Είχα εντελώς ξεχάσει την κουβέντα που είχα κάνει με τον Jean-Jacques Burnel, ενόψει μιας συναυλίας των Stranglers στην Αθήνα, τον Δεκέμβριο του 2019.
Ανασύρθηκε όμως στη μνήμη μου σήμερα το πρωί στο γραφείο, καθώς ο συνάδελφος Adrian Βρεττός εδώ πάντα ξεκινά τη μέρα με ένα τραγούδι –και σήμερα αυτό ήταν το "Peaches" των Stranglers, από το ντεμπούτο τους Rattus Norvegicus (1977).
Ανέλπιστα καλά πήγε τώρα η κουβέντα με τον Burnel, από την οποία δεν περίμενα πολλά: από ένα σημείο και μετά, δηλαδή, έχεις την εντύπωση ότι γκρουπ σαν τους Stranglers πάνε κάπως στον αυτόματο πιλότο, οπότε κάπως βαριέσαι κι εσύ. Αν κι αυτό δεν είναι ολότελα ακριβές στη δική τους περίπτωση (όχι πάντα, τουλάχιστον).
Η συνέντευξη που προέκυψε δημοσιεύτηκε τότε στο Avopolis και αναδημοσιεύεται τώρα κι εδώ, με μικρές, αισθητικής φύσης τροποποιήσεις.
* οι χρησιμοποιούμενες φωτογραφίες προέρχονται από το υλικό που δόθηκε ως promo στον Τύπο
Αν και πάνε 7 χρόνια από τον τελευταίο σας δίσκο «Giants» (2012), παραμένετε ιδιαιτέρως ενεργητικοί σε επίπεδο ζωντανών εμφανίσεων. Περνάτε καλύτερα περιοδεύοντας; Ή οι ψηφιακές μας ημέρες έχουν κάνει δύσκολη τη δισκογραφία;
Τα τελευταία χρόνια ήμασταν τόσο απασχολημένοι ταξιδεύοντας σε όλον τον κόσμο για συναυλίες, ώστε όχι μόνο για δισκογραφία δεν είχαμε μυαλό, μα ούτε καλά-καλά για να μαζέψουμε τις σκέψεις μας. Ωστόσο, είναι αλήθεια: ο τρόπος που θεωρούσαμε «παραδοσιακό» ως προς την επαφή με τη μουσική, έχει πλέον αλλάξει. Όμως η ανάγκη να φτιάξουμε νέα μουσική και κυρίως η ανάγκη να ερμηνεύσουμε τον κόσμο μέσω αυτής, είναι ακόμα εδώ.
Άρα υπάρχει φρέσκο υλικό; Θα συνεχίσετε την «παράδοση» των Stranglers στη συναυλία της Αθήνας, να παρουσιάζετε δηλαδή νέα τραγούδια live, πριν φτάσετε στην τελική στούντιο μορφή;
Ναι, υπάρχει φρέσκο υλικό: πρόσφατα καταφέραμε και να γράψουμε, αλλά και να ηχογραφήσουμε καινούρια τραγούδια. Η δε παράδοσή μας συνεχίζει όπως την ξέρετε, οπότε να το έχετε σίγουρο ότι θα παίξουμε και νέα κομμάτια στην Αθήνα.
Έχετε εμφανιστεί πολλές φορές στην Ελλάδα, καταφέρνοντας κάθε φορά να ανανεώνετε τους δεσμούς με το εγχώριο κοινό. Υπάρχει κάποια άγνωστη ιστορία, την οποία θα ήθελες να μοιραστείς;
Υπάρχουν πολλές άγνωστες ιστορίες, ωστόσο στο θέμα αυτό θα ήθελα να παραμείνω διακριτικός. Ας πούμε όμως το εξής, ότι έχω μόνο θετικές μνήμες από τις φορές που βρεθήκαμε στην Ελλάδα με τους Stranglers. Έχω αγαπήσει στη χώρα σας...
Εντωμεταξύ, το άλμπουμ του 1984 «Aural Sculpture» βγήκε σε deluxe βινυλιακή επανέκδοση, με κάμποσα ακυκλοφόρητα τραγούδια εκείνης της περιόδου. Μετά από τόσα χρόνια, πώς αποτιμάς αλήθεια την παρέμβαση του παραγωγού Laurie Latham;
Το «Aural Sculpture» είχε πολλές περιπέτειες, με την Epic Records να απορρίπτει τα αρχικά demo. Ο Laurie κλήθηκε λοιπόν να κάνει τη μουσική μας πιο προσβάσιμη στην αμερικάνικη αγορά. Εκείνα τα χρόνια αποδέχθηκα την παρέμβασή του με απροθυμία. Σκεπτόμενος πλέον τα πράγματα από απόσταση, κατανοώ ότι μας έμπασε σε μια ηχητικά άγνωστη περιοχή. Και, τελικά, κάτι τέτοιο πάντα αποδεικνύεται θετικό.
Πρόσφατα κάναμε μια συνέντευξη με ένα ελληνικό γκρουπ, τους Magic De Spell, με τους οποίους δούλεψες ως παραγωγός πίσω στο 1993, για το άλμπουμ τους «Διακοπές Στο Sarajevo». Θυμήθηκαν λοιπόν πόσο καίρια ήταν τότε η επιμονή σου να γράψουν στίχους στα ελληνικά. Γιατί είχε τόση σημασία;
Κοίτα, το rock 'n' roll είναι διεθνής υπόθεση και από αυτή την άποψη ανήκει πραγματικά στον καθένα. Την ίδια στιγμή, όμως, πιστεύω ότι αντλεί τη δύναμή του από το πόσο καλά μπορεί να αντικατοπτρίσει και τα τοπικά θέματα που αποτελούν την καθημερινότητα μιας μπάντας. Χρειάζεται λοιπόν να εκφράζεσαι με τρόπο άμεσα αντιληπτό και κατανοητό, στο περιβάλλον όπου δραστηριοποιείσαι.
Στους Stranglers, πάντως, ένα σημαντικό κομμάτι της στιχουργικής σας είχε να κάνει με το πώς αποτυπώνατε όσα συνέβαιναν στον ευρύτερο κόσμο. Σήμερα, πού στέκεσαι ως παρατηρητής των διεθνών εξελίξεων;
Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω; Κλιματική αλλαγή, ο Ντόναλντ Τραμπ είναι Πρόεδρος των Η.Π.Α., η Κίνα, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην Τουρκία, η κατάσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, τα όσα κάνει ο Rodrigo Duterte στις Φιλιππίνες, το Ιράν, ο πόλεμος στη Συρία, η Βενεζουέλα, αλλά και η κατάσταση με τα ναρκωτικά και το μεταναστευτικό. Θα χρειαζόμασταν ώρες για να τα συζητήσουμε όλα αυτά διεξοδικά.
Ας πάμε λοιπόν στο μακρινό παρελθόν, στις punk ημέρες της Βρετανίας, τότε που παίξατε support στις περιοδείες που έκαναν στο Νησί η Patti Smith και οι Ramones. Επηρέασαν αλήθεια τη γραφή σας τα όσα ζήσατε κοντά τους;
Οι μέρες εκείνες ήταν φοβερές. Ωστόσο η γραφή μας είχε ήδη τον χαρακτήρα που ξέρετε, καθώς το υλικό τόσο για το «Rattus Norvegicus» (Απρίλιος 1977), όσο και για το «No More Heroes» (Σεπτέμβριος 1977), είχε ήδη γραφτεί.
Τέλος, ξέρω ότι κατέχεις μαύρη ζώνη έβδομου βαθμού στο Shidokan Karate. Ασχολείσαι ακόμα;
Ασχολούμαι, ναι! Απλά όχι τόσο συχνά, τα τελευταία χρόνια. Οι Stranglers συνεχίζουν να απαιτούν το μεγαλύτερο μέρος του ελεύθερου χρόνου μου, ειδικά όταν βρισκόμαστε σε περιοδείες.
