Ακόμα μία κριτική μου στον αγαπημένο, ακόμα και στην πιο παρακμιακή του περίοδο, Αμερικανό ράπερ Snoop Dogg. Αυτή τη φορά από το 2017, για το άλμπουμ του «Neva Left», το οποίο ήρθε 2 χρόνια μετά το «Bush».
Όπως κι άλλα μου κείμενα της ίδιας περιόδου, η κριτική αυτή πρωτοδημοσιεύτηκε στο Avopolis, του οποίου ήμουν τότε αρχισυντάκτης. Αναδημοσιεύεται τώρα εδώ με μικρές, αισθητικής φύσης τροποποιήσεις.
* η κεντρική φωτογραφία προέρχεται από promo υλικό που διακινούνταν την εποχή εκείνη στον Τύπο και ανήκει στον Kenneth Cappello
Σε τρώει να του σχολιάσεις του Snoop Dogg ότι, στην πραγματικότητα, πάνε πια κάμποσα χρόνια από όταν έφυγε. Άρα δεν θα το σώσει με ένα άλμπουμ που φωνάζει «Δυτική Ακτή» κι επιστρατεύει το παλιό gangsta στυλ της δεκαετίας του 1990, εν μέσω μιας χιπ χοπ εποχής που ανήκει πλέον σε φιγούρες με αισθητά διαφορετικό προφίλ.
Έλα όμως που δεν είναι έτσι.
Μπορείς άλλωστε να το υποψιαστείς πριν καν ακούσεις το Neva Left, βλέποντας πόσο πρόθυμα έρχονται κάποιες από τις φιγούρες που λέγαμε για έναν φόρο τιμής στον θείο Snoop: νάτος διακριτικά ο Kendrick Lamar στο "Still Here", νάσου ο «πολύς» Wiz Khalifa στο "420 (Blaze Up)", ιδού και ολάκεροι BADBADNOTGOOD παρέα με Kayatranada στο "Lavender (Nightfall remix)".
Βλέπετε, το θέμα με τον Snoop Dogg είναι ότι δεν μπαίνει καν στον κόπο. Δεν απαξιοί μορφάζοντας ελιτίστικα, μα δεν διακατέχεται και από κάποιο άγχος να μοιάσει στους ράπερς του 21ου αιώνα ή να αποτυπωθεί ως αιώνιος Doggfather. Είναι 45 ετών και τα έχει προφανώς βρει με τον χρόνο, ώστε ούτε το τζόβενο να παριστάνει, ούτε με ιστορίες από το «χρυσό» παρελθόν να μας πρήζει (και αυτός κι αν έχει ιστορίες).
Έτσι, βάζει απλά ξανά σε κίνηση μερικά πράγματα που του αρέσουν και με τα οποία αισθάνεται άνετα, αφήνοντας τις όποιες σύγχρονες πινελιές στους καλεσμένους του. Στο "Trash Bags", για παράδειγμα –μια παραγωγή του Musik MajorX– ή στη συνεργασία με τους BADBADNOTGOOD, ο Snoop είναι απλά ο εαυτός του, όσο εκείνοι δοκιμάζουν τα κόλπα της δικής τους γενιάς. Και όλα δουλεύουν ρολόι.
Το Neva Left είναι βέβαια ένα άλμπουμ μεγάλο σε διάρκεια (υπερβαίνει τη 1 ώρα) και δεν μπορεί να κρατήσει το ενδιαφέρον αμείωτο σε κάθε περίπτωση. Όμως, για όσες φορές χασμουρηθείς (και στο "Big Mouth" θα χασμουρηθείς πολύ), θα βρεις κι άλλες τόσες όπου ακούς ευχάριστα αυτή τη γνώριμα «καπνιστή» φωνή να ραπάρει με έναν τρόπο αμίμητο στα χιπ χοπ χρονικά –λες και ο Gil Scott Heron μετενσαρκώθηκε σε τσογλάνι του Long Beach. Είναι ένας άσσος στο μανίκι του Snoop Dogg που μάλλον δεν θα πάψει ποτέ να λειτουργεί, άσχετα με το πόσο καλό, κακό ή μέτριο προκύπτει το εκάστοτε δισκογραφικό υλικό. Κι εδώ υπάρχουν κομμάτια σαν το "Go On" ή τα "Promise You This", "Love Around The World" (με τις gospel αναφορές) και "Mount Kushmore" (όπου μαζεύεται και η παλιοπαρέα Method Man, B-Real & Redman), τα οποία προσφέρουν στο εν λόγω στυλ πεδίο δόξης λαμπρό.
Από την άλλη, ας μη δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ο Snoop έπαθε μετάλλαξη προσωπικότητας. Και ευτυχώς δηλαδή. Ναι, μπορεί να μας τραγουδάει πλέον (στο "Go On") για το πώς κάνει ποδηλατοδρομίες με το εγγόνι του στο πάρκο –και να το κάνει να ακούγεται το πιο cool πράγμα στον κόσμο– μπορεί στο "420 (Blaze Up)" να είναι ο παλιοσχολίτης που πλέον κηρύττει τη νομιμοποίηση της μαριχουάνας αντί να χάνεται κάτω από λευκά βουναλάκια παράνομης κοκαΐνης, αλλά στο "Toss It" αποτυπώνεται ξεδιάντροπα ως ο μπάρμπας που ξεδιπλώνει τα κόλπα της ασημένιας αλεπούς στην πιτσιρίκα που «πήγαινε σχολείο με τον μικρό του γιο».
Οι εμπορικές επιδόσεις του Neva Left δεν ήταν καλές, πάντως ο Snoop Dogg το έκανε το καθήκον του και ήδη ετοιμάζεται για την επόμενη περιπέτεια: το νέο του άλμπουμ Make America Crip Again θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες. Χωρίς αξιώσεις να ανήκει στη χιπ χοπ πρωτοπορία των καιρών μας, της θυμίζει με στυλ ότι δεν πρέπει να λησμονεί να είναι (και) διασκεδαστική, μέσα στα όσα σοβαρά έχει να εκφράσει στην Αμερική των αναζωπυρωμένων ρατσιστικών διακρίσεων.
