Η σχέση μου με τους Blind Guardian ποτέ δεν αποσαφηνίστηκε στα κάμποσα χρόνια ύπαρξης που συμπληρώνουν πλέον –από το 1984, για την ακρίβεια, όταν πρωτοστήθηκαν στο Krefeld της Γερμανίας ως Lucifer's Heritage.
Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που αποφάσισα να πάω να τους δω φέτος στο Release Athens, όπου, άκουσον-άκουσον, θα παίξουν δεύτερο όνομα, κάτω από τους Sabaton. Το λες και «τα ύστερα του κόσμου», φαίνεται όμως πως έχουμε δρασκελίσει πια σε εποχή νέων δυνάμεων στη σκακιέρα του ευρωπαϊκού power metal.
Με την αφορμή αυτή, επιστροφή σε μια προγενέστερη απόπειρα επαφής με το σύμπαν της παρέας του Hansi Kürsch: αρχές 2015, τότε που είχαν βγάλει το άλμπουμ Beyond The Red Mirror, επιχειρώντας ένα μετά 20 έτη (άτυπο) sequel στο πολυσυζητημένο τους Imaginations From The Other Side (1995).
Η κριτική μου δημοσιεύτηκε τότε στο Avopolis και αναδημοσιεύεται τώρα εδώ με μικρές, αισθητικής φύσης τροποποιήσεις. Τα του Release Athens (Πέμπτη 21 Ιουλίου, Πλατεία Νερού) θα δημοσιευτούν στο Αθηνόραμα, καλώς εχόντων των πραγμάτων.
Το Beyond The Red Mirror έρχεται ως κάτι σαν sequel για την παρέα του Hansi Kürsch, πιάνοντας το νήμα από εκεί όπου το είχε αφήσει το Imaginations From The Other Side –ο δίσκος που μπράτσωσε τη μπάντα από το Krefeld πριν 20 χρόνια, βοηθώντας τη να αναγνωριστεί ως μεταλλική δύναμη. Αλλά αν νομίζετε ότι πάνε απλά να αναβαπτιστούν στα νάματα των χρυσών τους χρόνων με πιο σημερινή παραγωγή, σας έχουν γελάσει.
Πρώτα-πρώτα, τα «χρυσά χρόνια» είναι τώρα: οι Blind Guardian μετρούν 4 συνεχόμενα top-5 στα album charts της πατρίδας Γερμανίας, έχουν γίνει επιτέλους ευδιάκριτοι στην αμερικανική αγορά, πλέον μπήκαν και στη βρετανική, αφού ο φετινός δίσκος έφτασε ως το #54. Δεύτερον, μιλάμε για σχήμα που, σε σύγκριση με τη μπάντα που έβγαλε το Imaginations From The Other Side το 1995, ψάχνει έναν διαφορετικό ήχο: τα pop στοιχεία της power metal συνταγής ξεθαρρεύουν σε γέφυρες και ρεφρέν και το όλο οικοδόμημα αναζητά τη σύμπλευση με τις μεγάλες κλίμακες της κλασικής μουσικής.
Η αναζήτηση νέων εδαφών τιμά τη μπάντα, γιατί όλοι ξέρουμε πως θα μπορούσαν να ξαναπαίξουν τα ίδια Παντελάκη μου και να ξεμπερδεύουν αναίμακτα με τη μεγαλύτερη μερίδα των συντηρητικών(-ότατων) οπαδών τους, που θα αποφαίνονταν απλά πως «γαμάει το καινούργιο Guardian» και θα τελείωνε η συζήτηση –αυτοί τη ζωή τους, μετά, κι εμείς τη δικιά μας. Κι αν το φλερτ με τα κλασικά είναι λιγάκι πονηρό, από την άποψη πως φοριέται πολύ, η ενίσχυση των pop αναφορών είναι μια πιο γενναία πράξη, καθώς φέρνει στην εμπροσθοφυλακή πράγματα που οι παραδοσιακοί μεταλλάδες ίσως δεν πολυχωνέψουν: τους Electric Light Orchestra λ.χ., οι οποίοι και «πρωταγωνιστούν» στο single "Twilight Of The Gods"· ή τους Queen, που έχουν ποτίσει το μποστάνι του "Grand Parade".
Από εκεί και πέρα, για τους Blind Guardian μιλάμε, είναι πραγματικά εύκολο να τους κάνεις σάκο του μποξ. Αν κοιτάω λ.χ. τις διάρκειες των τραγουδιών και βρίσκω με τη μία ποια είναι η μπαλάντα, ή εγώ προσεγγίζω στον Σέρλοκ Χολμς ή εκείνοι παραμένουν αθεράπευτοι φορμαλιστές. Και να πήγαινε στα κομμάτια αν η γαμωμπαλάντα ήταν καλή· όμως το "Miracle Machine" είναι βλακωδώς γλυκερό και σπάει αδικαιολόγητα τη συνοχή του νέου δίσκου.
Μετά είναι οι στίχοι: μπερδεμένοι, άτσαλοι, ασαφείς. Ένα concept που δείχνει φαντασμαγορικό, μα δεν είναι παρά φτωχός συγγενής των λογοτεχνικών sword & sorcery προτύπων από τα οποία εμπνέεται. Γιατί να κάτσω ν' ακούσω για θεούς, ήρωες, βασιλιάδες, θρόνους και δισκοπότηρα, αν τους επικαλούμαστε μόνο για να αναπαράγουμε τελικά τα κλισέ; Χώρια το ότι οι Blind Guardian παραμένουν σταθερά φλύαροι στον συνθετικό τομέα, με μια λατρεία για το πομπώδες που υπερίπταται συχνά στα όρια του κιτς, δίχως να διαθέτει οργανικούς αρμούς με τον θεατρικό τόνο του δίσκου. Κάτι σαν τον Κεντροευρωπαίο τουρίστα με το καλτσοπέδιλο, δηλαδή, απλά προσθέστε μακρύ μαλλί και μαύρο t-shirt με στάμπα συγκροτήματος...
Όμως το Beyond The Red Mirror δεν είναι καθόλου κακός δίσκος, κατά τα λοιπά.
Οι Γερμανοί έχουν δουλέψει πολύ τις κιθάρες και τα χορωδιακά φωνητικά και αποδεικνύονται ικανοί να παίξουν με την κλασική μουσική αποφεύγοντας τη σαχλαμάρα που χαρακτηρίζει συνήθως το symphonic metal. Βέβαια ο παραγωγός Charlie Bauerfeind –με τη σημαντική εμπειρία στο ευθύβολο power metal– μάλλον τα έχασε μπροστά στις δύο ορχήστρες και τις τρεις χορωδίες που του κουβάλησαν και του βγήκε κάπως πλαστικός ο ήχος, τη στιγμή που όφειλε να είναι κριτσανιστός. Δεν χάνεται ωστόσο το γεγονός ότι οι Blind Guardian μπόρεσαν τελικά να γράψουν τα περίπλοκα τραγούδια που οραματίστηκαν, με τις συμφωνικές διαστάσεις, τις μεγάλες χρονικές διάρκειες και τα επικολυρικά (χαζορομαντικά;) κρεσέντο που λατρεύουν οι ακροατές του power metal ιδιώματος, σαν π.χ. το "The Throne", το "Prophecies" ή το "Ninth Wave".
