Σεπτέμβριος 2012. Αιτήθηκα δημοσιογραφική πρόσκληση για τη συναυλία του Sébastien Tellier που διοργάνωνε τότε στο «Bios» –για να γράψω μια ανταπόκριση. Πήρα την απάντηση ότι «δεν υπήρχε περιθώριο για προσκλήσεις», μαζί με παράπονα ότι ο Tellier δεν υπήρχε στα νέα της ημέρας (είχε γίνει δημοσίευση σε προγενέστερο χρόνο).
Ήταν η απόληξη μιας μακράς, ανάλογης γκρίνιας: ο ιδιοκτήτης του χώρου δεν πλήρωνε τίποτα για καταχωρήσεις, όμως είχε απαίτηση να γίνονται επαναληπτικές αναρτήσεις ειδήσεων για τις συναυλίες του, κάτι για το οποίο άλλες διοργανώσεις πλήρωναν (τότε) στο Avopolis. Τα είχαμε πει μια, δυο, αυτή ήταν η κατάληξη.
Αποφάσισα λοιπόν να πάω μόνος μου στον Tellier, με εισιτήριο από την τσέπη μου. Είχε κόσμο, αλλά φυσικά και υπήρχαν «περιθώρια προσκλήσεων» –άπλετα. Μετά έκατσα, ξενύχτησα, έγραψα την ανταπόκριση και δημοσιεύτηκε πριν από εκείνες λοιπών μέσων, που, όπως ανακάλυψα, είχαν λάβει προσκλήσεις δίχως μα και μου.
Επίσης, μιας και ήταν ουσιαστικά έναρξη νέας σεζόν, αποφάσισα να μην ξαναμιλήσω στον ιδιοκτήτη του χώρου και να μην του ξαναζητήσω τίποτα. Κι αν μετά από χρόνια κάναμε κι ένα μεγάλο Avopolis πάρτυ στο «Ρομάντσο», ανέλαβε ο Δημήτρης Λιλής με τον Βασίλη τον Σεβδαλή όλα τα διαδικαστικά, εγώ δεν ανακατεύτηκα πουθενά.
Η ανταπόκριση για εκείνη τη βραδιά αναδημοσιεύεται τώρα κι εδώ, με μικρές, αισθητικής φύσης τροποποιήσεις.
* οι χρησιμοποιούμενες φωτογραφίες προέρχονται από το Facebook του καλλιτέχνη
Αρχές του μήνα μιλάγαμε με συνάδελφο στα μουσικοδημοσιογραφικά για τον συναυλιακό Σεπτέμβρη και μου είπε ότι το σημαντικότερο live του μήνα ήταν ο Sébastien Tellier. Ούτε οι Red Hot Chili Peppers, ούτε οι Dead Can Dance –ο Tellier.
Σκέφτηκα ότι μάλλον εννοούμε αρκετά διαφορετικά το επίθετο «σημαντικός», έβαλα και το δικό του εναλλακτικό μετερίζι στη ζυγαριά και δεν είπα τίποτα. Τελικά, όμως, δεν διαφωνούσαμε επί της ουσίας. Για εκείνον το σημαντικότερο, για εμένα το πιο ξεχωριστό, πάντως η ανακοίνωση πως έρχεται ο Tellier προξενούσε αυτό το «κάτι» στους διαφορετικούς μας κόσμους.
Ότι ο Tellier θα ερχόταν στην Αθήνα για τα δέκατα γενέθλια του Bios ήταν επίσης κάτι με αρκετή σημειολογία. Δέκα χρόνια Bios, έντεκα χρόνια Tellier –τόσα πέρασαν από το L’ Incroyable Verité (2001)– ο πολυχώρος της Πειραιώς και ο μυστήριος Γάλλος είχαν, κατά μία έννοια, βίους παράλληλους. Αμφότεροι κατάφεραν κι έπλασαν αυθύπαρκτες υπάρξεις με στέρεο μοντέρνο στίγμα, αρκετές φορές κόντρα σε ένα γενικότερο ρεύμα όχι πάντα πρόθυμο να συμμεριστεί τις ανησυχίες τους ή, αν θέλετε, τις εμμονές τους. Και αμφότεροι, εν έτει 2012, απολαμβάνουν της λατρείας των indie/χίπστερ, κοινότητας μικρής μα ηχηρής στα μουσικά πράγματα της πρωτεύουσας.
Αν νομίζετε πάντως ότι το live ήταν η χαρά του χίπστερ, κάνετε μεγάλο λάθος. Το κοινό που ήρθε ως το Bios αποδείχθηκε ετερόκλητο, με τους χίπστερ να αποτελούν ευδιάκριτη μειονότητα σε ένα πλήθος αρκετό μεν για να πεις ότι πήγε καλά η βραδιά, τόσο δε ώστε όλοι να βλέπουμε και κανείς να μην αισθάνεται στριμωγμένος. Όσο για τον Sébastien Tellier, εκείνος έδειξε με τον πλέον απόλυτο τρόπο το «υπερκομματικό» που τον συνοδεύει: εν μέσω των πιο εντυπωσιακών φώτων που έχω παρακολουθήσει σε εγχώρια συναυλία, ο Γάλλος –με ψαρωτικό γυαλί ηλίου και με τα ιδρωμένα μούσια του να έχουν γίνει σχεδόν ένα με την κόμη του– στάθηκε στη σκηνή του Bios ως ένας Ιησούς του μεταμοντέρνου ρομαντισμού, στο μεταίχμιο electronica και ποπ, μα και με έναν απόηχο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ στα (εξαίσια) πλήκτρα.
Δεν υπήρξαν κορυφαίες στιγμές της βραδιάς. Έντεκα και τέταρτο ο ανυπόμονος κόσμος άρχισε τα σφυρίγματα και τις ιαχές, δέκα λεπτά αργότερα ο Tellier διέθετε σάρκα και οστά, σχεδόν με το καλημέρα κέρδισε τη συναυλία. Ως το τέλος της (κάπου μιάμιση ώρα αργότερα) μας είχε μετατρέψει από μεμονωμένα άτομα σε μεθυσμένη κοινότητα, κάνοντάς μας να λικνιζόμαστε και να χορεύουμε.
Τα γυαλιά του τα έβγαλε πρώτη φορά λίγο πριν το "Russian Attractions" –όταν και άρχισε να μας μιλά σε σπασμένα αγγλικά, παραμένοντας έκτοτε ιδιαίτερα επικοινωνιακός και προσιτός, μέχρι τέλους– ενώ αν θεωρούσατε ως gig legend το γεγονός ότι τα κορίτσια πετάνε τα κιλοτάκια τους στις συναυλίες του δεν είχατε παρά να δείτε το πρώτο από αυτά να εκσφενδονίζεται προς σκηνή λίγο πριν το "Kilometer". Φυσικά ο Tellier το τίμησε δεόντως, φορώντας το στραβά στο κεφάλι του κατά την εκτέλεση του τραγουδιού...
Γύρω στη μία παρά, το "L' Amour Et La Violence" υπήρξε πολυπόθητο encore μα και αψίδα θριάμβου, σούμα μιας βραδιάς όπου performer, κοινό, μουσικοί και light show ενώθηκαν εις σώμα ένα. Ο Sébastien Tellier έφυγε αφήνοντας πίσω του μία από τις ωραιότερες συναυλίες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.
