' όλη τη μετέπειτα ζωή μας, να δημιουργούμε την ισορροπία που απαιτείται για τη δημιουργία μέσα από τις αντιφάσεις και τις αναγκαιότητες που προκύπτουν και να λειτουργούμε σ' ένα περιβάλλον το οποίο απαιτεί συνεργασία αντιθέτων δυνάμεων, που συνδυάζονται δημιουργικά. Η ουσία αυτού του επιχειρήματος είναι περισσότερο εσωτερική, παρά καλλιτεχνική.
Οι συναυλίες στο Gagarin συμπίπτουν εντωμεταξύ με το κλίμα έντασης που ξεκίνησε με τα γεγονότα του Δεκεμβρίου και δείχνει να κρατάει ακόμα. Πολλοί μάλιστα το θεώρησαν ως ένα είδος «οιωνού», ότι η Γενιά Του Χάους επανεμφανίζεται εν μέσω τέτοιων πολιτικο-κοινωνικών εξελίξεων. Ποια η δική σας θέση και άποψη για τα όσα έχουν εκτυλιχθεί;
Κ.Χ.: Η δική μου άποψη είναι ότι δεν θέλω να έχω άποψη για όσα βλέπω να επαναλαμβάνονται εδώ και 20 χρόνια. Λίγο μυαλό από όλους μας για να κάνουμε κάτι πιο όμορφο, πιο έξυπνο, πιο διεξοδικό. Αυτό είναι το δικό μου ζητούμενο από όλους και όλα.
Α.Α.: Μιλάμε και δουλεύουμε γι' αυτές τις συναυλίες πάνω από δύο χρόνια τώρα. Δεν το αποφασίσαμε τον Δεκέμβριο του '08. Όποιος θέλει να δει οιωνούς θα τους βρει παντού, απ' τα καιρικά φαινόμενα μέχρι τα εντόσθια ζώων.
Αυτό που έγινε τον Δεκέμβρη δεν έχει να κάνει μ' εμάς. Έχει να κάνει με την αφόρητη πίεση που δέχεται η ανθρωπότητα από τις αναγκαιότητες τις οποίες η ίδια δημιούργησε και την ανικανότητα να τις διαχειριστεί αξιοπρεπώς. Οι θέσεις και οι απόψεις μας για τα γεγονότα είναι σύνθετες, μερικές φορές και αντιφατικές. Πάνω απ' όλα προσωπικές, οπότε για να τις αναπτύξουμε επαρκώς θα έπρεπε να γράφουμε και να διαβάζετε για μέρες… Σας παραπέμπω λοιπόν στους στίχους των τραγουδιών μας, που δυστυχώς δείχνουν ότι οι φόβοι του τότε είναι η σημερινή πραγματικότητα.
Θ.Η.: Αυτή μας η προσπάθεια καθυστέρησε πολύ στην αναζήτησή μας για έναν ντράμερ ικανό να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις των κομματιών, ειδικά στην ταχύτητα, στην ακρίβεια αλλά και στην αντοχή. Οι «οιωνοί» που αναφέρεις ανήκουν στον κατάλογο με τις μυθοπλασίες κάποιων γύρω από τη Γενιά. Αν είχε βρεθεί ο Μπάμπης νωρίτερα, το live θα ήταν ήδη παρελθόν, πολύ πριν τον Δεκέμβρη.
Όσο αφορά στα γεγονότα του Δεκεμβρίου, πιστεύω πως ήταν μόνο η αρχή. Η κατάσταση χειροτερεύει και οι άνθρωποι ασφυκτιούν κάτω από πολιτική τυραννία και οικονομική ομηρία. Πετάμε τους ανθρώπους στα σκουπίδια, αφού πρώτα τους στύψουμε, και μετά μιλάμε για «νεόπτωχους» σφυρίζοντας αδιάφορα. Τι περιμένουμε να συμβεί; Ωστόσο, η βία, πόσο μάλλον η τυφλή βία εναντίων όλων, ήταν ανέκαθεν εργαλείο άσκησης εξουσίας από τους εκάστοτε κρατικούς μηχανισμούς. Τελικά η βία ακυρώνει τις ιδεολογίες που τη χρησιμοποιούν κι εκεί οι όροι αντιστρέφονται: το θύμα γίνεται θύτης κι ένας φαύλος κύκλος ξεκινάει για να φέρει, αργά ή γρήγορα, οδυνηρές συνέπειες.
Υπήρξατε underground ήρωες για μια γενιά ακροατών, διαμορφώνοντας τα πράγματα στη ντόπια πανκ σκηνή –και θυμάμαι με πόση θλίψη έμαθαν κάποιοι τα νέα για το τέλος σας. Τι ακριβώς σας ώθησε να διαλυθείτε μετά το Ρέκβιεμ Για Ξεπεσμένους Θεούς (1989); Πόση αλήθεια κρύβεται σε όσα ακόμα λέγονται σε διάφορα πηγαδάκια για εσωτερικές εντάσεις γύρω από το στυλ του δεύτερου άλμπουμ ή για κάποιες συγκρούσεις σας με εταιρείες, σε μια εποχή ραγδαίας αλλαγής του σκηνικού στην ελληνική rock σκηνή;
Κ.Χ.: Ήρωες εμείς; Για ποιους; Από το 1982 έως το 1989 δεν θυμάμαι να ήμουν ο ήρωας κανενός. Για μετά, δεν ξέρω να σου πω. Για τη διάλυσή μας και τους λόγους της, εμένα μου αρκούν τα πηγαδάκια. Και να συμπληρώσω ότι κουραστήκαμε απλά.
Θ.Η.: Προβλήματα υπήρξαν πολλά και πολυεπίπεδα: παρακμή της σκηνής, οικονομική ανεπάρκειά μας για να υποστηρίξουμε περισσότερο τη Γενιά, έλλειψη μόνιμου ντράμερ για χρόνια, καταστολή στους χώρους όπου κινούμασταν, πολλή πρέζα με πολλά θύματα, σχεδόν μηδαμινή βοήθεια από τη δισκογραφική.
Δεν είχαμε ποτέ σκοπό να ηγηθούμε καμιάς ομάδας, ούτε να σηκώσουμε τα λάβαρα καμιάς επανάστασης, πόσο μάλλον να ηρωοποιήσουμε εαυτούς. Η αλήθεια είναι ότι ένα μεγάλο μέρος του κοινού μας, σήμερα δεν μας ξέρει. Μας γνώρισε μέσα από τη μουσική μας, αλλά και από μύθους και θρύλους. Πολλές φορές ανυπόστατους.
Πίσω στο ξεκίνημά σας, πώς ήταν τα πράγματα στην Αθήνα της σοσιαλιστικής Αλλαγής; Τι σήμαινε τότε για μια μπάντα να βγει και να παίξει πανκ, πέραν του do-it-yourself πνεύματος;
Κ.Χ.: Do it myself θα το προσδιόριζα για τότε. Το να είσαι πάνκης σήμαινε πολλά. Κουβαλούσες περήφανα την αρρώστια του κόσμου στο κορμί σου και την έκανες να μοιάζει όμορφη και θεραπεύσιμη. Δεν είχες όμως εσύ την αρρώστια. Αυτό ήταν το πιο σημαντικό.
Α.Α.: Επί της ουσίας τα πράγματα τότε ήταν ένας πρόλογος για τα πράγματα του τώρα. Απ' τη σκοπιά ενός 18άρη, που βλέπει πως η ζωή του θα είναι ένας συνεχής εξαναγκασμός προς όφελος λίγων και αντιλαμβάνεται πως το μέλλον του είναι ήδη υποθηκευμένο, όπως και καμπόσων γενεών ακόμα τότε και τώρα, η οργή και η διαχείρισή της παραμένουν πεδία προβληματισμού.
Το «do-it-yourself» πνεύμα δεν υπήρχε ως δομημένη ιδεολογία ή σαφής επιλογή. Ήταν μια μέθοδος επιβαλλόμενη από το περιβάλλον. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε, γιατί δεν υπήρχαμε (ούτε και θέλαμε) μέσα στο αποδεκτό «μουσικό στερέωμα» και τους μηχανισμούς που το διέπουν. Και να τονίσουμε βέβαια πως ό,τι δημιουργήθηκε ως αντίλογος, διέπεται από τους ίδιους εμπορικούς νόμους και κατευθύνεται ανάλογα. Για κάθε άγραφη κασέτα τότε ή CD σήμερα, πληρώνονται ποσοστά στις δισκογραφικές κατ' αναλογία. Δεν το ξέρουν πολλοί αυτό.
Είμαστε κοινωνικά όντα, κανείς δεν κάνει τίποτα μόνος του. Εκτός βέβαια αν πάρεις τα βουνά και πάψεις να έχεις σημασία ακόμα και για την πάρτη σου, πανηγυρίζοντας στην ερημιά ότι υπάρχεις, μόνος σου για πάντα. Μπράβο! Το να εκφράζεσαι μέσω μιας τέχνης και να εκτίθεσαι στους συνανθρώπους σου είναι μια κοινωνικότατη και πολιτισμένη πρακτική. Και δεν έχει να κάνει με την πάρτη σου. Αντίθετα, απαιτεί όλες τις κοινωνικές σου δεξιότητες. Αν κάποιοι έχουν κάποιο do-it-yourself ευαγγέλιο, θρησκεία, τρόπο, δήθεν, ζωής ή κάτι τέτοιο, εμείς που κάναμε το «δικό» μας (και εννοώ όλα τα ανάλογα συγκροτήματα, εταιρίες, παραγωγούς συναυλιών, ιδιοκτήτες μαγαζιών του χώρου), σε διαβεβαιώνω ότι δεν το πηγαίναμε για εκεί ούτε το επιβάλλαμε σε κανέναν...
Θ.Η.: Πανκ τότε σήμαινε ρήξη σε όλα τα επίπεδα των σχέσεών σου ως άτομο, σήμαινε συνεχείς διώξεις, κοινωνικό χλευασμό, τσαμπουκάδες στους δρόμους, στα σχολεία, παντού. Ο δρόμος σου ήταν μοναχικός, σκληρός αλλά πολύ αληθινός ως προς τα μαθήματα που σου χάριζε απλόχερα. Ως μπάντα, σου επέτρεπε να αναπτύξεις τις ικανότητες να βλέπεις πίσω από τα φαινόμενα, κάτω από τη «στιλπνή» επιφάνεια των πραγμάτων και των ανθρώπων, αλλά και να καυτηριάσεις, να καταγγείλεις, να διεκδικήσεις.
Σε αντίθεση με άλλους συνοδοιπόρους σας εκείνης της εποχής, δείξατε ότι η ελληνική σκηνή χρειαζόταν να προχωρήσει πέρα από μια στενή αντίληψη περί πανκ (που το ταύτιζε με την εκτόνωση και μόνο), βλέποντάς το ως συνολικότερη ιδεολογία. Πόσο αντιληπτό έγινε όμως κάτι τέτοιο τότε και τι αντιδράσεις πυροδότησε;
Κ.Χ.: Αντιληπτό, ή καλύτερα κατανοητό, δεν έγινε από τους πανκς γιατί θεωρούσαν ότι δεν χρειαζόταν αυτή η εξέλιξη. Αλλά ήταν αναγκαίο. Όχι για τους ίδιους τους πανκς, οι οποίοι είχαν την κουλτούρα τους και ήταν μια χαρά με αυτή. Το θέμα είναι ότι συνολικότερα ο αναρχο-αριστερός χώρος προσέγγιζε την πανκ κουλτούρα ψάχνοντας αυθεντικότητα για δική του χρήση. Οι πανκς τότε ήταν ήδη «φυλή» με όλα τα χαρακτηριστικά αυτού του γεγονότος –δηλαδή δικά τους φεστιβάλ, δική τους άποψη, δικό τους τρόπο επικοινωνίας και εμφάνισης. Και ξαφνικά όλοι θέλουν να τους υιοθετήσουν, να τους εντάξουν. Ποτέ δεν το κατάφεραν, αλλά η Γενιά Του Χάους βλέπει και μια άλλη ευκαιρία σε όλο αυτό: μπορούμε να προβάλουμε ισότιμα την κουλτούρα μας. Και επειδή τυγχάνει να έχουμε και μια τρέλα με τη μουσική, αναβαθμίζουμε όλο το υλικό μας σε πιο μουσικά πεδία, γιατί απλώς μπορούσαμε να το κάνουμε.
Α.Α.: Το πανκ τότε δεν διεπόταν ακόμα από τα στεγανά του τώρα. Ήταν ένα πεδίο έκφρασης χωρίς περιορισμούς. Εμείς αυτό κάναμε, οπότε χαρακτηριστήκαμε πανκ. Όταν αυτό άρχισε να γίνεται εξίσου περιοριστικό, έχασε και κάθε νόημα και όχι μόνο για εμάς. Εμείς προσπαθούσαμε να εκφραστούμε χωρίς περιορισμούς. Κι αν αυτό δεν ήταν πια πανκ, ποσώς μάς ενδιέφερε.
Θ.Η.: Πιστεύω πως είναι απλά θέμα αναζήτησης. Εμείς ήμασταν «ανήσυχα πνεύματα», δεν μας ικανοποιούσαν τα κλισέ, τα πρέπει, οι κάθε λογής περιορισμοί. Αφήσαμε τη μουσική να μας οδηγήσει. Άλλωστε κανείς μας ποτέ δεν περιόρισε τα ακούσματά του στο πανκ και μόνο. Αν το μήνυμά σου έχει βαρύτητα, θα βρει την κατάλληλη μουσική για να ειπωθεί και να επικοινωνήσει. Φυσικά, κάποιοι δεν θα συμφωνήσουν με αυτό, θα θεωρήσουν «ξεπούλημα» τη στροφή σου σε άλλο μουσικό στυλ, παραμένοντας εγκλωβισμένοι σε εφηβικές συμπεριφορές και αντιλήψεις. Κάτι φυσικό και ανθρώπινο.
Έχετε καλή γνώμη για τις μπάντες που και στην Ελλάδα ξεφυτρώνουν στα πλαίσια μιας ευρύτερης πανκ αναβίωσης από τα μέσα των 1990s και έπειτα; Ή συμμερίζεστε την άποψη πως, σε μεγάλο βαθμό, πρόκειται για ένα παιχνίδι λίγο-πολύ στημένο από τη σχετική βιομηχανία, η οποία ξαναπουλάει το πανκ πνεύμα ως νεανική μόδα;
Κ.Χ.: Σόρρυ, δεν το γνωρίζω το θέμα.
Α.Α.: Εγώ προσωπικά, έχω καλή γνώμη για τις μπάντες. Νομίζω ότι τα κίνητρα των ανθρώπων που παίζουν τη μουσική τους είναι πιο προσωπικά και δεν νομίζω ότι προσπαθεί κανείς να «αναβιώσει» το πανκ ή κάτι τέτοιο. Κι αν το νομίζει, γελιέται. Είναι άνθρωποι οι οποίοι κάνουν μουσική. Καλά κάνουν. Θα χρησιμοποιηθεί αυτό με τρόπους εμπορικούς; Αν έχει δυναμικό εμπορικό, σίγουρα κάποιοι θα το καπηλευτούν. Ας μη γελιόμαστε, οι εμπορικές εταιρίες δεν είναι ικανές να δημιουργήσουν οτιδήποτε. Αν αυτό έχει εμβέλεια θα το εκμεταλλευτούν. Αν δεν έχει, θα το παρατήσουν μέχρι να ξεφουσκώσει. Ευτυχώς...
Θ.Η.: Σίγουρα οι δισκογραφικές εκμεταλλεύτηκαν το πανκ, όπως έκαναν και με κάθε μουσικό ιδίωμα τις τελευταίες δεκαετίες. Σήμερα όμως οι δισκογραφικές αργοπεθαίνουν, ενώ το πανκ παραμένει ως κανάλι όπου πολλοί άνθρωποι διοχετεύουν εκεί τις ανησυχίες, την οργή και την αμφισβήτησή τους.
Τέλος, τι έχετε να δηλώσετε απέναντι στις Κασσάνδρες οι οποίες προβλέπουν επεισόδια στις δύο εμφανίσεις σας στο Gagarin;
Κ.Χ.: Επεισόδια λοιπόν; Με αφορμή το live μιας μπάντας; Απλώς επεισόδια; Χωρίς άλλο προσδιορισμό; Που γίνονται γενικότερα, οπουδήποτε και για ακαθόριστους λόγους; Χωρίς πολιτικό εξαγόμενο; Κάποτε είχα αγαπήσει μια Κασσάνδρα. Και θέλω να της δηλώσω ότι δεν την αγαπώ πλέον.
Α.Α.: Οι πράξεις του καθενός υποβάλλονται από βαθιά κίνητρα, τα οποία φανερώνουν τις ποιότητες των ανθρώπων. Εμείς επιλέξαμε συνειδητά τη μουσική ως μέσο έκφρασης της αντίληψής μας για τον κόσμο που μας περιβάλλει. Πολλοί συνάνθρωποί μας, επίσης. Και κάποιοι απ' αυτούς θα έρθουν στη συναυλία μας.
Ποτέ δεν ήταν επιλογή μας να εκφράσουμε τη βία που μας περιβάλλει κοπανώντας αλλήλους. Γιατί για όλους εμάς η βία ήταν ανέκαθεν ο μεγαλύτερος εχθρός μέσα μας και γύρω μας. Όσοι επιβάλλονται μ' αυτή, διαιωνίζουν την ύπαρξή της και βιώνουν τους καρπούς της, είναι μέρος ενός συστήματος το οποίο αναπαράγεται με τη συμβολή τους. Συνήθως εξυπηρετούν τις ίδιες σκοπιμότητες που τους κατατροπώνουν.
Εγώ προσωπικά καταλαβαίνω πολύ καλά τους μηχανισμούς που τροφοδοτούν την οργή τους. Το πώς την κατευθύνουν και τι κάνουν μ' αυτή είναι μια προσωπική τους διεργασία, στην οποία δεν μπορώ να επέμβω με δηλώσεις. Αυτό που κάνουμε είναι σημαντικό κι όχι μόνο αυτό που λέμε. Εμείς κάνουμε μουσική. Κάποιοι σπάνε κεφάλια. Ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του.
Θ.Η.: Η εποχή μας είναι στιγματισμένη από τη χρεοκοπία των αξιών, αλλά και των ιδεολογιών. Οι νέοι σήμερα βρίσκονται στο κενό, από κάθε άποψη. Σε αντίθεση με τη δική μας γενιά όπου υπήρχε ακόμη μια έστω αμυδρή ελπίδα, μέσα σε έναν ευρύτερο αριστερό χώρο που αντιστεκόταν και δεν είχε παραδοθεί άνευ όρων στην αναζήτηση της ουτοπικής προσωπικής ευημερίας σε βάρος όλων των άλλων.
Σήμερα, η επανεμφάνιση της Γενιάς στη σκηνή έχει δώσει μεγάλη χαρά σε πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι θα έρθουν από όλη τη χώρα αλλά και το εξωτερικό για να τραγουδήσουν μαζί μας. Πιστεύουμε ότι θα είναι δύο ιδιαίτερες βραδιές, συγκινησιακά φορτισμένες για όλους μας, αλλά χωρίς ακρότητες. Το live θα ηχογραφηθεί, θα βιντεοσκοπηθεί και θα δοθεί δωρεάν πάλι στο κοινό μας που, υποστηρίζοντάς το με την παρουσία του, το έκανε εφικτό. Η Γενιά, για πρώτη φορά ζήτησε κάτι από το κοινό της, μόνο και μόνο για να του το επιστρέψει και έτσι να μείνει το υλικό της επίκαιρο και ζωντανό. Αυτό είναι όλο.
