Τον Φεβρουάριο του 2019 πήρα μία από τις «δύσκολες» αποφάσεις του μουσικοεπαγγελματικού μου σύμπαντoς. Από εκείνες που πια έχουν καταλήξει στα ψιλά των ψιλών γραμμάτων για τους περισσότερους που χρήζονται «αρχισυντάκτες» στον ιντερνετικό Τύπο, ενώ στην ουσία δεν είναι παρά απλοί διαχειριστές μιας αδηφάγας, ατσούμπαλης ροής. Τουτέστιν, και οι Uriah Heep στην πόλη και ο φοβερός και τρομερός Attila Csihar των Mayhem, σε μια σύμπραξη-έκπληξη με τους «δικούς μας» Lüüp του Στέλιου Ρωμαλιάδη. Την ίδια ημέρα.
Ήθελα να πάω στη δεύτερη συναυλία. Όχι επειδή σνόμπαρα τους Uriah Heep –κάθε άλλο. Όμως θεωρούσα ότι θα έπαιζαν κάτι πολλάκις γνώριμο, ενώ η έτερη περίσταση έταζε περιπλανήσεις σε παρθένα εδάφη. Ωστόσο συντάκτης για να πάει σε Lüüp & Attila υπήρχε (και γνώριζα ότι ο Δημήτρης Μεντές θα έκανε καλή δουλειά), ενώ για τους Uriah Heep όχι. Και ένα site σαν το (τότε) Avopolis, του οποίου είχα την αρχισυνταξία, δεν γινόταν να αγνοήσει μια τόσο μεγάλη συναυλία, ενός ονόματος με διαχρονική δημοφιλία στην Ελλάδα. Οπότε πήγε ο αρχισυντάκτης για την απαραίτητη κάλυψη, όπως οφείλει να κάνει εάν και εφόσον είναι σοβαρός ως αρχηγός μιας ομάδας.
Η βραδιά των Uriah Heep βγήκε αναμενόμενα sold-out και ήταν υπέροχη. Αλλά κάπως μου έμεινε το απωθημένο που δεν είδα τον Attila, καθώς είχα χάσει και τους Mayhem το 2017, σε εκείνη τη συναυλία γύρω από το De Mysteriis Dom Sathanas που μάλλον δίχασε το κοινό. Τα θυμήθηκα όλα αυτά καθώς στεκόμουν στο Fuzz, έτοιμος να υποδεχτώ τους Mayhem στον φετινό τους ερχομό στην πόλη. Ο οποίος ήταν καταπληκτικός, μα θα αποτελέσει αντικείμενο μιας διαφορετικής εξιστόρησης, που δεν θα αργήσει να εμφανιστεί στο Αθηνόραμα.
Για την ώρα, η αφορμή δίνει καλή πάσα για μια αναδρομή στη βραδιά των Uriah Heep στο κατάμεστο Fuzz και στο κείμενο που προέκυψε και πρωτοδημοσιεύτηκε στο Avopolis –εδώ αναδημοσιεύεται με μικρές, αισθητικής φύσης τροποποιήσεις. Οι χρησιμοποιούμενες φωτογραφίες είναι από εκεί και ανήκουν στον Χάρη Σφακιανάκη. Η δε ανταπόκριση προξένησε και αντιδράσεις. Αλλά ας πάει και το παλιάμπελο...
Υπάρχει κάτι όμορφο σε όσες συναυλίες ρέουν όπως πρέπει να ρέει μια τέτοια εμπειρία, δηλαδή με τους μεν διοργανωτές να τηρούν τα προγράμματα τα οποία ανακοινώνουν και το κοινό να έρχεται κι αυτό στην ώρα του. Κάπως έτσι, μπορείς να έχεις Παρασκευή βράδυ ένα sold-out Fuzz χωρίς ουρές, χωρίς περιττή ορθοστασία, χωρίς κανείς να δυσφορεί ή να ταλαιπωρείται. Ας το σημειώσουν κάπου όσοι ασχολούνται με ανάλογες ανά την πόλη τελετές, αδυνατώντας εντούτοις να φανούν συνεπείς σε ωράρια που οι ίδιοι μπαίνουν στον κόπο να εκπονήσουν.
Σε αντίθεση με το γνωστό ρητό, πάντως, η καλή μέρα δεν φάνηκε στο Fuzz από το πρωί. Είναι βέβαια μια γνώμη αυτή που μάλλον δεν συμμερίζεται η πλειονότητα των παρευρισκόμενων, καθώς το εγχώριο support σχήμα των Chrysilia κέρδισε και μπόλικη προσοχή, αλλά και αρκετά χειροκροτήματα. Το γκρουπ ευτύχησε να παίξει μπροστά σε ένα μαγαζί που είχε σχεδόν γεμίσει (και μάλιστα με διάφορες ηλικίες), παρουσιάζοντας υλικό από τον μοναδικό ως σήμερα δίσκο του Et In Arcadia Ego (2017), συν μια διασκευή σε Loreena McKennitt, που προορίζεται για κάποιο επόμενο άλμπουμ.
Σε κάθε περίπτωση, οι Chrysilia ξεχάστηκαν γρήγορα όταν βγήκαν στη σκηνή οι Uriah Heep κάτω από το μεγάλο πανό του Living The Dream –του πρόσφατου δίσκου (2018), που τους ξανάφερε στην Ελλάδα έπειτα από κάμποσα χρόνια. Το Fuzz καλωσόρισε με ιαχές και χειροκροτήματα κι εκείνοι μπήκαν με όρεξη και σθένος στο φρέσκο "Grazed By Heaven", δείχνοντας εξαρχής ότι μας περίμενε μια πολύ ωραία hard rock βραδιά. Κι αυτό ακριβώς πήραμε.
Είναι αλήθεια ότι οι Uriah Heep έζησαν πολλά χρόνια όντας ο Ντ' Αρτανιάν του βρετανικού σκληρού ήχου των 1970s, καθώς τις θέσεις των Τριών Σωματοφυλάκων καπάρωσαν οι Black Sabbath, οι Led Zeppelin και οι Deep Purple. Είναι επίσης αλήθεια ότι το hard rock όραμα του Mick Box και της εκάστοτε παρέας του βρέθηκε υπερβολικά κοντά στους τελευταίους. Σήμερα, όμως, 50 σχεδόν χρόνια μετά το Very 'eavy... Very 'umble (1970), οι παλιές αποστάσεις έχουν μικρύνει και οι Uriah Heep έχουν καταφέρει να αναδειχθούν σε δύναμη (συχνά) συνεπέστερη των Deep Purple –τόσο στη δισκογραφία, όσο και στη σκηνή.
Ήταν κάτι που το έβλεπες καθαρά στο Fuzz: ακόμα και στις στιγμές εκείνες όπου γέμιζαν απλά τον συναυλιακό χρόνο με φασόν επιλογές σαν το "Waters Flowin'" και "Rocks On The Road", υπήρχε πάντα κάποιο riff του Mick Box να δημιουργήσει πώρωση, όπως και ο αειθαλής, ακούραστος Bernie Shaw, διαρκώς έτοιμος να μας μιλήσει ή να μας εντυπωσιάσει με τη φοβερή φόρμα της φωνής του. Δίχως την προσθήκη του Καναδού το 1986 και δίχως τον τρόπο με τον οποίον έκανε δικά του τα κλασικά άσματα του γκρουπ (το "Return To Fantasy", μάλιστα, το λέει καλύτερα απ' όλους), είναι αμφίβολο αν θα μπορούσαν να σταθούν οι Uriah Heep πέραν των 1980s. Δίπλα τους, ο πάντα βροντερός Russell Gilbrook έδινε το δικό του ρεσιτάλ στα ντραμς, ο Phil Lanzon πρόσφερε την πινελιά των keyboards με αέρα Jon Lord και ο Davey Rimmer –η νεότερη προσθήκη στη σύνθεση– έδειξε ότι κατέχει επάξια το μπάσο του ιστορικού γκρουπ.
Αναμενόμενα, η συναυλία κορύφωσε προς το φινάλε, όταν πια οι Uriah Heep άφησαν στην άκρη το promo για το Living The Dream και παρέδωσαν "Gypsy", "July Morning" (σε μια θεσπέσια εκτέλεση, έστω και αν ήταν εδώ που πολλοί θυμηθήκαμε τον γλυκόλαλο David Byron, χρόνια πια πεθαμένο), "Sunrise" και "Lady In Black". Στο οποίο ο Shaw μας έβαλε να τραγουδήσουμε τα χορωδιακά, ισχυριζόμενος ότι είμαστε μακράν το δυνατότερο κοινό ανάμεσα σε 36 χώρες. Το φινάλε είχε βέβαια "Easy Livin'", μέσα σε γενική αποθέωση.
Δυστυχώς στην Ελλάδα (και όχι μόνο) κάμποσοι από τους ανθρώπους που επιδιώκουν να κάνουν «φασαρία» με τη γνώμη τους σε social media και σε ό,τι απέμεινε από τον μουσικό Τύπο είναι όχι μόνο ανίδεοι για την παρακαταθήκη τέτοιων ονομάτων, μα και επιλεκτικά είρωνες απέναντι στην επί τόσα χρόνια πορεία: o Mick Box έχει ακριβώς την ίδια ηλικία με τον Iggy Pop, αλλά ο ένας λογίζεται για παλιοδεινόσαυρος και ο άλλος ως φαινόμενο. Ευτυχώς, όμως, όσοι αποκτήσαμε rock παιδεία της προκοπής χωρίς να στοιχηθούμε πίσω από καλλιτέχνες με 0,5 καλό δίσκο μη και δεν λουστούμε στο όποιο περιστασιακό coolness, κάνουμε ακόμα sold-out τέτοιες συναυλίες στην πόλη. Γιατι ξέρουμε πόσο εγγυημένο είναι το γεγονός ότι θα περάσουμε καλά.
