Cock Sparrer - συνέντευξη (2008)

Είναι γνωστή η ενασχόλησή μου με το Oi! και το λεγόμενο «street punk» της Βρετανίας, η οποία έβγαλε, άλλωστε, και σε ένα βιβλίο.

Αυτό που ίσως δεν είναι τόσο γνωστό (ή τόσο σαφές), είναι ότι, πέρα από το θεωρητικό/ακαδημαϊκό μου ενδιαφέρον για την όλη κουλτούρα και τις πολιτικές της συμπάθειες, αγαπώ και κάποιες από τις βρετανικές μπάντες που πρωτοξεκίνησαν το όλο ρεύμα στα τέλη της δεκαετίας του 1970.

Έχω, λ.χ., όλη σχεδόν τη δισκογραφία των Cock Sparrer. Οπότε δεν θα έχανα με τίποτα την ευκαιρία που μου παρουσιάστηκε το καλοκαίρι του 2008 να μιλήσω μαζί τους, μέσω μιας απλής διαδικασίας: έστειλα ένα σχετικό αίτημα στο MySpace τους και τα πρωτοπαλίκαρα του East End απάντησαν ότι είναι μέσα.

Από την κουβέντα μας προέκυψε λοιπόν μια συνέντευξη, οποία δημοσιεύτηκε τότε στο Avopolis κι αναδημοσιεύεται τώρα κι εδώ, με ορισμένες μικρές, (κυρίως) αισθητικής φύσης τροποποιήσεις.

* οι χρησιμοποιούμενες φωτογραφίες προέρχονται από υλικό που μου διέθεσαν οι Cock Sparrer για τις ανάγκες του δημοσιεύματος 

Το Here We Stand (2007) είναι το πρώτο σας άλμπουμ με νέο υλικό, εδώ και πολλά χρόνια. Τι σας έκανε να επιστρέψετε στο στούντιο μετά από τόσο μεγάλη απουσία;

Θέλαμε να κάνουμε ένα σωστό Cock Sparrer άλμπουμ. Αν και είχαμε ορισμένα καλά τραγούδια στις τελευταίες μας στούντιο δουλειές, υπήρχε μια γενική αίσθηση ότι δεν είχαμε ξαναηχογραφήσει έναν πλήρη δίσκο από την εποχή του Shock Troops (1983). Έτσι, αφιερώσαμε πολύ χρόνο στο γράψιμο και στις πρόβες προτού ξαναμπούμε σε στούντιο.

Διαλέξαμε με μεγάλη προσοχή το τελευταίο, επιλέγοντας το στούντιο του Pat Collier των Vibrators, ο οποίος είχε εξαιρετική φήμη. Επιπλέον, η δισκογραφική μας εταιρεία, η Captain Oi!, όχι μόνο δεν μας πίεσε για κάτι, αλλά μας έδωσε κι ένα σεβαστό μπάτζετ. Είμαστε ενθουσιασμένοι με το αποτέλεσμα.

Έχετε προγραμματίσει και μια σειρά από ευρωπαϊκές συναυλίες, για την τρέχουσα σεζόν. Θα λέγατε ότι το κοινό σας στην Ευρώπη είναι διαφορετικό από αυτό της πατρίδας σας;

Παλιότερα ίσως, αλλά όχι πια. Πλέον, υπάρχει ένα σταθερό κι αρκετά ποικίλλον διεθνές κοινό όπου έχουμε πάει να παίξουμε. Είναι τρομερά κολακευτικό που τόσοι άνθρωποι, σε τόσες χώρες, έρχονται να μας δούνε, πολλοί ξοδεύοντας μισθούς τους οποίους έχουν κερδίσει ιδρώνοντας. Το γνωρίζουμε καλά και το σεβόμαστε απόλυτα –γι' αυτό, άλλωστε, προσπαθούμε ώστε όλοι να περνάνε όσο γίνεται πιο καλά στα live μας.

Παρ' όλα αυτά δεν προβλέπεται να σας δούμε στην Ελλάδα, αν και μπάντες όπως οι Sham 69 ή οι Cockney Rejects, οι οποίοι βασικά ακολούθησαν τα δικά σας «ηχητικά» ίχνη, έχουν ήδη έρθει για συναυλίες...

Ναι, είναι αλήθεια, αλλά, δυστυχώς, για την ώρα δεν υπάρχει κανένα τέτοιο πλάνο. Ο Steve Bruce και ο Micky Beaufoy, μάλιστα, είδαν και μια καλή ελληνική μπάντα στο Φεστιβάλ της Βιέννης, τους Bootstroke, με τους οποίους γνωριστήκαμε και μας ζητούν διαρκώς να έρθουμε μια βόλτα και από την Ελλάδα. Ποτέ δεν λέμε ποτέ...

Σήμερα θεωρείστε η πρώτη Oi! μπάντα στη μουσική ιστορία, όμως πώς ήταν τα πράγματα για εσάς όταν ξεκινήσατε να γράφετε τραγούδια, στις αρχές της δεκαετίας του 1970;

Τότε φίλε μου, στα 1972, δεν υπήρχε ούτε καν το punk, πόσο μάλλον το Oi!. Κι εμείς δεν ήμασταν παρά μια παρέα η οποία γούσταρε το rock 'n' roll, το να πίνει μπύρες και το να κυνηγάει γκόμενες. Ακόμα γουστάρουμε τα ίδια πράγματα, αλλά, πλέον, μπορούμε να κάνουμε μόνο τα δύο πρώτα!

Πώς έγινε και το πρώτο σας άλμπουμ (Cock Sparrer, 1978) κυκλοφόρησε μονάχα στην Ισπανία; Ποιος ευθύνεται για μια τόσο παράδοξη κίνηση;

Το ξέρεις ότι ποτέ δεν μάθαμε τι ακριβώς έγινε; Ούτε καν είχαμε κάτσει να ηχογραφήσουμε ένα άλμπουμ, δηλαδή. Είχαμε κάνει μόνο κάμποσα studio sessions, με υλικό προοριζόμενο να γεμίσει έναν δίσκο. Αυτά τα sessions χρησιμοποίησε η Decca, η τότε εταιρεία μας. Υποθέτουμε ότι τα πούλησε για να κερδίσει κάποια χρήματα, αφού, βέβαια, μας είχε πρώτα πετάξει έξω.

Στη δεκαετία του 1980, πάντως, πραγματοποιήσατε μια αρκετά δυναμική επιστροφή, ειδικά με το προαναφερόμενο Shock Troops, αλλά και με το single "England Belongs To Me" (1982). Τι έγινε, λοιπόν, και ξαναδιαλυθήκατε ξαφνικά;

Ξαναδιαλυθήκαμε λόγω μιας σειράς δυσχερειών, εξαιτίας των οποίων η ζωή έγινε πολύ δύσκολη για μας. Πρώτα-πρώτα, η Carrere Records, όπου βγήκε το "England Belongs To Me", μας έδιωξε, μη θέλοντας να επενδύσει στο Shock Troops. Με αποτέλεσμα να ταλαιπωρηθούμε μέχρι να βρούμε νέα εταιρία. Ύστερα, ο μουσικός Τύπος στη Βρετανία μας μισούσε, ενώ στις συναυλίες μας ξέσπαγαν συχνά φασαρίες, που είχαν ως αποτέλεσμα να μη μπορούμε να βρούμε εύκολα δουλειά.

Πράγματι, ο Τύπος, τόσο στη Βρετανία, όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, σας κατέταξε στα skinhead συγκροτήματα. Από την άλλη, όποιος έχει πάει σε συναυλίες σας, μπορεί να πιστοποιήσει ότι δεν σας ακούνε μονάχα skinheads. Γιατί πιστεύετε ότι κόλλησε αυτή η ταμπέλα;

Δεν αρνιόμαστε ότι είχαμε πολλά κοινά με τους skinheads. Φοράγαμε Doctor Martin μπότες, Levi τζιν παντελόνια, τιράντες, Ben Sherman μπλουζάκια κτλ. Επιπλέον, όταν γυρίσαμε το βιντεοκλίπ του "We Love You", υιοθετήσαμε ένα ίματζ α-λα-Κουρδιστό Πορτοκάλι, το οποίο κι έμεινε.

Για να ακριβολογούμε, πάντως, μάλλον βρισκόμασταν στα όρια του punk κοινού, ως άτομα, δεν ήμασταν πλήρως ενταγμένοι στη skinhead κουλτούρα. Ήμασταν απλώς αγόρια από το East End, νέα παιδιά, τα οποία ήθελαν να είναι αυτά που ήταν και τίποτα παραπάνω. Γι' αυτό και χαιρόμαστε που πλέον τα πράγματα είναι πιο υγιή και οι «ομάδες» των ακροατών μπορούν και πάλι να αναμιγνύονται χωρίς φασαρίες.

Έτσι όπως έχει εξελιχθεί η σκηνή, όμως, θεωρείτε ότι ο όρος Oi! αντιπροσωπεύει ακόμα τη μουσική σας;

Γράφουμε γρήγορα και φωνακλάδικα τραγούδια με sing-a-long ρεφρέν, για τα πράγματα τα οποία νιώθουμε πως μας αφορούν. Τραγούδια αιχμηρά και με μήνυμα, όπως θέλουμε να πιστεύουμε. Δεν μας ενδιαφέρει και τόσο αν κάποιοι τα λένε Oi! και κάποιοι streetpunk. Πιο μεγάλη σημασία έχει που όσοι ανήκουμε σε αυτήν την κουλτούρα έχουμε πάψει να τα βάζουμε ο ένας με τον άλλον κι έχουμε αναπτύξει έναν δεσμό: είμαστε «εμείς» εναντίον των υπολοίπων.

Από το reunion σας το 1992 κι έκτοτε, δείχνετε να διαθέτετε αστείρευτα ποσά ενέργειας. Έχετε ποτέ κουραστεί να είστε οι Cock Sparrer;

Ποτέ! Άλλωστε, ακόμα και σε περιόδους όπου η μπάντα μένει ανενεργή, κάνουμε πολύ παρέα. Πάνω από όλα είμαστε φίλοι.

Ευχαριστώ πολύ για αυτήν τη συνέντευξη. Κερνάω έναν γύρο μπύρες όταν έρθετε προς τα εδώ...

Αυτό το σημειώνουμε! (γέλια) Cheers and beers from the Cock Sparrer!