Το διάστημα αυτό, οι αδερφές Ελένη & Σουζάνα Βουγιουκλή έχουν επιστρέψει στα μουσικά μας πράγματα, παρουσιάζοντας μια νέα παράσταση στο six d.o.g.s, ονόματι «Roots & Rituals».
Να μια καλή αφορμή, λοιπόν, για μια δική μου επιστροφή στη συνέντευξη που κάναμε 10 χρόνια πριν (2013), για λογαριασμό του περιοδικού «Ήχος+Εικόνα».
Αυτή είναι και η πρώτη φορά που δημοσιεύεται στο ίντερνετ –με ορισμένες μικρές, αισθητικής φύσης τροποποιήσεις.
* οι χρησιμοποιούμενες φωτογραφίες προέρχονται από το promo υλικό που διατέθηκε τότε στον Τύπο
Μας συστηθήκατε το 2009, ερμηνεύοντας κυρίως παραδοσιακό υλικό. Τώρα ξαναγυρνάτε στη δισκογραφία με δικά σας (βασικά) τραγούδια. Υπήρχε εξαρχής αυτή η δημιουργική παράμετρος; Ή ωρίμασε στο μεσοδιάστημα των δύο άλμπουμ;
Μέσα από την ενασχόλησή μας με τις παραδοσιακές (και όχι μόνο) μουσικές από όλον τον κόσμο, αντιληφθήκαμε τη διασκευή ως μία ακόμα μορφή δημιουργίας. Προϋπόθεση, βέβαια, είναι να γίνεται με σεβασμό στη ρίζα του τραγουδιού, αλλά να διαθέτει και μια πρόταση (χωρίς να αποτελεί κι αυτοσκοπό). Ασχολούμαστε πολλά χρόνια με τη σύνθεση και τη στιχουργική και μάλιστα όσα τραγούδια γράφουμε τα εντάσσουμε πάντα στις παραστάσεις μας. Νιώσαμε ότι τώρα ήταν η στιγμή να δισκογραφήσουμε κάποια από αυτά και είμαστε πολύ περήφανες με το αποτέλεσμα!
«Γέννημα-θρέμμα της Ελλάδας της κρίσης», διαβάζω στην ιστοσελίδα σας για το άλμπουμ To Be Safe. Πώς ακριβώς το εννοείτε; Ως προς το δωρικό στιλ του περιεχομένου, ως προς το ανεξάρτητο της έκδοσης ή ως προς το τι επιθυμεί να εκφράσει το υλικό;
Ο δίσκος μας To Be Safe είναι στην κυριολεξία γέννημα-θρέμμα της Ελλάδας της κρίσης. Κι όταν λέμε κρίση, δεν εννοούμε μόνο την οικονομική των τελευταίων καιρών, αλλά τη γενικότερη κρίση αξιών που υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια. Επηρεαζόμαστε και εμπνεόμαστε από την κοινωνία και τους ανθρώπους και το διοχετεύουμε στη μουσική μας, όπου μας εκφράζει απόλυτα η δωρική ενορχήστρωση και ο μινιμαλισμός. Κάτω λοιπόν από αυτές τις αντίξοες συνθήκες, επιλέξαμε μια ανεξάρτητη παραγωγή ακριβώς επειδή θέλαμε να προστατεύσουμε ό,τι εκφράζει το συγκεκριμένο υλικό.
Γιατί στην Ελλάδα της κρίσης υπάρχει η ανάγκη νέων δυνάμεων στο τραγούδι, όπως εσείς, να εκφραστούν (και) στα αγγλικά; Ο δίσκος σας φέρει τίτλο εγγλέζικο κι ανάμεσα στα τραγούδια του υπάρχουν και αγγλόφωνα...
Παρ' όλο που η γενιά μας θεωρείται γενιά της παγκοσμιοποίησης, γλώσσα της οποίας είναι τα λεγόμενα Globish –τα παγκόσμια αγγλικά– δεν ξέρουμε αν το να εκφραστούν οι Έλληνες καλλιτέχνες και στα αγγλικά έχει απαραίτητα νόημα στη σημερινή εποχή. Για εμάς τα πάντα είναι θέμα κινήτρου και πρόθεσης: μετράει δηλαδή το «γιατί» το κάνει ο καθένας, το πόσο ειλικρινής είναι. Αν το κάνει για να πει ότι το έκανε ή για να δείξει κάτι δήθεν διαφορετικό, χωρίς να πηγάζει από πραγματική καλλιτεχνική ανάγκη, για εμάς είναι λάθος.
Εμείς, τώρα, αντιμετωπίζουμε τον αγγλικό στίχο ως αυθόρμητη μορφή έκφρασης, στη βάση των βιολογικών και μουσικών μας βιωμάτων από αγγλόφωνες κοινωνίες ή από τα μπλουζ και τα gospel. Στα περισσότερα αγγλόφωνα τραγούδια μας ο στίχος γράφτηκε παράλληλα με τη μουσική. Σαν να οδηγούσε το ένα το άλλο.
Την 1η Νοεμβρίου πρόκειται να εμφανιστείτε στο περίφημο «Carnegie Hall» της Νέας Υόρκης. Πώς φτάνει ως εκεί ένα εγχώριο σχήμα, το οποίο κινείται μάλιστα χωρίς την ενίσχυση κάποιας δισκογραφικής;
Η συναυλία στο θρυλικό «Carnegie Hall» της Νέας Υόρκης αποτελεί όνειρο ζωής και πραγματικά είμαστε πολύ συγκινημένες! Όλα τα έσοδα θα διατεθούν στις οικογένειες των θυμάτων του Μαραθωνίου της Βοστόνης. Πάντα ταξιδεύουμε στο εξωτερικό και δίνουμε συναυλίες εκεί, είναι αποτέλεσμα της δουλειάς μας –πάντα διαδραστικά, με πολύ αξιόλογους ανθρώπους, οι οποίοι αγκαλιάζουν αυτό που κάνουμε και το πιστεύουν.
Έτσι κι αλλιώς δεν είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε τις καλές εποχές των δισκογραφικών εταιρειών, όταν μπορούσαν να στηρίξουν ουσιαστικά έναν καλλιτέχνη, κάνοντας όπως πρέπει –και με βαθιά γνώση– τη δουλειά τους. Γιατί υπήρξαν και τέτοιες εταιρείες... Ας ελπίσουμε πως σύντομα θα έρθουν καλύτερες και πιο καθαρές εποχές για τη δισκογραφία και φυσικά για τους καλλιτέχνες.
Πώς είναι να συνεργάζεσαι με την αδερφή σου; Τι γίνεται πιο εύκολο και τι πιο δύσκολο;
Το γεγονός ότι μεγαλώσαμε στο ίδιο σπίτι κι έχουμε κοινά ακούσματα και βιώματα, δημιουργεί ένα ιδανικό περιβάλλον ώστε να κάνουμε τη μουσική που κάνουμε, έχοντας σχηματίσει έναν πολύ, πολύ ισχυρό πυρήνα. Βέβαια, όλες οι σχέσεις χρειάζονται αγώνα για να ανθίσουν, τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Το πιο σημαντικό στοιχείο της δικής μας σχέσης, που έχει άμεσο αποτέλεσμα στον τρόπο με τον οποίον δουλεύουμε –καθώς και στην τέχνη μας– είναι η γνώση ότι η μία εκτιμάει και αγαπάει την άλλη. Κι έτσι δεν μπλοκάρουμε σε λόγια και άλλα τέτοια ψυχοφθόρα. Ένα δύσκολο, ίσως, είναι ότι οποιοδήποτε «λάθος» σου έχει αντίκτυπο και στον άλλον. Σίγουρα όμως στους δύο οι λύπες μοιράζονται και οι χαρές διπλασιάζονται!
