Ο Θάνος Λαΐνας, φίλος και φωτογράφος, μου θύμισε χθες ότι ήταν περίπου τέτοιες μέρες πριν 2 χρόνια (2019) που είδαμε τον ΛΕΞ στο Θέατρο Πέτρας.
Ο Θεσσαλονικιός ράπερ έδωσε εκεί μια καταπληκτική, αληθώς καταπληκτική συναυλία. Και, δικαίως, αποθεώθηκε από χιλιάδες αγόρια και κορίτσια μεταξύ εφηβείας και φοιτητικών χρόνων, που δημιούργησαν μια εντυπωσιακή κοσμοπλημμύρα: 4.000 είναι, λέει, η χωρητικότητα του θεάτρου Πέτρας· και όλα δείχνουν ότι ξεπεράστηκε εκείνη την Παρασκευή του 2019. Ο Θάνος, ας πούμε, ο οποίος γνωρίζει καλά τον χώρο, παρατήρησε ότι η προσέλευση ξεπέρασε αυτή του Γιάννη Χαρούλη.
Ήταν δύσκολη για μένα η απόφαση να πάω στο θέατρο Πέτρας, εκείνο το βράδυ. Η «καρδιά», για να το πούμε έτσι, ήθελε Φάληρο –για τους αέναα αγαπημένους Manowar. Αλλά επικράτησε μια ας την πούμε επαγγελματική ευσυνειδησία: εφόσον υπήρχε δηλαδή συντάκτης να καλύψει δημοσιογραφικά τους Manowar, ο σωστός, ετοιμοπόλεμος αρχισυντάκτης αναλαμβάνει ό,τι μένει κενό (συν τις «επικίνδυνες αποστολές»), εφόσον δεν μετατράπηκε σε απλό διαχειριστή κειμένων καθήμενος στον θώκο.
Δεν πειράζει. Οι Manowar μάλλον θα μας ξαναεπισκεφθούν σύντομα και στη μνήμη έμεινε ένα φοβερό χιπ χοπ live. Μια ανταπόκριση δημοσιεύτηκε τότε στο Avopolis και αναδημοσιεύεται τώρα εδώ, με μικρές, αισθητικής φύσης αλλαγές.
* οι χρησιμοποιούμενες φωτογραφίες, φυσικά, ανήκουν στον Θάνο Λαΐνα
Ήταν εντυπωσιακή η κοσμοπλημμύρα που δημιούργησαν την Παρασκευή το βράδυ χιλιάδες αγόρια και κορίτσια μεταξύ εφηβείας και φοιτητικών χρόνων, στο θέατρο Πέτρας. Κάποιοι μιλούσαν για χωρητικότητα 4.000 ατόμων, όμως ο αριθμός αυτός ίσως και να ξεπεράστηκε, αφού έβλεπες κοινό όπου κι αν γύριζες το βλέμμα σου –ακόμα και στα βραχάκια περιμετρικά του χώρου. Ο φωτογράφος μας Θάνος Λαΐνας παρατήρησε μάλιστα ότι η προσέλευση είχε ξεπεράσει κι εκείνη για τον Γιάννη Χαρούλη· είναι ένα μέτρο σύγκρισης που λέει πολλά.
Dof Twogee & Squeezy Anks (άλλοτε μαζί, όπως στην κάτωθι φωτογραφία, άλλοτε εναλλάξ) κράτησαν τα decks για όλη τη βραδιά, προλογίζοντας με τα beats τους τον Ηγεμόνα, ο οποίος κι ανέλαβε να «ζεστάνει» το συγκεντρωμένο πλήθος. Το προσπάθησε, μα φοβάμαι ότι εν τέλει δεν ηγεμόνευσε. Πρώτα-πρώτα η full face κουκούλα με την οποία διάλεξε να εμφανιστεί, ήταν ό,τι χειρότερο για μια τόσο ζεστή βραδιά. Και νομίζω πως τον άγχωσε ή έστω τον αποσυντόνισε, αφού φάνηκε να ξεχνά τα λόγια σε ένα κομμάτι κι έπειτα σταμάτησε και πάλι, επικαλούμενος τεχνικό λάθος. Το κοινό ωστόσο τον παρότρυνε και, μετά από μερικές ανάσες στο πλάι της σκηνής, επέδειξε έναν κάποιον δυναμισμό στην εκφορά του ραπ του. Ήταν όμως αργά για να σωθεί το set.
Δύο πανό στο πίσω μέρος της σκηνής με στίχους από τραγούδια του ΛΕΞ («Ο Πόνος των Φτωχών Γίνεται Τέχνη των Αστών» και «Να Μάθω Πού τα Κρύβουνε να Πάω να τους Πάρω») δημιούργησαν κλίμα ανυπομονησίας, με αποτέλεσμα μια έκρηξη ιαχών αλλά και καπνογόνων με το που ήχησε το "Vittorio" και τον είδαμε μπροστά μας, να ριμάρει «Η ζωή μας είναι ζάρι, πέσιμο στον Βαρδάρη, αμάξι που μαρσάρει 10 μέτρα πριν στουκάρει». «Απίστευτο», ήταν η απάντησή του στο τέλος του κομματιού, απέναντι στον πανζουρλισμό που αντίκρισε. Ο οποίος δεν θα σταματούσε παρά μόνο εκεί γύρω στα μεσάνυχτα, όταν μας ευχαρίστησε χωρίς πολλά-πολλά και άφησε τη σκηνή. Ήταν δε εντυπωσιακό ότι σε τόσες χιλιάδες κόσμου κανείς δεν ζήτησε encore, δείχνοντας σέβας σε έναν κώδικα που (δικαίως) θεωρεί τέτοιες πρακτικές ως σικέ.
Έχοντας δει τον Θεσσαλονικιό ράπερ και το καλοκαίρι του 2018, στο Gazi Music Hall, είχα τον πήχη μου αρκετά ψηλά για το τι να περιμένω. Όμως ήδη από την αρχή του live, ο ΛΕΞ τον ξεπέρασε.
Μπορεί το Gazi Music Hall, ως κλειστός χώρος, να έδωσε την ευκαιρία της συμπύκνωσης του ενθουσιασμού εκ μέρους του κοινού, μπορεί και η περσινή συγκυρία να φάνταζε ιδανική αφού δεν είχε πολύ που είχε σκάσει το άλμπουμ 2XXX, ξετρελαίνοντάς μας, όμως το ανοιχτό θέατρο ταίριαξε περισσότερο στα χνώτα του ΛΕΞ. Λειτούργησε επιπλέον και ως βάση ενός ακατάλυτου παλμού, που καλά κρατούσε ως και τις κερκίδες με τους καθήμενους στο πολύ βάθος. Νομίζω πάντως ότι και ο ίδιος ο ΛΕΞ στάθηκε με περισσότερη αυτοπεποίθηση: ήρθε στην Αθήνα γκαζωμένος κι έντυσε το παλιότερο ειδικά ρεπερτόριό του με τέτοιο τσαγανό, ώστε συχνά τα τραγούδια ακούγονταν καλύτερα από τις στούντιο εκτελέσεις τους.
Η φετινή συναυλία ήταν επίσης περισσότερο μοιρασμένη, από την άποψη ότι δεν ακούσαμε μόνο την πλειονότητα του 2XXX, αλλά και πολλά κομμάτια από το άλμπουμ του 2014 Ταπεινοί Και Πεινασμένοι, το οποίο σύστησε τον ΛΕΞ ως αυτόνομη μονάδα μετά την απενεργοποίηση του γκρουπ Βόρεια Αστέρια. Ορισμένα από αυτά –όπως ο "Φράχτης", η "Καταδίκη" και το "Μουσική Για Τσόγλανους"– έχουν αναντίρρητα κάνει την πορεία τους κι έχουν γίνει πολύ γνωστά. Σε άλλες όμως στιγμές από εκείνο τον δίσκο ("Τ.Γ.Κ.", "Μια Τζούρα Ρεαλισμού", "Απλοί Άνθρωποι"), οι φωνές του πλήθους καταλάγιαζαν: ένα μεγάλο τμήμα του έκανε καθώς φαίνεται πρώτη επαφή με τον ΛΕΞ στο 2XXX, με αποτέλεσμα τέτοιες επιλογές να τραγουδηθούν μόνο από όσους ακολουθούν από παλιότερα.
Στα τραγούδια του 2XXX, πάλι, έγινε χαμός, με το κοινό να βρίσκεται σε εντυπωσιακό συντονισμό με τον ράπερ, μη χάνοντας στίχο κάθε φορά που έτεινε το μικρόφωνο στην πλατεία ή έκανε παύση, περιμένοντας να ακούσει το συμπλήρωμα. "Κοράκια", "Πολυκατοικίες", "Μπόμπαν", "Κριμ" έδωσαν αφορμές για ακόμα περισσότερα καπνογόνα και για ενθουσιώδες εν χορώ τραγούδι, με τον ΛΕΞ να δείχνει ότι το χαιρόταν, παρά την πάντα συγκρατημένη παρουσία του.
Στα "Παυσίπονα" όρμησε επί σκηνής ο ΣΑΝΤΑΜ σε ρόλο guest και ο ΛΕΞ του πρόσφερε βήμα για τα επόμενα δύο κομμάτια, δίνοντάς του έτσι την ευκαιρία να παίξει τα δικά του "Elli" και "Μόνα Λίζα". Παρά την πληθωρική του παρουσία και τα ωραία trap beats που του έχει φτιάξει ο Dof Twogee, πάντως, η συναυλία χάλασε σε αυτό το σημείο: η αντίληψη του ΣΑΝΤΑΜ για το χιπ χοπ έδειξε εγκλωβισμένη σε έναν παιδιάστικο τσαμπουκά και σε στίχους χαμηλής ποιοτικής στάθμης, δημιουργώντας μια εικόνα ζωηρής αντίθεσης με ό,τι είχε χτίσει ο ΛΕΞ ως εκείνο το σημείο. Ωραίο πράγμα να τιμούμε έμπρακτα τις φιλίες, καμία αντίρρηση· καλώς ή κακώς, όμως, οι από κάτω δεν τα αντιλαμβανόμαστε όλα ως τάλε κουάλε.
Το χαμένο νήμα, πάντως, ο ΛΕΞ δεν άργησε να το ξαναβρεί. Και όταν έφτασε η ώρα για το φετινό "Τίποτα Στον Κόσμο" και για το κλείσιμο της συναυλίας, στην αρένα στήθηκε γιορτή, με σωρό καπνογόνων και με χιλιάδες στόματα να σιγοντάρουν στο «το rap είν' ο πατέρας που δεν γνώρισα». Δεν ξέρω αν τραγούδησαν τόσο δυνατά και στο Φάληρο, στις αθάνατες στιγμές των Manowar. Αν πάντως η μισή μου καρδιά (η ας την πούμε χατζημεταλλάδικη) ήταν εκεί καθώς ανηφόριζα στο θέατρο Πέτρας για να δω τον ΛΕΞ, στο τέλος της συναυλίας του δεν είχα μετανιώσει για την επιλογή μου.
το παρακάτω βίντεο ανήκει στη Greek Hip Hop Events Team 2014-2019
