Η Συχνοτική Συμπεριφορά του Σαββάτου «σέρβιρε» ντουέτο σε κονσέρβα, αφού είχαμε προηχογραφήσει την εκπομπή με τον Στυλιανό Τζιρίτα, εν όψει των φετινών καλοκαιρινών αδειών.
Η σκέψη του Ennio Morricone και των θρυλικών του soundtracks παρέμεινε μαζί μας, παίξαμε όμως και 10CC και Fela Kuti σε κομβικές νιγηριανές ηχογραφήσεις, αλλά και το πάντα σαγηνευτικό "Boat-Woman-Song" από την Canaxis 5 συνεργασία του Holger Czukay με τον Rolf Dammers (1969).
Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο το σόου πατώντας στον σύνδεσμο εδώ, με τη σημαντική επισήμανση ότι –καθώς η εκπομπή λαμβάνεται από το αρχείο του 105,5 Στο Κόκκινο– περιέχει και τα δελτία ειδήσεων που της αναλογούν (των 16.00 στο ξεκίνημα και των 17.00 στο ενδιάμεσο).
Συμπεριφέρθηκαν συχνοτικώς τα εξής κομμάτια:
1. ENNIO MORRICONE: Theme From Per Qualche Dollaro In Più
Τέτοιες εποχές κάθε χρόνο, όταν με τις θερινές άδειες στους 105,5 Στο Κόκκινο κλείνει ουσιαστικά η ραδιοφωνική σαιζόν και αρχίζουμε σιγά-σιγά να σκεφτόμαστε τα «καινούρια» και τα «επόμενα», το δικό μου μυαλό πάντοτε πηγαίνει στον Βαγγέλη τον Βέκιο. Που για τους περισσότερους, βέβαια, έχει μείνει στη μνήμη ως ο «ντράμερ των Μουσικών Ταξιαρχιών» (των οποίων υπήρξε και συνιδρυτής), αλλά για μένα είναι πάντα και κάτι άλλο: ο άνθρωπος που με έπεισε να κάνω ραδιόφωνο ανοίγοντας αυτήν την επαγγελματική πόρτα στη ζωή μου, η οποία φέτος συμπλήρωσε αισίως 13 χρόνια –όλα στα FM, ντουέτο με τον Στυλιανό Τζιρίτα, άσχετα αν κάναμε τη Συχνοτική Συμπεριφορά ή το πρωινό ενημερωτικό του Κόκκινου Πετεινού.
Με τον Βαγγέλη, τσακωνόμασταν συχνά. Και όταν λέω τσακωνόμασταν, δεν εννοώ μόνο στο φιλικό, για τον τάδε δίσκο, το δείνα τραγούδι. Συνέβαιναν βέβαια κι αυτά, χτυπούσε λ.χ. το τηλέφωνο και πήγαινε κάπως έτσι η συζήτηση:
- έλα βρε μαλάκα, παίξατε Άντζελα Δημητρίου χθες;
- ξέρω 'γω ρε συ Βαγγέλη, άμα παίζει ο σταθμός Φωτεινή Δάρρα, δεν καταλαβαίνω, γιατί όχι, καλύτερη δεν είναι;
- τι;! ποιος έπαιξε Δάρρα; πότε;
- ε, τώρα, λες και δεν τα ξέρεις...
- καλά, σε κλείνω γιατί πνίγομαι, πέρνα να πιούμε καφέ
Ποτέ δεν είπε «αυτό δεν θα το ξαναπαίξεις»· γιατί για τον Βέκιο το ράδιο ήταν οι παραγωγοί του, άσχετα με τα δικά του γούστα, γύρω από τα οποία είχε ισχυρές, ισχυρότατες απόψεις. Είναι μια κουλτούρα που λείπει ηχηρά από τη σκεβρωμένη ραδιοφωνία της χώρας μας. Προσπαθεί ίσως να ξανανθίσει στους ιντερνετικούς σταθμούς, αλλά ως τώρα το κοινό που τους ακολουθεί είναι αριθμητικά πολύ μικρό, ενώ και οι ίδιοι δεν είναι απαλλαγμένοι από λογής-λογής κουτάκια. Αρκετές φορές, μάλιστα, αντιμετωπίζονται ακόμα και από όσους τους επανδρώνουν ως πιθανό μεταβατικό σκαλοπάτι προς τα FM, παρά ως κάτι με αυταξία.
Τα παραπάνω είναι βέβαια τα ευτράπελα. Γιατί, κατά καιρούς, ανταλλάξαμε και βαριές κουβέντες με τον Βέκιο, στο παλιό κτίριο του 105,5 Στο Κόκκινο στη Σαρρή –επί κρίσιμων επαγγελματικών θεμάτων. Να με συγχωρούν όσοι αγαπάνε τους εξωραϊσμούς και τα δεδικαίωται των νεκρών, αλλά προσωπικά προτιμώ να τους θυμάμαι ως ζωντανούς ανθρώπους· με τα καλά και τα στραβά τους, δηλαδή, και όχι ως ψευδεπίγραφα αγίους. Αλλά ό,τι και να είχε ειπωθεί μεταξύ μας, στο τέλος τα ξαναβρίσκαμε. Δεν έμεναν πικρίες.
Τελευταία φορά που είδα τον Βαγγέλη, περπατήσαμε μαζί τα στενά κάτω από την Ομόνοια για να βγούμε Ψυρρή. Είπαμε μόνο για δουλειές, ήταν σκασμένος με διάφορα, μα δεν το έβαζε κάτω· είχε ένα σχέδιο ακόμα να δοκιμάσει, μου είπε. Αλλά ο Μάρτης του 2015, έβαλε απροσδόκητους τίτλους τέλους σε όλα, πολύ νωρίς.
Κύλησαν 5 γεμάτα χρόνια από τότε, οπότε σκάλισα αυτές τις μέρες τα αρχεία και βρήκα τη συνέντευξη που στάθηκε αρχή για τη γνωριμία μας με τον Βαγγέλη. Πρωτοσυναντηθήκαμε λοιπόν φθινόπωρο του 2007, στου Ψυρρή: είχε στήσει τότε το συγκρότημα Ελελεύ, βγάζοντας κι ένα ομώνυμο άλμπουμ στην ιστορική Hitch-Hyke. Στον καφέ που κανονίσαμε ήρθε μαζί με την τραγουδίστρια του σχήματος, Μαρία Πανοσιάν, η οποία επίσης δούλεψε στους 105,5 Στο Κόκκινο επί σειρά ετών, ως ηχολήπτρια, αλλά και ως μουσική παραγωγός· έχει μάλιστα και τη δική της, σόλο καριέρα, με διαφορετικές ανησυχίες συγκριτικά με τους Ελελεύ. Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο (τότε) Avopolis Greek και αναδημοσιεύεται εδώ με μικρές, αισθητικής φύσης τροποποιήσεις.
Από τη μία, ένας μουσικός με ιστορία και θητεία στις θρυλικές Μουσικές Ταξιαρχίες, που όμως απουσίασε κάμποσα χρόνια από τη δισκογραφία. Από την άλλη μια νέα φωνή, την οποία πρώτη φορά ακούμε να πρωταγωνιστεί σε άλμπουμ. Τι ήταν αυτό που τράβηξε τον καθένα σας στην υπόθεση Ελελεύ;
Βαγγέλης: Υπάρχει μια εντύπωση, ότι όταν κάποιος σταματάει να παίζει, εξαφανίζεται και παύει να ασχολείται με τη μουσική. Αυτό είναι λάθος. Όλα τα χρόνια που λείπω από το προσκήνιο, έκανα διάφορες συνεργασίες, που απλώς δεν δισκογραφήθηκαν. Κάποια στιγμή που είχα τον χρόνο και μάζεψα κάποιο υλικό, έψαξα να βρω μερικούς ανθρώπους για να το κάνω μαζί τους. Ήθελα μια μπάντα, γιατί είναι πολύ σημαντικό για μένα να δραστηριοποιούμαι με αυτόν τον τρόπο. Κάπως έτσι ξεκίνησε η υπόθεση Ελελεύ. Για να φτάσουμε βέβαια στη Μαρία την Πανοσιάν, αλλάξαμε 22 τραγουδίστριες! Όχι ότι ήταν κακές, απλώς ήταν αλλού σε σχέση με τα όσα κάναμε. Στην περίπτωση της Μαρίας, δεν με ένοιαξε τόσο η φωνή της, όσο τα γκάζια της και η όρεξη που είχε. Τα γκάζια είναι πολύ βασικό πράγμα σε αυτό το είδος μουσικής.
Μαρία: Εμένα με τράβηξε πρώτα και κύρια η αυθεντικότητα του Βέκιου, γιατί ήμουν στην εντελώς απέναντι όχθη. Βρισκόμουν σε λάθος κύκλωμα και αυτό που έλειπε –πρώτα σε ανθρώπινη βάση, αλλά βέβαια και σε καλλιτεχνική από εκεί και ύστερα– ήταν το να έχω να κάνω με αυθεντικά άτομα. Από εκεί και πέρα αγάπησα βέβαια και τα τραγούδια του πολύ. Αλλά κυρίως στάθηκα σε αυτό το αληθινό, ό,τι δηλαδή δεν είχα βρει στις δουλειές και τις συνεργασίες που είχα κάνει πριν τους Ελελεύ.
Και πώς φτάσατε αλήθεια στο όνομα Ελελεύ; Πώς σας ήρθε αυτή η ιδέα;
Βαγγέλης: Κοίταξε, κάθε συγκρότημα χρειάζεται ένα ας το πούμε σήμα κατατεθέν. Και αυτή η λέξη, αυτός ουσιαστικά ο αλαλαγμός με τον οποίον επιτίθονταν οι αρχαίοι Έλληνες στους Πέρσες, κάτι αντίστοιχο με το «Αέρα!» των νεότερων χρόνων, περικλείει πολλά από τα χαρακτηριστικά που θέλαμε να έχουμε ως γκρουπ.
Δηλώνει δηλαδή και μια γενικότερη οπτική για τα πράγματα, έτσι δεν είναι; Μια καλλιτεχνική δηλαδή στάση η οποία δεν σκοπεύει να αδιαφορήσει για ό,τι λέμε «κοινά»…
Βαγγέλης: Αλίμονο αν η μουσική δεν είναι καθρέφτης των πραγμάτων που συμβαίνουν γύρω μας. Δυστυχώς έτσι όπως μεγαλώνουμε –περισσότερο τώρα θα έλεγα, καθώς παλιότερα δεν υπήρχε η τηλεόραση– χάνεται ή ξεχνιέται ότι η μουσική πρέπει κι αυτή να αντικατοπτρίζει πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας. Κι έτσι καταλήγουμε είτε να τρέχουμε μόνο πίσω από τον επόμενο δίσκο που θα μας κρατήσει ζωντανούς, να κάνουμε συναυλίες και να δίνουμε συνεντεύξεις, είτε παριστάνουμε κάτι που έρχεται απέξω, χωρίς να είμαστε πλέον εμείς. Όταν π.χ. ακούω Έλληνες να τραγουδάνε το “London Calling”, που μου αρέσει πολύ, μου φαίνεται πάρα πολύ αστείο. Γιατί κανείς δεν νοιάζεται για την Αθήνα;
Δηλαδή δεν βλέπεις με καλό μάτι τη σκηνή των ελληνικών συγκροτημάτων που τραγουδάνε στα αγγλικά;
Βαγγέλης: Η μοναδική φορά που συνέπραξα με ελληνικό συγκρότημα που τραγουδούσε αγγλικά, ήταν η εξαιρετική περίπτωση των Blue Light του Σωκράτη Παπαχατζή. Κι αυτό γιατί ήταν τόσο καλά τα κομμάτια που δεν με ένοιαζε ο στίχος, δηλαδή και στίχους να μην είχαν, πάλι θα τα έπαιζα. Αλλά τώρα να βγαίνει ο τύπος δίπλα από τον ποταμό Διακονιάρη και να μου λέει π.χ. για την αγάπη στη βροχή, ε, δεν ξέρω, μου φαίνεται αστείο. Ονειρεύεσαι ελληνικά, βρίζεις ελληνικά, όταν κάνεις έρωτα μιλάς ελληνικά, πώς τότε τραγουδάς στα αγγλικά;
Μαρία: Εγώ δεν συμφωνώ και τόσο. Όταν υπάρχει καλή προφορά και ο λόγος είναι κι αυτός καλός, γιατί όχι; Πιστεύω πως όσοι επιλέγουν να τραγουδούν αγγλικά έχουν τους λόγους τους ή ίσως τα κολλήματά τους. Μπορεί να έχει να κάνει με τα ακούσματα που είχαν από πιτσιρίκια ή με το ότι δεν τους ενδιαφέρει το τι συμβαίνει στην πόλη τους ή τα όσα γίνονται στην ίδια τους τη χώρα. Εντάξει, δεν θα το επικροτούσα κάτι τέτοιο· αλλά δεν με χαλάει κιόλας.
Έχετε σκεφτεί ότι ίσως ο αγγλικός στίχος να είναι κι ένας τρόπος για μερικούς μουσικούς ώστε να μπορέσουν να βγουν και στο εξωτερικό, αντί να παλεύουν στο αφιλόξενο ελληνικό τοπίο;
Βαγγέλης: Εγώ το μοναδικό πράγμα που βλέπω να κάνει στα σίγουρα καριέρα στο εξωτερικό, είναι η Κρίστη Στασινοπούλου. Η οποία μιλάει ελληνικά. Κι αν υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να κάνει καριέρα στο εξωτερικό, θα είναι κάτι που δεν έχουν οι ξένοι. Δεν έχει νόημα να πας να πουλήσεις πάγο στους Εσκιμώους, πόσο μάλλον να πας να πουλήσεις brit pop στο Λονδίνο.
Εσείς πώς καταλήξατε σε αυτό το πλούσιο χαρμάνι, με τις κλασικές και ψυχεδελικές rock αναφορές από τη μία, τα ούτια και τις κρητικές λύρες από την άλλη;
Βαγγέλης: Κανένα μουσικό όργανο δεν πρέπει να χαρακτηρίζεται ως rock εκ των προτέρων. Rock είναι η διάθεση με την οποία πιάνεις ένα όργανο. Δεν σημαίνει π.χ. ότι, επειδή ένα μεγάλο κομμάτι του rock παίχτηκε με κιθάρες Stratocaster, όποιος πιάνει μια Stratocaster είναι αυτόματα rock –έχεις δει πόση Stratocaster κυκλοφορεί στα σκυλάδικα; Rock δεν είναι όποιος φοράει τα ίδια ρούχα με τον Iggy Pop ή όποιος δαγκώνει νυχτερίδες, όπως ο Ozzy Osbourne. Όλα ας πούμε τα κομμάτια που ακούς στο άλμπουμ είναι αρχικά γραμμένα με έναν τζουρά και μετά τα παίξαμε με τη μπάντα.
Μαρία: Rock αν θες είναι η αυθεντικότητα, η αμεσότητα με την οποία λειτουργείς. Εμείς για παράδειγμα είχαμε μεν στο μυαλό μας να κάνουμε κάτι με κρητική λύρα, αυτό όμως που τελικά προέκυψε και ακούς στο άλμπουμ ήρθε εντελώς τυχαία και φυσικά, σε στιλ δηλαδή «για παίξε αυτό να δούμε πώς θα βγει».
Όμως, πόσο εύκολα εξηγείτε μια τέτοια καλλιτεχνική στάση, η οποία φέρνει δίπλα-δίπλα τον Μάρκο Βαμβακάρη με τους Jefferson Airplane, σε ένα νέο παιδί που έχει λίγο-πολύ μάθει να λειτουργεί με όρους «μουσικών φυλών»;
Βαγγέλης: Για μένα η διαφορά του Βαμβακάρη από τους Jefferson Airplane είναι μόνο διαφορά ύφους, στιλ· δεν σημαίνει κάτι για τη συναισθηματική δύναμη που βγάζουν, την οποία θεωρώ ίσης αξίας. Δεν θα ήθελα να αλλάξουμε εμείς κάτι, ώστε να προσεγγίσουμε κάποια «φυλή». Ανήκω κι εγώ αν θες σε μια «φυλή», που ερωτεύεται, διασκεδάζει, πεθαίνει, περνάει δύσκολα σε αυτόν τον τόπο, ενδεχομένως δε να υποφέρει κιόλας, βασανίζεται από το νέφος ή τα τρόφιμα που τρώμε. Αν το συνειδητοποιούσαμε αυτό, θα ήμασταν όλοι μια φυλή.
Μαρία: Εγώ πάλι νομίζω πως απευθυνόμαστε σε όλους όσους κατά κάποιον τρόπο κοιμούνται, γιατί προσπαθούμε αν γίνεται να τους ξυπνήσουμε, ώστε να δούνε πραγματικά τι συμβαίνει. Ζούμε σε ένα παραμύθι, σε ό,τι ουσιαστικά πασάρει η τηλεόραση και σε ό,τι τύχει να διαβάσουμε –αν δηλαδή διαβάζουμε πια.
Πώς βλέπετε το σημερινό δισκογραφικό τοπίο στην Ελλάδα, εσύ από τη μία Βαγγέλη, που το έχεις ζήσει σε διάφορες φάσεις κι εσύ Μαρία, που το ζεις από μέσα στην τωρινή του κατάσταση;
Βαγγέλης: Βλέπω μια κατηφόρα, που όσο το αντικείμενο κατηφορίζει, τόσο αυξάνεται η ταχύτητά του. Περιμένω να δω πού θα σκάσει. Αν μη τι άλλο παλιότερα στις εταιρείες δίσκων δούλευαν άνθρωποι μουσικά καταρτισμένοι. Τώρα συναντάς κυρίως κάτι παιδάκια που ξέρουνε τι έχει γίνει μέχρι 2 χρόνια πίσω, αν και με αυτό που λέω καίω και τα χλωρά, μαζί με τα ξερά. Απόδειξη για όλα αυτά είναι η συρρίκνωσή των εταιρειών, στο τέλος θα γίνουν μία μεγάλη πολυεθνική. Ό,τι αξίζει τον κόπο προέρχεται, κατά 70% περίπου, από ανεξάρτητες εταιρείες, όπου έχεις από πίσω κάποιους ανθρώπους διατεθειμένους να ρισκάρουν. Από την άλλη ζούμε και σε μια περίοδο όπου θα καταργηθεί ακόμα και το CD και θα γίνεται με πολύ διαφορετικές μεθόδους η διασπορά της μουσικής. Αυτό που σίγουρα δεν πρέπει να καταστραφεί είναι το να παίζεις ζωντανά.
Μαρία: Ναι, συμφωνώ απόλυτα με τα όσα λέει ο Βαγγέλης. Όλοι οι καλλιτέχνες ενδιαφέρονται για το αν θα πουλήσει ο δίσκος, όχι με την έννοια του να βγάλεις λεφτά –έτσι κι αλλιώς, όπως έχουν τα πράγματα, πόσα πια λεφτά θα βγάλεις; Για μένα είναι πολύ πιο σημαντικό το να περαστεί το μήνυμα και όλα αυτά που γίνονται στο ίντερνετ. Θα χαιρόμουν πολύ, ας πούμε, αν έμπαινα στο ίντερνετ και έβλεπα ότι υπήρχαν αρκετά downloads του δίσκου. Βέβαια, ίσως έτσι πολλοί να χάνουν επαφή με το πόσο σκληρή δουλειά απαιτείται για να φτιάξεις ένα άλμπουμ. Νομίζω ότι, αν το συνειδητοποιούσαν, τότε θα υπήρχε μεγαλύτερη προθυμία να αγοράσουν έναν καλό δίσκο.
Οι Ελελεύ τι σχέδια έχουν από εδώ και στο εξής, πέρα από τις ζωντανές εμφανίσεις;
Βαγγέλης: Διασκευές σε τραγούδια που πάντα θέλαμε να παίξουμε όλοι μας!
Μαρία: Είναι κάτι που θα το εντάξουμε τόσο στα live μας, αλλά φιλοδοξούμε να το κάνουμε και δισκογραφικά.
Και τολμηρές ερωτικές περιπέτειες στο Αγκίστρι σε μουσική Γιώργου Χατζηνάσιου και Led Zeppelin που ζητούν οι ακροατές και Σαβίνα Γιαννάτου σε μελοποιημένη Παλαιά Διαθήκη και "Τούνγκε Τούνγκε" από την εκπληκτική παράδοση των Ρομά στους Σοφάδες,
αλλά και Borknagar (που δεν καταφέραμε να δούμε στην Αθήνα φέτος τον Αύγουστο, αλλά ελπίζουμε για του χρόνου) και Τάκι Τσαν από Παιδί Θαύμα εποχή, μέχρι και Νίκο Γκάνο σε "Last Summer" διαθέσεις.
Απ' όλα είχε ο μπαξές της Συχνοτικής Συμπεριφοράς την Κυριακή, η οποία ήταν ζωντανή, με την αφεντιά μου σε μία ακόμα σόλο εμφάνιση –εκτός προγράμματος.
Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο το σόου πατώντας στον σύνδεσμο εδώ, με τη σημαντική επισήμανση ότι –καθώς η εκπομπή λαμβάνεται από το αρχείο του 105,5 Στο Κόκκινο– περιέχει και τα δελτία ειδήσεων που της αναλογούν (των 16.00 στο ξεκίνημα και των 17.00 στο ενδιάμεσο).
Συμπεριφέρθηκαν συχνοτικώς τα εξής κομμάτια:
1. STEPHAN MICUS: The Bridge
2. MAX RICHTER, DANIEL HOPE & KONZERTHAUS KAMMERORCHESTRE BERLIN σε διεύθυνσηANDRE DE RIDDER: Antonio Vivaldi's Summer 3
3. LED ZEPPELIN: Stairway To Heaven -live in California 1972 & Southampton 1973
Ο αγχωμένος και βαρύς Δεκαπενταύγουστος του 2020 μας βρήκε ντουέτο με τον Στυλιανό Τζιρίτα στη Συχνοτική Συμπεριφορά –έστω κι αν η εκπομπή μας ήταν «κονσέρβα», καθώς είχε προηχογραφηθεί για τις ανάγκες του θερινού προγραμματισμού του σταθμού μας.
Φέτος, λοιπόν, το γιορτάσαμε ρίχνοντας στα FM μια σπουδαία στιγμή του εγχώριου πειραματισμού από το μακρινό 1971 ("Κράτημα", για ψάλτη, όμποε, τούμπα και ηλεκτρακουστικά), ακούσαμε Ράδιο Βαγδάτη παρέα με την Patti Smith, αναλογιστήκαμε τους έρωτες του καλοκαιριού με τη Λένα Πλάτωνος, αλλά βολτάραμε και στον Λυκαβηττό με τον Γιώργο Λιναρδάκη, με το "Baker Street" να παίζει από πειρατική συχνότητα.
Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο το σόου πατώντας στον σύνδεσμο εδώ, με τη σημαντική επισήμανση ότι –καθώς η εκπομπή λαμβάνεται από το αρχείο του 105,5 Στο Κόκκινο– περιέχει και τα δελτία ειδήσεων που της αναλογούν (των 16.00 στο ξεκίνημα και των 17.00 στο ενδιάμεσο).
Και τον Μολδάβα αντικρίσαμε παρέα με τον Bedřich Smetana
και το τελευταίο τρένο για Λάσα προλάβαμε με τους Banco De Gaia
και στις ερήμους του Dune περιπλανηθήκαμε με τους Iron Maiden (ποιος το περίμενε ότι λίγες ώρες αργότερα θα αποχαιρετούσαμε τον παραγωγό του κομματιού, Martin Birch)
και σε άκρως καλοκαιρινή "Κορμί Κι Αλάτι" διάθεση βρεθήκαμε με τη Μπέσσυ Αργυράκη, μπας και ξορκίσουμε το παράξενο θέρος του 2020.
Ντουέτο έπαιξε η Συχνοτική Συμπεριφορά και την Κυριακή που μας πέρασε, έστω και σε κονσέρβα, ένεκα των θερινών αδειών του ραδιοφώνου μας.
Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο το σόου πατώντας στον σύνδεσμο εδώ, με τη σημαντική επισήμανση ότι –καθώς η εκπομπή λαμβάνεται από το αρχείο του 105,5 Στο Κόκκινο– περιέχει και τα δελτία ειδήσεων που της αναλογούν (των 16.00 στο ξεκίνημα και των 17.00 στο ενδιάμεσο).
Συμπεριφέρθηκαν συχνοτικώς τα εξής κομμάτια:
1. ALVARO PIERRI: Niccolò Paganini's Sonata For Guitar (Allegro Risoluto)
2. JOE PASS: Relaxin' At Camarillo
3. ΜΠΕΣΣΥ ΑΡΓΥΡΑΚΗ: Κορμί Και Αλάτι
4. EMERSON, LAKE & PALMER: Pirates
5. BANCO DE GAIA: Last Train To Lhasa
6. AL JARREAU: Spain (I Can Recall)
7. ΤΩΝΗΣ ΒΑΒΑΤΣΙΚΟΣ: Ποιος Να Ξέρει Στο Βλέμμα Του Πίσω Τι Κρύβει Ο Θεός Για Μας
8. TERRY RILEY & STEFANO SCODANIBIO: Orfeo
9. IRON MAIDEN: To Tame A Land
10. SYMPHONY-ORCHESTRA OF SÜWESTFUNK BADEN-BADENσε διεύθυνσηΖDENEK MACAL: Bedřich Smetana's Má Vlast #2 - The Moldau
Μετά λοιπόν από αρκετό διάστημα, επανήλθαμε το Σάββατο ως δίδυμο στη Συχνοτική Συμπεριφορά, έστω και σε προηχογραφημένη εκδοχή, λόγω Αυγούστου.
Μεταξύ άλλων, συζητήσαμε για τις Αζόρες, κεράσαμε "Summer Wine" και σταθήκαμε μπροστά στον prog κολοσσό του "Tarqus".
Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο το σόου πατώντας στον σύνδεσμο εδώ, με τη σημαντική επισήμανση ότι –καθώς η εκπομπή λαμβάνεται από το αρχείο του 105,5 Στο Κόκκινο– περιέχει και τα δελτία ειδήσεων που της αναλογούν (των 16.00 στο ξεκίνημα και των 17.00 στο ενδιάμεσο).
Συμπεριφέρθηκαν συχνοτικώς τα εξής κομμάτια:
1. ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ: La Malagueña
2. ΑΡΗΣ ΓΑΡΟΥΦΑΛΗΣ & ΣΥΜΦΩΝΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΗΣ Ε.Ρ.Τ. σε διεύθυνση ΒΥΡΩΝΑ ΚΟΛΑΣΗ: Γεωργίου Πλάτωνος Ελληνική Ραψωδία Για Πιάνο Και Ορχήστρα
Με μάσκα, τσάντα με δίσκους κι έναν φραπέ στο χέρι όπως τον αγαπώ (βαρύ, σκέτο, με εξτρά παγάκι το καλοκαίρι), ξόρκισα το παράδοξον του να βρίσκομαι 2 Αυγούστου στην Αθήνα, μεταβαίνοντας στα στούντιο του 105,5 Στο Κόκκινο για ζωντανή Συχνοτική Συμπεριφορά.
Την τελευταία σόλο της σαιζόν για μένα, πριν αναλάβει τη live σκυτάλη ο έτερος Καππαδόκης, Στυλιανός Τζιρίτας –όμως οι φίλοι της εκπομπής να αναμένετε σπέσιαλ εκπλήξεις στο επόμενο ραδιοφωνικό ραντεβού, το Σάββατο 8 και την Κυριακή 9 Αυγούστου!
Το μενού, τώρα, είχε και καλοκαιρινό Alexander Glazunov, είχε "Αύγουστο Στην Αθήνα" με Μάρθα Φριντζήλα, είχε Κώστα Κορδαλή από τα χρόνια των γερμανικών του σουξέ, είχε μέχρι και Ελένη Φουρέιρα με Kareem Kalokoh, αλλά και ασκήσεις ...αερόμπικ σε αλάνθαστη synth pop βάση, φτιαγμένες στη Σοβιετική Ένωση της δεκαετίας του 1980!
Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο το σόου της Κυριακής πατώντας στον σύνδεσμο εδώ, με τη σημαντική επισήμανση ότι –καθώς η εκπομπή λαμβάνεται από το αρχείο του 105,5 Στο Κόκκινο– περιέχει και τα δελτία ειδήσεων που της αναλογούν (των 16.00 στο ξεκίνημα και των 17.00 στο ενδιάμεσο).
Συμπεριφέρθηκαν συχνοτικώς τα εξής κομμάτια:
1. ROYAL PHILHARMONIC ORCHESTRAσε διεύθυνσηVLADIMIR ASHKENAZY: Alexander Glazunov's Summer
2. DORIS DAY: Perhaps Perhaps Perhaps
3. LANA DEL REY: Summertime Sadness
4. ΕΛΛΗ ΠΑΣΠΑΛΑ: Αύγουστος
5. ΜΑΡΘΑ ΦΡΙΝΤΖΗΛΑ: Αύγουστος Στην Αθήνα
6. ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΡΔΑΛΗΣ & LENA VALAITIS: Wenn Der Regen Aut Uns Fällt
7. THE HOBBIT: Watch Me
8. THE COMET IS COMING & KATE TEMPEST: Blood Of The Past
9. OLGA CHIPOVSKAYA: Safari (KMTR's extended re-edit)
10. METAMAN & ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ: Ιρίνα
11. SIOUXSIE & THE BANSHEES: Overground (επανεκτέλεση 1984)
12. ΕΛΕΝΗ ΦΟΥΡΕΪΡΑ & KAREEM KALOKOH: YAYO
13. THE HILLBILLY MOON EXPLOSION & SPARKY: My Love For Evermore
14. ΒΙΚΥ ΛΕΑΝΔΡΟΣ: Αναμνήσεις
15. AMORPHIS & ANNEKE VAN GIERSBERGEN: Amongst Stars
Η Συχνοτική Συμπεριφορά του Σαββάτου είχε να αντιπαλέψει θερμοκρασίες-καμίνι για το κέντρο της Αθήνας (μέχρι βέβαια να τελειώσει, έπεσε και μια ψιχάλα) και τη νέα έξαρση κορωνοϊού, που άγγιξε βέβαια και τα στούντιο του ραδιοφώνου μας, όπου με υπευθυνότητα τηρούνται οι μάσκες και η υποχρεωτική θερμομέτρηση στην είσοδο.
Παρά ταύτα, ευχηθήκαμε τον «καλό μήνα» ολοζώντανα στο μικρόφωνο, με την αφεντιά μου και πάλι σε σόλο πορεία, καθώς παραμένουμε σε περίοδο θερινών αδειών. Δεν ήμουν όμως μόνος, τελικά, μιας και ο Στέργιος Κοράνας –παλιός συνάδελφος από τα χρόνια του Avopolis– βρέθηκε στην Αθήνα και είπε να περάσει από το στούντιο για καφέ και ψιλοκουβέντα περί Alan Parsons Project και Κώστα Τουρνά.
Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο το σόου πατώντας στον σύνδεσμο εδώ, με τη σημαντική επισήμανση ότι –καθώς η εκπομπή λαμβάνεται από το αρχείο του 105,5 Στο Κόκκινο– περιέχει και τα δελτία ειδήσεων που της αναλογούν (των 16.00 στο ξεκίνημα και των 17.00 στο ενδιάμεσο).
Συμπεριφέρθηκαν συχνοτικώς τα εξής κομμάτια:
1. ROYAL PHILHARMONIC ORCHESTRA σε διεύθυνση ERIC FENBY: Frederick Delius' A Song Of Summer
2. ΧΡΙΣΤΙΑΝΑ: Το Καλοκαίρι Θα 'Ρθεί
3. ΝΕΝΑ ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΥ: Ζεστές Νύχτες Του Αυγούστου
4. REGRESSVERBOT & ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ: Homage To Miltos Sahtouris
5. ALEMAYEHU ESHETE: Addis Abeba Bete
6. KLAUS NOMI: Total Eclipse -live in New York 1981
7. RIOT: Thundersteel
8. ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΟΜΑΤΣΙΟΥΛΗΣ: Επιδρομή Από Τον Άρη
9. ΚΩΣΤΑΣ ΤΟΥΡΝΑΣ: Απέραντα Χωράφια
10. ABBA: Take A Chance On Me
11. ALAN PARSONS PROJECT: Eye In The Sky
12. ΝΤΕΜΗΣ ΡΟΥΣΣΟΣ: Forever And Ever
13. CELIA CRUZ & JOEL DANDO TRA: La Vida Es Un Carnival
Αποχαιρετισμός στον Peter Green, (δοξασμένες) μνήμες ελληνικής όπερας από τις αρχές του 20ου αιώνα, μελοποιημένος Γιώργος Σεφέρης, αλλά και κάθοδος στον Άδη του AIDS με την ανυπέρβλητη Diamanda Galás. Έτσι κινήθηκε η πρώτη ώρα της Συχνοτικής Συμπεριφοράς την Κυριακή που μας πέρασε, με εμένα και πάλι σόλο στο πιλοτήριο, ένεκα θερινών αδειών. Στη δεύτερη ώρα της εκπομπής, ήρθαν καλεσμένοι στα στούντιό μας στο Μεταξουργείο οι Kooba Tercu (δύο από τα μέλη της εξάδας, ο Βαγγέλης και ο Φίλιππος), με αφορμή την κυκλοφορία του φετινού τους δίσκου Proto Tekno στο διακεκριμένο βρετανικό label της Rocket Recordings. Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο το σόου της Κυριακής πατώντας στον σύνδεσμο εδώ, με τη σημαντική επισήμανση ότι –καθώς η εκπομπή λαμβάνεται από το αρχείο του 105,5 Στο Κόκκινο– περιέχει και τα δελτία ειδήσεων που της αναλογούν (των 16.00 στο ξεκίνημα και των 17.00 στο ενδιάμεσο). Συμπεριφέρθηκαν συχνοτικώς τα εξής κομμάτια: 1. ULI JON ROTH: Tales Of The Summer Wind 2. BULGARIAN RADIO SYMPHONY ORCHESTRA & CHORUSσε διεύθυνση ΒΥΡΩΝΑ ΦΙΔΕΤΖΗ: Σπύρου Σαμάρα Ρέα (ουβερτούρα και πρώτο χορωδιακό) - live στο Δημοτικό Θέατρο Κέρκυρας, 1984 3. PETER GREEN: The Supernatural 4. ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ: Επιτύμβιο 5. QUEEN: Heaven For Everyone 6. DIAMANDA GALÁS: Free Among The Dead 7. ΝΕΝΑ ΒΕΝΕΤΣΑΝΟΥ: Η Μαριάνθη Των Ανέμων 8. KOOBA TERCU: Fair Game 9. KOOBA TERCU: Qasan 10. KOOBA TERCU: Cemento Mori 11. KOOBA TERCU: Puppy Pile 12. KOOBA TERCU: Filter Feeder
Νέες και παλιές κυκλοφορίες είχε η Συχνοτική Συμπεριφορά του Σαββάτου, που και πάλι προέβλεπε σόλο διαδρομή για εμένα, καθώς καλά κρατούν αυτό το διάστημα του χρόνου οι άδειες του ραδιοφώνου μας. Η θερμή για το κέντρο της πόλης ημέρα πρόσφερε αιτία νέας επίσκεψης στον καραϊβικό μύθο του Kokomo (γι' αυτό και εικονίζεται άνωθεν ο 1980s κοκτέιλ θρύλος του νεαρού Τομ Κρουζ), αλλά και για να ακούσουμε κλάσικ καλοκαιρινό Δάκη, καθώς και Σταύρο Ξαρχάκο σε άπταιστα γαλλικά, τραγουδισμένο από ισραηλινή ντίβα. Στο δεύτερο μισό της εκπομπής ήρθε καλεσμένη στα στούντιό μας στο Μεταξουργείο η πιανίστρια και συνθέτρια Πιπίτσα Κληροπούλου, με αφορμή την κυκλοφορία του πρώτου της δίσκου Είσαι Λιμάνι Μου, από την Polyphoniki Records. Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο το σόου πατώντας στον σύνδεσμο εδώ, με τη σημαντική επισήμανση ότι –καθώς η εκπομπή λαμβάνεται από το αρχείο του 105,5 Στο Κόκκινο– περιέχει και τα δελτία ειδήσεων που της αναλογούν (των 16.00 στο ξεκίνημα και των 17.00 στο ενδιάμεσο). Συμπεριφέρθηκαν συχνοτικώς τα εξής κομμάτια: 1. THE STARK LINNEMANN TRIO: Ludwig Van Beethoven's Piano Sonata no. 15 (2nd movement) 2. ΡΕΝΑΤΑ ΠΥΛΑΡΙΝΟΥ: Strange Rain 3. ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΟΥΤΣΙΟΣ: Το Φιδάκι (Κάτω Στο Ρέμα) 4. ΔΑΚΗΣ: Τόσα Καλοκαίρια 5. JOE COCKER: Summer In The City 6. THE BEACH BOYS: Kokomo 7. MARVIN GAYE & TAMMI TERRELL: Hold Me Oh My Darling 8. ESTHER OFARIM: Un Jour Sans Toi 9. ΒΙΚΥ ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ: Πού Να 'Βρω Ταχυδρόμο 10. ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΔΗ & ΚΩΣΤΑΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ: Αγκάλιασέ Με 11. ΕΙΡΗΝΗ ΤΣΙΛΙΓΙΑΝΝΗ: Όλες Οι Ώρες 12. ΕΙΡΗΝΗ ΤΣΙΛΙΓΙΑΝΝΗ: Είσαι Λιμάνι Μου 13. ΕΡΩΦΙΛΗ: Και Πώς Να Βολευτώ 14. ΕΙΡΗΝΗ ΤΣΙΛΙΓΙΑΝΝΗ & ΚΩΣΤΑΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ: Φάρος 15. ΚΩΣΤΑΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ: Και Μέσα Από Τα Παραμύθια 16. ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΔΟΥΒΑΛΗΣ: Αγάπη Θες 17. ΕΙΡΗΝΗ ΤΣΙΛΙΓΙΑΝΝΗ: Πορεία Της Ζωής
Την Κυριακή, η εκτέλεση στο "Syrinx" του Claude Debussy (1913) από τον θαυμάσιο Ελβετό φλαουτίστα Peter-Lucas Graf, έδωσε ιδανική πάσα στην τηλεφωνική μας συνομιλία με τον Κορνήλιο Μιχαηλίδη: τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ Κλασικής Μουσικής Κουφονησίων. Το οποίο, παρά τις φετινές υγειονομικές αντιξοότητες, ξεκίνησε τη διαδρομή του για 5η σαιζόν, με είσοδο δωρεάν για το κοινό και προαιρετική οικονομική ενίσχυση του Καταφύγιου Θαλάσσιας Ζωής στο Αιγαίο.
Η υπόλοιπη Συχνοτική Συμπεριφορά βασίστηκε στο γνωστό ...τουρλουμπούκι, παρά δε την απουσία του έτερου Καππαδόκη, Στυλιανού Τζιρίτα, λόγω των θερινών αδειών του ραδιοφώνου μας, η φωνή του ακούστηκε, καθώς παίχτηκε ο "Σερβιτόρος" από τον φετινό δίσκο του συγκροτήματος ΜΑΣ, στο οποίο και μετέχει.
Σταθήκαμε επίσης, μεταξύ άλλων, σε Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ εκτελεσμένο με Moog synthesizers στα τέλη των 1960s, σε ένα ωραίο ηπειρώτικο από «δύσκολο» δίσκο των Αδελφών Χαλκιά που πέτυχε ο Παντελής Νταβανέλος από το τηλεφωνικό μας κέντρο (και έφερε ειδικά για το σόου), θυμηθήκαμε ηρωικά μακρυμάλλικα χρόνια με το εγχώριο συγκρότημα των Trade Mark, ενώ δεν παραλείψαμε και τα τωρινά δρώμενα, παίζοντας τη διαμαντένια επιτυχία των εικονιζόμενων Lil Nas X & Billy Ray Cyrus.
Η εκπομπή θα επιστρέψει το Σάββατο 25 Ιουνίου, με τη συνθέτρια Πιπίτσα Κληροπούλου να έρχεται καλεσμένη στη 2η ώρα (μετά το δελτίο ειδήσεων των 17.00, δηλαδή), με αφορμή την έκδοση του πρώτου της δίσκου Είσαι Λιμάνι Μου. Την Κυριακή 26 Ιουνίου, στο ίδιο χρονικό διάστημα, θα φιλοξενήσουμε στα στούντιό μας το συγκρότημα Kooba Tercu, με αφορμή το φετινό τους άλμπουμ Proto Tekno.
Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο το σόου της περασμένης Κυριακής πατώντας στον σύνδεσμο εδώ, με τη σημαντική επισήμανση ότι –καθώς η εκπομπή λαμβάνεται από το αρχείο του 105,5 Στο Κόκκινο– περιέχει και τα δελτία ειδήσεων που της αναλογούν (των 16.00 στο ξεκίνημα και των 17.00 στο ενδιάμεσο).
Συμπεριφέρθηκαν συχνοτικώς τα εξής κομμάτια:
1. WENDY CARLOS: Johann Sebastian Bach's Brandenberg Concerto no. 3 (First Movement)
Το 'Allo 'Allo! κράτησε για 9 σαιζόν στο BBC, από το 1984 ως το 1992, ενώ επέστρεψε και για ένα τιμής ένεκεν επεισόδιο το 2007, με αφορμή κάποιο ντοκιμαντέρ. Στην Ελλάδα, όμως, παρότι το έδειχνε η ΕΡΤ2 (όπως θυμάται ο φίλος και αρχισυντάκτης του MiC.gr, Αντώνης Ξαγάς), είναι αίνιγμα πόσοι τελικά το βλέπαμε, αν και ήταν χρόνια στα οποία δεν υπήρχε η επιλογή των ιδιωτικών καναλιών. Η Συχνοτική Συμπεριφορά του Σαββάτου ξεκίνησε πάντως με το βασικό θέμα εκτελεσμένο από σλοβένικη μαθητική ορχήστρα, αν και περαιτέρω συμπεράσματα δεν μπόρεσε να βγάλει από τους ακροατές. Λίγο μετά έπαιξε και τζεϊμπσμποντική Billie Eilish, έπαιξε και ΛΕΞ, θυμηθήκαμε και τους Συμμορία, ενώ στη 2η ώρα ήρθε καλεσμένη στα στούντιό μας στο Μεταξουργείο η Κατερίνα Κυρμιζή για κουβέντα μετά μουσικής, με αφορμή την έκδοση του νέου της ΕΡ Κάκτοι ΙΙ. Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο το σόου πατώντας στον σύνδεσμο εδώ, με τη σημαντική επισήμανση ότι –καθώς η εκπομπή λαμβάνεται από το αρχείο του 105,5 Στο Κόκκινο– περιέχει και τα δελτία ειδήσεων που της αναλογούν (των 16.00 στο ξεκίνημα και των 17.00 στο ενδιάμεσο). Συμπεριφέρθηκαν συχνοτικώς τα εξής κομμάτια: 1. GIMNAJIA KRANJ SYMPHONY ORCHESTRAσε διεύθυνσηNEJC BEČAN: David Croft's & Roy Moore's Theme From 'Allo 'Allo! - ζωντανή ηχογράφηση στο Gallus Hall 2014 2. BECK: Uneventful Days 3. ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ: Το Καλοκαίρι Σαν Θα 'Ρθει 4. ΠΕΤΡΟΣ ΕΠΙΤΡΟΠΑΚΗΣ/ΜΑΡΙΚΑ ΝΕΖΕΡ/ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΕΦΕΝΤΑΡΙΟΣ/ΒΙΚΥ ΚΑΡΕΛΛΗ: Μπαρμπαγιάννης Κανατάς/Γελεκάκι medley από τα 40 Χρόνια Μινιόν 5. ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ: Μάνα 6. BILLIE EILISH: No Time To Die 7. ΣΥΜΜΟΡΙΑ & ΕΥΗ ΧΑΣΑΠΙΔΟΥ-WATSON: Στιλπνή Είναι Η Νύχτα 8. ΛΕΞ & ΦΙΛΙΠΠΟΣ: Γρανίτες Και Τσιγάρα 9. ΚΩΣΤΑΣ ΚΥΡΜΙΖΗΣ: Τσιμεντένια Πόλη 10. ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΥΡΜΙΖΗ: Στη Νύχτα Ανήκεις 11. ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΥΡΜΙΖΗ: Μια Ψυχή Για Κάθε Άστρο 12. ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΥΡΜΙΖΗ: Στο Λεωφορείο 13. ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΥΡΜΙΖΗ: Της Καρδιάς Μου Οι Κάκτοι 14. ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΥΡΜΙΖΗ: Αύριο 15. ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΥΡΜΙΖΗ: Πότε Θα 'Ρθεις 16. ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΥΡΜΙΖΗ: Αν Μείνω Μικρή
Η Συχνοτική Συμπεριφορά εισήλθε και επισήμως στο φετινό καλοκαίρι, φίλες και φίλοι, γι' αυτό και ακούσατε σόλο Στυλιανό Τζιρίτα το Σάββατο και σόλο την αφεντιά μου την Κυριακή. Λόγω των θερινών αδειών, κάπως έτσι θα πάμε έως την έναρξη της νέας σαιζόν. Σημειώστε, πάντως, ότι δεν θα λείψουν κάποια ακόμα ντουέτα και (κυρίως) ότι η εκπομπή θα μείνει κοντά σας όλο το καλοκαίρι: ποτέ επαναλήψεις, κάτι φρέσκο κάθε Σάββατο και Κυριακή, ασχέτως αν είμαστε ζωντανοί ή προηχογραφημένοι –όπως δηλαδή κάνουμε κάθε χρόνο. Στο επόμενο ραντεβού, το Σάββατο 18 Ιουλίου, θα είμαι και πάλι σόλο στο μικρόφωνο, live αυτήν τη φορά, ενώ τη δεύτερη ώρα της εκπομπής (μετά το δελτίο ειδήσεων των 17.00, δηλαδή) φιλοξενούμενη στο στούντιο θα έρθει η Κατερίνα Κυρμιζή: θα μιλήσουμε για το φρέσκο της ΕΡΚάκτοι ΙΙ και φυσικά θα ακούσουμε και τα τραγούδια του. Στο μεταξύ, μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο το σόου της Κυριακής 12/7 πατώντας στον σύνδεσμο εδώ, με τη σημαντική επισήμανση ότι –καθώς η εκπομπή λαμβάνεται από το αρχείο του 105,5 Στο Κόκκινο– περιέχει και τα δελτία ειδήσεων που της αναλογούν (των 16.00 στο ξεκίνημα και των 17.00 στο ενδιάμεσο). Συμπεριφέρθηκαν συχνοτικώς τα εξής κομμάτια: 1. ARVO PÄRT & DAVID JAMES: My Heart's In The Highlands 2. ODDARRANG: Ohlop 3. ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΕΚΦΡΑΣΜΕΝΟΙ ΜΕΣΩ YOUTUBE: Αποδομητικά Πουλιά 4. ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ: Μια Γυναίκα Φεύγει 5. BRUCE SPRINGSTEEN: Human Touch 6. ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΙ ΚΟΛΥΜΒΗΤΕΣ: Ο Ξένος 7. BATUSHKA: Πechb 3 8. ΠΩΛΙΝΑ: Πάμε Για Τρέλες Στις Σεϋχέλλες 9. SIGUR RÓS: Ágaetis Byrjun 10. K.BHTA: Μιράντα 11. THE SOFT MOON: Kanougnon 12. MARC ALMOND & IAN ANDERSON: Lord Of Misrule 13. ARMY OF LOVERS & BIG MONEY: Lit De Parade 14. ΒΕΒΗΛΟΣ: Σεζάριο 15. KORPIKLAANI: Kotikonnut
Με μπόλικες αλλαγές δίχως φλας τσούλησε η εκπομπή της Κυριακής, όπου κατάφεραν να συνυπάρξουν (μεταξύ άλλων) τα Μπαράκια του Βαγγέλη Γερμανού με τους Motörhead και η Γιούλα Κοτρώτσου με τη συνεργασία της Siouxsie με τον Hector Zazou. Απαντήθηκε, επίσης, και το ερώτημα «ποιος έβγαζε λεφτά στους Toto».
Μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο το σόου πατώντας στον σύνδεσμο εδώ, με τη σημαντική επισήμανση ότι –καθώς η εκπομπή λαμβάνεται από το αρχείο του 105,5 Στο Κόκκινο– περιέχει και τα δελτία ειδήσεων που της αναλογούν (των 16.00 στο ξεκίνημα και των 17.00 στο ενδιάμεσο). Συμπεριφέρθηκαν συχνοτικώς τα εξής κομμάτια: 1. ΨΑΡΑΝΤΩΝΗΣ: Καστρινός Πηδηχτός - live στο Ραβάναστρον 1990 2. THE WHO: I Can't Explain - live στο Leeds 1970 3. THE GRATEFUL DEAD: High Time 4. CHICAGO: Saturday In The Park 5. ΣΠΕΡΑΝΤΖΑ ΒΡΑΝΑ & ΤΡΙΟ ΚΙΤΑΡΑ: Αυτό Το Μάμπο Το Μπραζιλέιρο 6. TOTO: Without Your Love 7. ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ: Μεσημεριανό Φεγγάρι 8. JOSEPH BANOWETZ & CSR SYMPHONY ORCHESTRA σε διεύθυνσηOLIVER VON DOHNÁNYI: Franz Liszt's Piano Concerto no. 2 (Allegro Moderato) 9. DEEP FOREST: Sweet Lullaby (Peter Arden's Round The World remix) 10. ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ & ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ: Ο Κηπουρός 11. GENESIS: I Can't Dance 12. HECTOR ZAZOU & SIOUXSIE: The Lighthouse 13. MOTÖRHEAD: Orgasmatron 14. EARTHA KITT & HENRI RENÉ ORCHESTRA: C' Est Si Bon 15. ΓΙΟΥΛΑ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ: Τούτο Το Καλοκαιράκι 16. ALICE IN CHAINS: Again
