Μια κριτική μου από τo 2019 στο άλμπουμ «Crushing» της Αυστραλέζας τραγουδοποιού Julia Jacklin. Η οποία φέτος το καλοκαίρι κυκλοφόρησε τον τρίτο της δίσκο, «Pre Pleasure», εδραιωνόμενη ως όνομα στο alternative pop/rock στερέωμα της πατρίδας της (στη Βρετανία ακόμα ασθμαίνει, οι Η.Π.Α. δεν την έχουν ακόμα ανακαλύψει).
Όπως και άλλα μου κείμενα της ίδιας περιόδου, η κριτική αυτή πρωτοδημοσιεύτηκε στο Avopolis, του οποίου ήμουν τότε αρχισυντάκτης. Αναδημοσιεύεται τώρα εδώ με μικρές, αισθητικής φύσης τροποποιήσεις.
* Η κεντρική φωτογραφία προέρχεται από υλικό που έχει δοθεί ως promo στον Τύπο
Αποφάσισε να τον αφήσει όταν συνειδητοποίησε ότι, κοντά του, δεν είναι η «good woman» που προφανώς επιθυμούσε να είναι· μόνο που την ανησυχεί που αυτός ίσως έχει ακόμα εκείνη τη φωτογραφία, στην οποία ποζάρει γυμνή στο κρεβάτι του, στα 23 της χρόνια.
Δεν είναι κάτι θεαματικό το "Body", είναι όμως ένα όμορφο τραγούδι, το οποίο μεταφέρει εύστοχα και αβίαστα την αλήθεια της δημιουργού του, επαναφέροντας ταυτόχρονα κάτι από τη χαμένη τιμή της κλασικής indie τραγουδοποιίας. Εκείνης που βασιζόταν πάντα σε απλά και νόστιμα υλικά και στη δύναμη μιας πειστικής αφήγησης από τον ενδότερο κόσμο, αντί να καβαλάει την τάδε ή τη δείνα αναβίωση και το όποιο πρόσκαιρο hype.
Γίνεται έτσι ιδανική αρχή για το Crushing, βήμα νο. 2 για την τραγουδοποιό Julia Jacklin από την Αυστραλία. Πόσο μάλλον αν το άλμπουμ βαδίζει και στη συνέχεια σε ανάλογους δρόμους, κοινωνώντας κάμποσες ακόμα ιστορίες. Oι οποίες εκτυλίσσονται (συνήθως) γύρω από/μετά από χωρισμούς, προσφέροντας απευθείας σύνδεση και επικοινωνία με την ψυχοσύνθεση μιας νέας κοπέλας που ψάχνει μέσω του έρωτα να απαντήσει στο ποια είναι.
Είναι το παρορμητικό, πληγωμένο κορίτσι του "Pressure To Party", που θέλει να φύγει από όλα τα πάρτυ στα οποία την καλούν ώστε να τον ξεπεράσει χορεύοντας με αγνώστους; Είναι το κατασταλαγμένο κορίτσι του "You Were Right", που κάνει την ψύχραιμη αποτίμησή της αφού το έληξαν με το αγόρι, βρίσκοντας τα δικά της και τα δικά του δίκια; Είναι το ανασφαλές κορίτσι του "Good Guy", που όταν νιώθει μοναξιά θέλει να το ακούει, να το ακούει να το λες (είσαι η αγάπη της ζωής μου κτλ.); Είναι το κορίτσι του "Don't Know How To Keep Loving You"; Το οποίο έμπλεξε σε μια καλή σχέση, που δεν συνάδει όμως με τους ρυθμούς και τις ανησυχίες της ηλικίας της και δεν ξέρει έτσι πώς να συνεχίσει, από τη στιγμή που δεν υπάρχουν πια εκπλήξεις και ανατροπές;
Στο Crushing δεν έχουν σημασία οι απαντήσεις. Όχι από τη στιγμή που οι ερωτήσεις απευθύνονται από ένα σημείο στο οποίο πραγματικά συναντιούνται η μουσική, ο λόγος και η τραγουδιστική έκφραση, κρατώντας ρόλους ισότιμους. Σκεφτείτε πόσοι διαφημισμένοι εναλλακτικοί δίσκοι της τελευταίας δεκαετίας δεν κατάφεραν να την κρατήσουν αυτήν την ισορροπία, κάνοντάς μας να νυστάζουμε, παρά την κατά καιρούς ενδιαφέρουσα στιχουργική τους. Ακόμα κι αν σωστά ανιχνεύσει κανείς τη συμπατριώτισσα Courtney Barnett πίσω από τα επιτεύγματα της Jacklin και την παρρησία με την οποία εκπέμπει το επίκαιρο ηλικιακό στίγμα της γυναικείας 20+ νεότητας, ούτε κι εκείνη έχει καταφέρει σε κάθε της δίσκο μέχρι σήμερα να μη ντελαπάρει.
Εντάξει, από εκεί και πέρα μπορείς να παρατηρήσεις ότι οι πιο λιτές, μπαλανταδόρικες στιγμές τύπου "Comfort" χάνουν τα πατήματά τους και ότι οι στίχοι μένουν εμμονικά προσκολλημένοι σε μια ερωτική θεματολογία: όταν πάνε να πουν και κάτι περισσότερο ("When The Family Flies In"), τα νοήματα θολώνουν.
Δεν πειράζει.
Η Jacklin φέρνει στο προσκήνιο την κοριτσίστικη της γλύκα χωρίς να ξεπέφτει σε γλυκερές μανιέρες. Αντιθέτως, μάλιστα: οι ερμηνείες της αποδεικνύονται από καρδιάς, δίνονται με πολύ καλή άρθρωση (η οποία βοηθά το ειδικό βάρος ορισμένων καίριων στίχων) και τηρούν ευεργετικές για τα αυτιά μας αποστάσεις από τα γνωστά indie νιαουρίσματα της προκάτ ευαισθησίας. Το Crushing βρέθηκε επάξια στο αυστραλέζικο top-10 (#8) και έκανε ήδη το δειλό του πέρασμα κι εδώ προς Ευρώπη μεριά (Βρετανία #67). Τα υπόλοιπα, θα τα δούμε εν καιρώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου