Αν και κάπου τη σημείωσα στον προγραμματισμό μου για το άνοιγμα της νέας συναυλιακής σεζόν, τελικά δεν την πρόλαβα τη Μπέσσυ Αργυράκη. Η οποία, ένεκα των τηλεοπτικών εμφανίσεων σε διάφορες πρωινές εκπομπές –και κυρίως στο μουσικό σόου «Just The 2 Of Us»– βρέθηκε ξανά να παίζει σε μεγαλύτερους χώρους σε σύγκριση με το πρόσφατο παρελθόν.
Τελευταία φορά, δηλαδή, την είχα πετύχει στο «Tiki Bar» στο Κουκάκι, αρχές Ιανουαρίου 2017, τέλειωναν-δεν τέλειωναν οι τότε γιορτές. Σε μια κεφάτη βραδιά με πολλές αναμνήσεις από την καριέρα της στην εγχώρια pop, που κοντεύει αισίως να συμπληρώσει τα 50 χρόνια καθώς γράφονται τούτες οι γραμμές.
Μια ανταπόκριση για εκείνη τη βραδιά γράφτηκε τότε για λογαριασμό του Avopolis και αναδημοσιεύεται τώρα κι εδώ, με μικρές, αισθητικής φύσης τροποποιήσεις.
* η χρησιμοποιούμενη κεντρική φωτογραφία προήλθε από τη σελίδα της τραγουδίστριας στο Facebook, κάτωθι βλέπετε το εξώφυλλο από τη γιαπωνέζικη έκδοση του single "Toshihiko"
Η Μπέσσυ Αργυράκη άργησε λίγο να αρχίσει στο «Tiki», ωστόσο, στην πραγματικότητα, είχε ξεκινήσει την εμφάνισή της ήδη πριν πιάσει το μικρόφωνο. Ευρισκόμενη ανάμεσα στον κόσμο, χαιρετώντας τους γνώριμούς της, αλλά και μιλώντας (έστω στα πεταχτά) και με τους άγνωστους που έβλεπε στο μπαρ: είχε για όλους μας ένα χαμόγελο και μια χιουμοριστική ατάκα, καθώς παράγγελνε τις σαμπούκες της.
Το δε πρόγραμμα μπορεί να μην ήταν 100% ζωντανό, πάντως ήταν ...ολοζώντανο όσον αφορά την πρωταγωνίστρια της βραδιάς. Δεν υπήρχε μπάντα, δηλαδή· κι έτσι, μουσικά μιλώντας, τα πάντα βασίστηκαν στον υπολογιστή. Όμως η ίδια η Αργυράκη τραγούδησε live, δίνοντάς τα όλα.
Δεν φύλαξε τα κομμάτια που πολλοί περίμεναν να ακούσουν για κάποια «κορύφωση» του προγράμματος, αλλά μπήκε κατευθείαν με το "Μεγάλη Στιγμή", για να συνεχίσει με "Κορμί Κι Αλάτι" και "Έλα Ξανά". Δεν έκανε οικονομία σε δυνάμεις, μα ξεκίνησε με ορμή, δείχνοντάς μας με το καλημέρα πού στέκεται η φωνή της εν έτει 2017, 44 χρόνια μετά την "Ηλεκτρονική Εποχή": χωρίς να προσπαθήσει να κρύψει τις χορδές που έχουν «αγριέψει» με τα χρόνια (αντιθέτως, τις γύρισε και υπέρ της σε ορισμένα σημεία), έδειξε παράλληλα ότι διαφορετικές ποιότητες –κυρίως η γλυκιά αίσθηση που πάντα άφηναν οι καθαρές σε επίπεδο άρθρωσης και στρογγυλές της ερμηνείες– παραμένουν αναλλοίωτες. Τα δε αποθέματά της σε κέφι, ενέργεια και κίνηση ήταν το κάτι άλλο, γενόμενα σε αρκετά σημεία της βραδιάς αιτία για να αρχίσουν κάποιοι τον χορό. Μερικοί, μάλιστα, κατεβαίνοντας από το πάνω μέρος του «Tiki» κάτω.
Αυτό ακριβώς το κέφι υπήρξε πολύτιμος σύμμαχος για τις πολλές ελληνοποιημένες διασκευές που ακούσαμε: μια τακτική συνηθισμένη στην εγχώρια ποπ δισκογραφία της δεκαετίας του 1970, που όμως σε βάθος χρόνου αδίκησε καλές φωνές (σαν της Αργυράκη, μα και άλλων). Όσο ωραία δηλαδή κι αν μας σέρβιρε το "Stayin' Alive" των Bee Gees ως "Πιο Δυνατά", το "9 To 5" της Dolly Parton ως "Πού Θα Πάει" ή το περίφημο "No More Tears (Enough Is Enough)" ως "Λοιπόν Αρκετά", τέτοιες ελληνοποιήσεις μόνο ως cult μπορούν να σταθούν σήμερα.
Αντίθετα, στιγμές του δικού της ρεπερτορίου σαν τις προαναφερθείσες άνωθεν ή σαν το "Χάνω Το Μυαλό Μου", το "Μια Θάλασσα Γαλάζια", το "Ακατάλληλο Για Ανηλίκους" και φυσικά το "Μάθημα Σολφέζ", απέδειξαν ότι ακόμα κουβαλούν την ανεμελιά και την αθωότητα της εποχής τους, σε χρόνια κατά τα οποία εκτιμάμε ξανά τέτοια χαρακτηριστικά, σαν κοινό. Απόρησα έτσι που παράκαμψε την "Ηλεκτρονική Εποχή" και τις "Αναμνήσεις" ή που δεν στάθηκε περαιτέρω σε στιγμές των 1990s σαν το "Θα Σταματήσω Φορτηγά" και το "Μες Την Προσευχή Μου" –το τραγούδι των τίτλων της θρυλικής σαπουνόπερας «Η Λάμψη».
Στα δύο μέρη του προγράμματος στο «Tiki» η Αργυράκη μας παρουσίασε κι ένα ολοκαίνουριο τραγούδι με τίτλο "Το Φιλί Μου 'Κλεψε" (το οποίο ακούσαμε ωστόσο εντελώς playback), τραγούδησε «happy birthday» σε στυλ Marilyn Monroe στον Δημήτρη Βόγλη και στους κάμποσους ακόμα εορτάζοντες γενέθλια θαμώνες και είπε και πολλά τραγούδια άλλων διάσημων συναδέλφων της, ξεσηκώνοντας λ.χ. με το "Και Καλύτερα" της Μαρινέλλας, το "Είσαι Μια Συνήθεια" της Λίτσας Διαμάντη ή το "Αν Μια Μέρα Σε Χάσω" του Πασχάλη.
Εκεί όμως που πραγματικά εντυπωσιάστηκα, σε προσωπικό επίπεδο, ήταν όταν άρχισε να λέει το "Back To Black" της Amy Winehouse: ναι μεν με έντονη ελληνική προφορά σε ορισμένες λέξεις, μα με πραγματικά δικό της τρόπο, με ατόφια συγκίνηση και μακριά από αχρείαστες υπερβολές.
Αντικειμενικά, ωστόσο, η «μεγάλη στιγμή» της βραδιάς ήταν όταν ακούστηκε η ιαπωνική της επιτυχία "Toshihiko" –ένα εξαιρετικό ποπ τραγούδι, ας σημειωθεί– για χάρη ενός θεατή που είχε σπουδάσει στην Ιαπωνία. Στον οποίον κι έδωσε το μικρόφωνο κατόπιν για να μας κατατοπίσει λίγο για το θέμα, πράγμα που έκανε με τον καλύτερο τρόπο, ενημερώνοντάς μας πως «για όλα φταίει ο Τοσίχικο»! Ένας άλλος θεατής, μάλιστα, ο οποίος είχε έρθει στο «Tiki» για να γιορτάσει τα γενέθλιά του κουβαλώντας μια τσάντα γεμάτη δίσκους της ερμηνεύτριας προς υπογραφή, είχε μαζί κι εκείνο το ιαπωνικό βινύλιο, με την Αργυράκη να τον ρωτά «αυτό πού το βρήκες; Στο e-Bay;». Ένα σπαρταριστό στιγμιότυπο.
Περάσαμε φανταστικά με τη Μπέσσυ Αργυράκη στο «Tiki» κι ακόμα τη συζητάμε, τόσες μέρες μετά. Αυτό, μάλλον, τα λέει όλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου